بیوگرافی • Ciociaro d'Italia

بیش از صد فیلم برای سینما، حدود چهل شرکت تلویزیونی، سه کارگردانی، دوازده فیلمنامه و تعداد زیادی تئاتر. او ژپتو، دزد، متصدی سکانو، مهاجر، مامور، طبقه پایین طبقه خسیس، چترباز قلابی، جیرولیمونی بی گناه تحت تعقیب، پدر یک خانواده بود تا اینکه در فیلم «پایان یک راز» به فدریکو گارسیا لورکا تبدیل شد، فیلمی که در جشنواره جایزه دریافت کرد. مسکو و توسط ونیز به عنوان ادای احترام به این بازیگر احیا شد و جایزه معتبر بیانچی را دریافت کرد.

ساتورنینو مانفردی با کارنامه هنری خود یک فصل کامل از سینمای ایتالیا را در کنار ویتوریو گاسمن، اوگو توگناتزی و آلبرتو سوردی رقم زد.

متولد 22 مارس 1921 در Castro dei Volsci (Frosinone)، بازیگر بزرگ Ciociarian در رشته حقوق فارغ التحصیل شد تا پدر و مادرش را خشنود کند اما بلافاصله پس از آن در آکادمی هنرهای دراماتیک "Silvio D'Amico" در رم شرکت کرد.

او اولین تئاتر خود را در پیکولو در رم انجام داد و در آنجا با چیزی که همیشه معلمش می‌دانست اجرا کرد: اورازیو کاستا. او اولین قدم های خود را بین شکسپیر و پیراندلو در پیکولو در میلان برداشت و بعدها با ادواردو دی فیلیپو بزرگ همکاری کرد.

در سال 1956 در درام "L'alfiere" اثر Anton Giulio Majano در تلویزیون ظاهر شد، در حالی که در سال 1958 با دلیا اسکالا در میان بازیگران "Un trapezio per Lisistrata" حضور داشت. سال بعد او در "Canzonissima" به موفقیت چشمگیری دست یافت.(که همراه با دلیا اسکالا و پائولو پانلی اجرا شد)، با کاریکاتور معروفش از متصدی بار Ceccano.

در سینما، چهره او بلافاصله خود را تحمیل نمی کند. پس از شروع غیر هیجان انگیز، او با "کارمند" (1959) به موفقیت هایی دست یافت. تئاتر مهم ترین رضایت ها را به او خواهد داد. در سال 1963 او در یک نسخه فوق‌العاده از «روگانتینو» بازی کرد، سپس در نهایت موفقیت‌های متعددی را در سلولوئید به دست آورد که احتمالاً با دویدن کمدی تئاتری همراه بود: از شاهکار «L'audace colpo dei soliti ignoti» (توسط دایه لوی، به همراه ویتوریو گسمن و کلودیا کاردیناله)، تا «تصنیف جلاد» و «این بار در مورد مردان صحبت می‌کنیم» (بازی آکروباتیک در این فیلم توسط لینا ورتمولر، روبان نقره‌ای بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای او به ارمغان آورد)، از «ساخت» در ایتالیا» تا «عملیات سن جنارو»، از «پدر خانواده» تا «Straziami ma di baci saziami»، تا «Vedo nudo» و «در سال خداوند»: همه این القاب او را در حداکثر فرم

در این میان، او همچنین با «ماجراجویی یک سرباز»، اپیزودی از «L'amore difficile» (1962)، برگرفته از رمان همنام ایتالو کالوینو، اولین حضور خود را پشت دوربین انجام داد. توسط "Per Grace دریافت" (1971) و "Nudo di donna" (1981): به عنوان یک بازیگر همچنان می تواند خود را در "گیرولیمونی" (1972) توسط دامیانو دامیان و در تلویزیون فوق العاده "ماجراهایپینوکیو" (1972) اثر لوئیجی کومنچینی، بر اساس رمان معروف کارلو کولودی. در اینجا، او در نقش ژپتو، اجرای واقعا عالی و فراموش نشدنی را ارائه می دهد که با نور غم انگیز و متحرکی همراه شده است که آن را بسیار دراماتیک می کند.

در سال‌های بعد، سینما دوباره با او تماس خواهد گرفت، در جستجوی آن نقاب التقاطی که در پانورامای هنری ما نادر است. ما او را در «زشت، کثیف و بد» (1976) اثر اتوره اسکولا، در «لا» می‌بینیم. mazzetta" (1978) توسط سرجیو کوربوچی، در "اسباب بازی" (1979) توسط جولیانو مونتالدو یا در "خانه اسپاگتی" (1982) توسط جولیو پارادیسی. نقش های متفاوتی که دامنه بیانی او را برجسته می کند.

در دهه 80 ، قبل از بیماری که به نظر می رسد به طور قطع کار او را کوتاه کرده است، او در نقش نویسنده-کارگردان و مجری به تئاتر بازگشت: "Viva gli sposi!" (1984) و "Gente di easy morals" (1988) را به یاد داریم.

برای صفحه کوچک ستاره سریال تلویزیونی "Un commissario a Roma" و موفق "لیندا و بریگادیر" بود.

نینو مانفردی پس از یک بیماری طولانی در 4 ژوئن 2004 در سن 83 سالگی در رم درگذشت.