بیوگرافی • کتابشناسی چندوجهی

• الیو ویتورینی

الیو ویتورینی، نویسنده ایتالیایی، در 23 ژوئیه 1908 در سیراکیوز به دنیا آمد. پسر یک کارگر راه آهن و اول از چهار برادر، او دوران کودکی خود را در مکان های مختلف در سیسیل به دنبال حرکات پدرش گذراند. سپس، در سال 1924، ناگهان از جزیره گریخت (با استفاده از بلیط های رایگانی که اعضای خانواده کارمندان راه آهن حق دریافت آن را داشتند) تا به عنوان کارگر ساختمانی در Friuli Venezia Giulia کار کند. او از سال 1927 با همکاری در مجلات مختلف و به لطف دوستی با کورزیو مالاپارته که قبلاً تأسیس شده بود، همچنین در روزنامه «لا استامپا»، حرفه ادبی خود را زود به نمایش گذاشت.

در 10 سپتامبر 1927، پس از یک فرار ساختگی برای اینکه بتوانیم بلافاصله ازدواج کنیم، ازدواج "تعمیری" با رزا کوازیمودو، خواهر شاعر معروف سالواتوره برگزار شد. اولین فرزند آنها در آگوست 1928 به دنیا آمد که جوستو کورزیو نامگذاری شد و در ادای احترام به کورزیو مالاپارته نامگذاری شد.

علاوه بر این، در یک سخنرانی در سال 1929، با عنوان "تخلیه وجدان" و منتشر شده در "Italia letteraria"، او قبلاً انتخاب های فرهنگی خود را ترسیم کرد و از مدل های جدید قرن بیستم در برابر بخش بزرگی از ایتالیایی ها دفاع کرد. سنت ادبی .

یکی از اولین داستانهای او در "سولاریا" منتشر شد و در سال 1931 اولین مجموعه داستان کوتاه با این عنوان برای چاپهای مجله منتشر شد."بورژوازی کوچک"؛ در سال 1932 او "Viaggio in Sardegna" را نوشت که چهار سال بعد همراه با "Nei morlacchi" منتشر شد (در سال 1952 با عنوان "ساردینیا در دوران کودکی" تجدید چاپ شد). بدین ترتیب ویتورینی یک «سولاریست» می شود و - همانطور که خودش در یکی از نوشته هایش نقل می کند - «سولاریان در محافل ادبی آن زمان کلمه ای بود که به معنای ضد فاشیست، طرفدار اروپا، جهانی گرا، ضد سنت گرا بود... ". بنابراین ویتورینی شروع به "نویسنده گرایشی ضد فاشیست" می کند (همچنین به دلیل تعهد عینی اش علیه رژیم).

در دهه 1930، گلچینی که توسط او به همراه انریکو فالکی ویرایش شده بود، "نویسندگان جدید" منتشر شد، در حالی که همزمان سریال اولین رمان او "Il red carnation" (1933-34) بود. متنی که باعث توقیف نشریه به دلیل فحاشی شد (رمان سپس در سال 1948 در حجم ویرایش شد).

در همین حال، ویتورینی عشق معروف خود را به آمریکا و تولیدات هنری خود توسعه می دهد. حتی اگر رابطه او با انگلیسی هرگز کامل نبود، به این معنا که با وجود مطالعه دقیق این زبان، او هرگز نتوانست به درستی صحبت کند، بلکه فقط آن را خواند، ده ها کتاب را به آن زبان ترجمه خواهد کرد، از آثار لارنس تا ادگار آلن پو، از فاکنر تا رابینسون کروزوئه. این کارکرد او به عنوان مترجم و اشاعه دهنده ادبیات خارج از کشور استنقش بسیار مهمی در جوان‌سازی فرهنگ و ادبیات ایتالیا ایفا کرد و به دلیل خفقان‌آوری به «ویژه» آن نیز و بیش از همه به دلیل سیاست خفقان‌آور رژیم موسولینی روی آورد.

