Biografia - Wśród drzew oliwnych i stokrotek

• Francesco Rutelli w latach 2000
• Francesco Rutelli w 2010 r.

Polityk, jeden z centrolewicowych przywódców epoki Margherity i Ulivo, Francesco Rutelli urodził się 14 czerwca 1954 r. w Rzymie.

Jego polityczna przeszłość jest bardzo burzliwa i naznaczona przede wszystkim spotkaniem z wielkim charyzmatycznym przywódcą politycznie "dysonansowego" obszaru Włoch, Pannellą. I to właśnie w radykalnej partii "deus ex machina" Marco Pannelli, bojownika i promotora niezliczonych referendów w sprawie praw obywatelskich, Rutelli stawia pierwsze kroki. Są to lata siedemdziesiąte, lata naznaczone wielkimi bitwami,Często walczył o wartości lub prawa, które obecnie wydają się oczywiste, ale które w tamtym czasie nie były, takie jak rozwód i aborcja, by wymienić tylko kilka przykładów. Przy wszystkich tych okazjach Rutelli udowodnił, że jest dobrym mówcą i charyzmatycznym centralizatorem projektów i ruchów. Po tym długim stażu, w 1981 roku został sekretarzem krajowym małego, alestrona walcząca.

Epizod z udziałem jednego z czołowych teoretyków skrajnej lewicy we Włoszech, Tony'ego Negriego, sprawił, że Rutelli znalazł się w czołówce wiadomości i kontrowersji prasowych. Pannella, w rzeczywistości, prowokacyjnym aktem nominował profesora uniwersyteckiego Tony'ego Negriego, w więzieniu na cztery lata pod zarzutem posiadania związków ze zbrojną działalnością wywrotową (na podstawie, więcej niżOpinia publiczna w tamtym czasie była podzielona na dwie części, między klasycznych "winowajców" i "niewinnych". Ci drudzy byli zdania, że "zły nauczyciel" Negri po prostu wyrażał swoje własne pomysły, a Rutelli był tego samego zdania. Złożona polityczno-prawna zagadka została rozwiązana przez wybór Negriego do szeregów partii.Niestety, zaraz po objęciu urzędu profesor zniknął, gubiąc trop, a następnie pojawiając się ponownie w Paryżu. W praktyce była to ucieczka. Rutelli jednak niezłomnie broni swojej linii, zgodnie z którą broniąc Negriego, bronił elementarnego prawa do wolności wypowiedzidemokratyczne.

W 1983 r. został wybrany do włoskiego parlamentu. Wielka uwaga, jaką radykałowie zawsze poświęcali środowisku, sprawiła, że Rutelli bardzo zbliżył się do kwestii ekologii. Już jako działacz Ligi Ochrony Środowiska, dokonał ostatecznego przełomu, kiedy został mianowany przewodniczącym Grupy Zielonych, co zmusiło go do opuszczenia Ligi Ochrony Środowiska.W kolejnych wyborach w 1987 r. uzyskał reelekcję, podobnie w wyborach w 1992 r. W obu kadencjach przewodniczył Komisji Praw Człowieka w Komisji Spraw Zagranicznych Izby Deputowanych.

Mianowany w kwietniu 1993 r. ministrem środowiska i obszarów miejskich w rządzie Ciampiego, podał się do dymisji po zaledwie jednym dniu po głosowaniu parlamentarnym odmawiającym zgody na postępowanie przeciwko Bettino Craxiemu. W międzyczasie próbował swoich sił w wyborach na burmistrza wiecznego miasta Rzymu i z największym entuzjazmem rzucił się w wir wyborów samorządowych. Dzięki nowemuPo raz pierwszy miał do czynienia z systemem "runoff" pomiędzy dwoma kandydatami, którzy przeszli pierwszą turę głosowania. W ten sposób stał się pierwszym burmistrzem stolicy wybranym bezpośrednio przez obywateli. Po czterech latach został ponownie zatwierdzony przez Rzymian w listopadzie 1997 roku.

Od tego czasu Rutelli pracował nad zdobyciem autorytetu jako polityk krajowy i europejski. Jest jednym z założycieli Demokratów, wraz z Prodim i Di Pietro.

W czerwcu 1999 r. został wybrany na posła do Parlamentu Europejskiego, gdzie zasiadał w grupie Liberałów i Demokratów i był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych. Podczas rządu Prodiego objął stanowisko specjalnego komisarza ds. koordynacji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Zbliżył się do świata katolickiego i był głównym zwolennikiem utworzenia Margherity, ugrupowaniacentrowy Ulivo.

Francesco Rutelli w latach 2000

We wrześniu 2000 r. centrolewica wybrała go na swojego kandydata na premiera. 13 maja 2001 r. centrolewica przegrała wybory, a Rutelli, który jako lider partii Margherita uzyskał dobry wynik wyborczy, próbował akredytować się jako lider opozycji. Ale nie wszyscy w Ulivo się zgodzili. Dla byłego burmistrza Rzymu rozpoczął się nowy etap.

W kolejnych latach pozostawał jednym z czołowych liderów centrolewicowej koalicji. W okresie poprzedzającym wybory parlamentarne w 2006 r. odbyły się prawybory, w których ponad 4 mln osób wskazało Romano Prodiego jako lidera koalicji.

W maju 2006 r. w nowym rządzie Prodiego Rutelli został ministrem kultury, a także wicepremierem (wraz z D'Alemą).

Jego mandat wygasł podczas wyborów samorządowych w 2008 r., a w kwietniu ponownie kandydował na następcę Veltroniego jako nowy burmistrz Rzymu, ale został pokonany przez rywala Gianniego Alemanno, kandydata Popolo della Libertà.

Po tym, jak był jednym z założycieli Partito Democratico, w następstwie prawyborów w październiku 2009 r., które wybrały Piera Luigiego Bersaniego na nowego sekretarza, Rutelli opuścił partię, aby zbliżyć się do centrowych pozycji Pierferdinando Casiniego, tworząc partię Alleanza per l'Italia (ApI).

Francesco Rutelli z żoną Barbarą Palombelli: małżeństwo od 1982 r., mają czworo dzieci, z których troje zostało adoptowanych.

Francesco Rutelli w 2010 r.

Pod koniec 2012 r. ApI opuściła trzeci biegun, by ponownie dołączyć do centrolewicy, w której prawyborach na premiera startował współzałożyciel Bruno Tabacci. Na początku 2013 r. Rutelli ogłosił, że nie będzie startował we włoskich wyborach parlamentarnych.

Później zajmował się kulturą i filmem, założył i przewodniczy organizacji Nagroda za ratowanie dziedzictwa kulturowego W lipcu 2016 r. został mianowany koordynatorem Forum Kulturalnego Włochy-Chiny, ustanowionego przez ministrów obu krajów w celu zajmowania się kulturą, kreatywnością, designem i turystyką.

Jest założycielem i prezesem stowarzyszenia Kultura priorytetowa zaangażowana w ochronę i promocję dziedzictwa kulturowego, sztuki współczesnej oraz tworzenie partnerstw publiczno-prywatnych w różnych dziedzinach kultury.

W październiku 2016 r. Francesco Rutelli został wybrany na przewodniczącego Anica (Associazione nazionale industrie cinematografiche audiovisive e multimediali - Krajowe Stowarzyszenie Przemysłu Audiowizualnego i Multimedialnego). Pod koniec 2016 r. założył stowarzyszenie PDE Italia, włoski oddział Europejskiej Partii Demokratycznej.