Biografie - Ciociaro van Italië

Meer dan honderd bioscoopfilms, zo'n veertig televisieoptredens, drie regieoptredens, twaalf scenario's en veel theater. Hij was Geppetto, een dief, een barman uit Ceccano, een emigrant, een commissaris, een gierige onderklasser, een nepparachutist, de vervolgde onschuldige Girolimoni, een familieman, totdat hij Federico Garcia Lorca werd in 'La fine di un mistero', een film die een prijs won op het filmfestival van Moskou enopnieuw voorgesteld door Venetië als eerbetoon aan de acteur die de prestigieuze Bianchi prijs kreeg.

Saturnino Manfredi's artistieke carrière markeerde een heel seizoen Italiaanse cinema naast Vittorio Gassman, Ugo Tognazzi en Alberto Sordi.

De grote acteur uit Ciociaria, geboren op 22 maart 1921 in Castro dei Volsci (Frosinone), studeerde af in de rechten om zijn ouders een plezier te doen, maar ging meteen daarna naar de 'Silvio D'Amico' Academie voor Dramatische Kunst in Rome.

Hij maakte zijn theaterdebuut in het Piccolo in Rome, waar hij acteerde met wat hij altijd als zijn meester zou beschouwen: Orazio Costa. Hij zette zijn eerste stappen tussen Shakespeare en Pirandello in het Piccolo in Milaan, en werkte later samen met de grote Eduardo De Filippo.

In 1956 verscheen hij op tv in Anton Giulio Majano's scenario 'L'alfiere', terwijl hij in 1958 samen met Delia Scala een van de performers was in 'Un trapezio per Lisistrata'. Het jaar daarop had hij een doorslaand succes in 'Canzonissima' (samen met Delia Scala en Paolo Panelli), met zijn beroemde macchietta van de barman van Ceccano.

In de bioscoop liet hij zich niet meteen opmerken. Na een weinig opwindende start behaalde hij een discreet succes met 'L'impiegato' (1959); het was het theater dat hem zijn grootste voldoening schonk. In 1963 speelde hij de hoofdrol in een buitengewone uitgave van 'Rugantino', uiteindelijk gevolgd door talrijke successen op celluloid, waarschijnlijk voortgestuwd door de aantrekkingskracht van de theaterkomedie: vanvan het meesterwerk 'L'audace colpo dei soliti ignoti' (van Nanny Loy, met Vittorio Gassman en Claudia Cardinale) tot 'La ballata del boia' en 'Questa volta parliamo di uomini' (zijn acrobatische optreden in deze film van Lina Wertmuller leverde hem een Silver Ribbon op voor Beste Acteur), van 'Made in Italy' tot 'Operazione San Gennaro', van 'Il padre di famiglia' tot 'Straziami ma di baci saziami', totI See Naked' en 'In the Year of the Lord': met al deze titels staat hij aan de top van zijn kunnen.

Ondertussen maakte hij ook zijn debuut achter de camera met "L'avventura di un soldato" (1962), een aflevering van "L'amore difficile" (1962), gebaseerd op de gelijknamige roman van Italo Calvino, die werd gevolgd door "Per grazia ricevuta" (1971) en "Nudo di donna" (1981): als acteur zou hij zich opnieuw onderscheiden in "Girolimoni" (1972) van Damiano Damiani, en in de buitengewone televisieproductie "Le avventure di Pinocchio" (1972).van Luigi Comencini, gebaseerd op de beroemde roman van Carlo Collodi. Hier, in de rol van Geppetto, geeft hij een werkelijk uitmuntende, onvergetelijke voorstelling, doordrenkt met een droevig en ontroerend licht dat het zeer dramatisch maakt.

In de jaren die volgden, deed de bioscoop opnieuw een beroep op hem, op zoek naar dat eclectische masker dat zo zeldzaam is in ons artistieke panorama. We zien hem dan in "Brutti, sporchi e cattivi" (1976) van Ettore Scola, in "La mazzetta" (1978) van Sergio Corbucci, in "Il giocattolo" (1979) van Giuliano Montaldo of in "Spaghetti house" (1982) van Giulio Paradisi. Verschillende rollen die zijnexpressief bereik.

In de jaren 80, voor de ziekte die zijn carrière definitief lijkt te hebben afgebroken, keerde hij terug naar het theater als auteur-regisseur en performer: 'Viva gli sposi!' (1984) en 'Gente di facili costumi' (1988).

Voor het kleine scherm speelde hij in de tv-series 'Un commissario a Roma' en het succesvolle 'Linda e il brigadiere'.

Na een lang ziekbed overleed Nino Manfredi op 83-jarige leeftijd in Rome op 4 juni 2004.