در عین حال، به موازات کار مشابهی که سزار پاوزه در همین راستا انجام می داد، معرفی ماژول های روایی بیگانه با سنت ما و تخریب سبک زندگی آمریکایی از طریق رمان، اسطوره را تولید خواهد کرد. دقیقاً از آمریکا که به عنوان یک تمدن پیشرفته و از نظر فرهنگی پیشرفته، حتی با همه تضادهایش، دیده می شود. جایی که چشم‌انداز ایتالیایی هنوز روستایی بود و به سنت‌های قدیمی و منسوخ پیوند خورده بود.

در پی این اعتقادات و این تأثیرات فرهنگی، در سالهای 1938-1940 او مهمترین رمان خود را به نام «مکالمه در سیسیل» نوشت (که در قسمتهای مختلف در «Letteratura» بین 38 و 39 منتشر شد. بعدها در سال 1941 منتشر شد) که در مرکز آن موضوع «جهان آزرده شده» از دیکتاتوری ها و مسئولیت های فردی انسان فرهنگ قرار گرفت. سپس این موضوعات دوباره در رمان "Uomini e no" (1945) مطرح شد، که در آن ویتورینی تجربه خود را به عنوان یک مبارز در مقاومت دوباره کار کرد.

در طول جنگ در واقع برای حزب کمونیست فعالیت های مخفیانه انجام می داد. در تابستان 1943 ویتورینی دستگیر شد، اما در زندان میلان باقی ماندسن ویتوره تا سپتامبر. هنگامی که آزاد شد، مسئولیت مطبوعات مخفی را بر عهده گرفت، در برخی از اقدامات مقاومت شرکت کرد و با همکاری نزدیک با یوجنیو کوریل، در تأسیس جبهه جوانان شرکت کرد. او که در فوریه 1944 برای سازماندهی یک اعتصاب عمومی به فلورانس رفته بود، در معرض خطر دستگیری توسط پلیس فاشیست قرار گرفت. بعداً برای مدتی در کوهستان بازنشسته شد، جایی که بین بهار و پاییز دقیقاً "Uomini e no" را نوشت. پس از جنگ، او به همراه ژینتا، شرکت سال های اخیر او، به میلان بازگشت. در واقع او از جمله درخواست فسخ ازدواج قبلی خود را نیز کرده است.

در سال 1945 او به مدت چند ماه "L'Unità" را در میلان کارگردانی کرد و مجله "Il Politecnico" را برای ناشر Einaudi تأسیس کرد، مجله ای که متعهد به جان بخشیدن به فرهنگی است که قادر به ادغام فرهنگ علمی و انسان گرایی است. فرهنگ است و می تواند وسیله ای برای دگرگونی و بهبود حال انسان باشد، نه تنها نوعی «تسلی» برای بیماری های او. گشودگی فرهنگی مجله و مهمتر از همه مواضع ویتورینی در مورد نیاز به تحقیق فکری مستقل از سیاست، مناقشه معروفی را با رهبران کمونیست ماریو آلیکاتا و پالمیرو تولیاتی برانگیخت که منجر به تعطیلی زودهنگام آن در سال 47 شد.

همچنین در سال 1947، "Il Sempione به Frejus چشمک می زند" منتشر شد، در حالی کهدر سال 1949 "Le donne di Messina" (بعدها با ظاهری جدید در 1964 ظاهر شد) و ترجمه آمریکایی "Conversazione in Sicilia" با پیشگفتاری از همینگوی منتشر شد. در سال 1950 همکاری خود را با "La Stampa" از سر گرفت.

در سال 1951 او PCI را ترک کرد تا خود را وقف انتشارات کند. این قطعه که توسط تولیاتی با مقاله ای در "Rinascita" (با نام مستعار امضا شده Roderigo di Castiglia) مورد استقبال جدلی قرار گرفت، در سال های بعد نیز به عنوان نمونه ای از گستاخی قدرت و بی حیایی سلسله مراتب چپ نمادین ماند. عنوان مقاله قبلاً نشان دهنده زخمی بود که با حروف درشت گزارش می داد: "ویتورینی رفت و ما را تنها گذاشت!". متعاقباً ویتورینی به مواضع لیبرالیسم چپ نزدیک خواهد شد، اما، که در سال 1960 به عنوان عضو شورای شهر میلان در لیست های PSI انتخاب شد، بلافاصله از سمت خود استعفا خواهد داد. در سال 1955 زندگی خصوصی او با مرگ پسرش جوستو از هم پاشید.

