بیوگرافی • با استعداد در ژن هایش

فرانکا رامه در ویلاستانزا، دهکده ای در شهرداری پارابیاگو در استان میلان در 18 ژوئیه 1929، دختر دومنیکو رامه، بازیگر و مادر متولد شد. امیلیا بالدینی، معلم و بازیگر. خانواده رام سنت‌های تئاتری باستانی دارند، به ویژه مرتبط با تئاتر عروسکی و خیمه شب بازی، که قدمت آن به دهه 1600 باز می‌گردد.

در واقع، او اولین حضور خود را در دنیای سرگرمی به عنوان یک نوزاد تازه متولد شده انجام داد: در واقع از کودک برای نقش‌های نوزادی در کمدی‌هایی که توسط شرکت تور خانوادگی روی صحنه می‌رفت استفاده می‌شد.

در سن بیست و یک سالگی، در سال 1950، همراه با یکی از خواهرانش، تصمیم گرفت خود را وقف نمایش تئاتر کند: در فصل 1950-1951 او در گروه نثر اصلی تینو اسکاتی مشغول بود. برای نمایش "Ghe pensi mi" اثر مارچلو مارکسی، که در تئاتر المپیا در میلان به صحنه رفت.

چند سال بعد، در 24 ژوئن 1954، او با بازیگر داریو فو ازدواج کرد: این مراسم در میلان، در کلیسای سنت آمبروجیو برگزار شد. در 31 مارس سال بعد، پسرشان جاکوپو فو در رم به دنیا آمد.

فرانکا رامه و داریو فو "Compagnia Dario Fo-Franca Rame" را در سال 1958 تأسیس کردند که در آن شوهرش کارگردان و نمایشنامه نویس است، در حالی که او بازیگر و مدیر اصلی است. در دهه شصت شرکت جمع آوری می کندموفقیت های بزرگ در مدار تئاتر شهر نهادی.

در سال 1968، همیشه در کنار داریو فو، آرمان شهر 1968 را پذیرفت، از مدار Ente Teatrale Italiano (ETI) خارج شد و گروه "Nuova Scena" را تأسیس کرد. پس از به عهده گرفتن هدایت یکی از سه گروهی که جمع به آنها تقسیم شده بود، به دلیل اختلافات سیاسی از هم جدا شد - همراه با همسرش - و به دنیا آمد یک کارگروه دیگر به نام "La Comune". این شرکت - به عنوان "Nuova Scena" - در محافل ARCI (انجمن تفریحی و فرهنگی ایتالیا) و در مکان هایی که تا آن زمان برای اجرای زنده در نظر گرفته نشده بود، مانند خانه های مردم، کارخانه ها و مدارس، درگیر است. فرانکا رامه با "کمون" خود متون طنز و ضد اطلاعات سیاسی را تفسیر می کند که شخصیت آنها گاهی بسیار وحشیانه است. در میان نمایش‌ها «مرگ تصادفی یک آنارشیست» و «Non si paga! Non si paga» را به یاد داریم. از اواخر دهه هفتاد فرانکا رامه در جنبش فمینیستی شرکت می کند: او متونی مانند "Tutta casa,letto e chiesa"، "Grasso è bello!"، "La madre" را می نویسد و تفسیر می کند.

در آغاز به اصطلاح "سالهای سرب"، در مارس 1973، فرانکا رامه توسط طرفداران راست افراطی ربوده شد. در دوران زندان از خشونت جسمی و جنسی رنج می برد: چندین سال بعد، در سال 1981، او این وقایع را در مونولوگ "تجاوز" به یاد می آورد. در 1999دانشگاه ولورهمپتون (در انگلستان) به فرانکا رامه و داریو فو مدرک افتخاری اعطا می کند.

در انتخابات سیاسی 2006، او کاندیدای اصلی سنا در پیمونت، لمباردی، ونتو، امیلیا رومانیا، توسکانی و اومبریا در میان رده‌های ایتالیا دی والوری بود: فرانکا رامه به عنوان سناتور در پیمونت انتخاب شد. . در همان سال، رهبر ایتالیا دی والوری، آنتونیو دی پیترو، او را به عنوان رئیس جمهور جمهوری پیشنهاد کرد: او 24 رای دریافت کرد. او در سال 2008 مجلس سنای جمهوری ایتالیا را ترک کرد، بدون اینکه دستورالعمل های دولت را به اشتراک بگذارد.

در سال 2009 به همراه همسرش داریو فو زندگینامه خود را با عنوان "یک زندگی ناگهانی" نوشت. او که در آوریل 2012 دچار سکته مغزی شد، به سرعت به بیمارستان میلان منتقل شد: فرانکا رامه در 29 مه 2013 در سن 84 سالگی درگذشت.