با این حال، فعالیت انتشاراتی او همچنان در رأس ترجیحاتش قرار دارد، به طوری که او برای Einaudi مجموعه "I tokeni" را افتتاح می کند که به دلیل نقش او در کشف جذاب ترین راویان جدید بسیار مهم است. نسل جدید؛ او همچنین آثار آریوستو، بوکاچیو و گلدونی را همیشه برای همان ناشر ویرایش می کرد. در سال 1957 او "دفترچه خاطرات در ملاء عام" را منتشر کرد که مداخلات مبارزاتی و سیاسی-فرهنگی او را جمع آوری کرد. در سال 1959 تاسیس و کارگردانی کردهمراه با I. Calvino، "II Menabò"، مهم برای شروع بحث در مورد تجربی گرایی ادبی در دهه 1960. او در سال‌های آخر عمرش به نوشتن رمانی ادامه داد که قرار بود سکوت طولانی مدت خلاقانه‌ای را بشکند اما تا زمانی که زنده است هرگز روشنایی روز را نخواهد دید.

در سال 1963 به شدت بیمار شد و تحت اولین عمل جراحی قرار گرفت. علیرغم این بیماری، فعالیت انتشاراتی او همچنان بسیار قوی است و در این بین کارگردانی سریال موندادوری "نویسندگان جدید خارجی" و "Nuovo Politecnico" اثر Einaudi را بر عهده گرفته است.

در 12 فوریه 1966 در خانه میلانی خود در via Gorizia در سن 57 سالگی درگذشت. جلد انتقادی "دو تنش" (1967)، مجموعه ای از مقالات کوتاه (در واقع قطعات، یادداشت ها، بازتاب ها) و رمان ناتمام فوق الذکر که در دهه 1950 نوشته شد، "Le città del mondo" (1969) پس از مرگ منتشر شد.

کتابشناسی الیو ویتورینی

• ترخیص وجدان (1929)
• نویسندگان جدید (گلچین، 1930) با ای. فالکی
• بورژوازی پیکولا (1931)
• سفر به ساردینیا (1932)
• میخک قرمز (1933-1934)
• In the morlacchi (1936)
• مکالمه در سیسیل ( 1941)
• آمریکا (گلچین، 1941)
• مردان و نه (1945)
• سیمپلون به فریوس چشمک می زند (1947)
• زنان مسینا (1949)
• ساردینیا در دوران کودکی(1952)
• اریکا و برادرانش (1956)
• دفترچه خاطرات در ملاء عام (1957)
• دو تنش (1967)
• شهرهای جهان (1969)

نکته: «آثار روایی» در «آی مریدانی» اثر موندادوری منتشر شده است. در جلد می توانید پیدا کنید: در Rizzoli، "مکالمه در سیسیل"؛ در موندادوری، «بورژوازی کوچک»، «زنان مسینا»، «میخک قرمز»، مردان و نه؛ در بومپیانی «خاطرات عمومی»، «آمریکا»؛ در ایانودی «شهرهای جهان؟ یک فیلمنامه، «سالهای «پلیتکنیکو». نامه 1945-1951، "کتاب، شهر، جهان. نامه‌های 1933-1943".

ما به نسخه عالی "مکالمه در سیسیلیا" که توسط گوتوزو به تصویر کشیده شده و در کتابخانه جهانی Rizzoli منتشر شده است، توجه می‌کنیم؛ برای نقد، کتاب "سفر طولانی ویتورینی". بیوگرافی انتقادی" نوشته رافائله کرووی (مارسیلیو، 1988).