بیوگرافی • پدر ما

الساندرو مانزونی در 7 مارس 1785 در میلان از یک رابطه خارج از زناشویی بین جولیا بکاریا و جووانی وری، برادر الساندرو و پیترو (نمایشگران شناخته شده روشنگری) به دنیا آمد. او بلافاصله توسط همسرش پیترو مانزونی شناخته می شود. در سال 1791 وارد کالج Somaschi در Merate شد و تا سال 1796 در آنجا ماند، سالی که در کالج Barnabiti پذیرفته شد.

از سال 1801 با پدرش در میلان زندگی کرد، اما در سال 1805 به پاریس نقل مکان کرد، جایی که در آن زمان مادرش با شریک زندگی خود کارلو ایمبوناتی (همان کسی که جوزپه پارینی قصیده را به او تقدیم کرده بود) زندگی می کرد. "آموزش")، که در همان سال درگذشت. دقیقاً به احترام او، مانزونی به نشانه احترامی که برای او قائل بود، شعر «In morte di Carlo Imbonati» را سرود. او تا سال 1810 در پاریس ماند و به حلقه ایدئولوگ‌هایی که فرهنگ روشنگری را در اشکال انتقادی و با مطالبات اخلاقی قوی بازاندیشی می‌کردند، با برقراری دوستی‌های قوی، نزدیک شد.

در سال 1807 در میلان، او با انریشتا بلوندل آشنا می‌شود و عاشق او می‌شود، که با او در آیین کالونی ازدواج می‌کند و در طول سال‌ها با او ده فرزند خواهد داشت (هشت نفر از آنها بین سال‌های 1811 و 1873 درگذشتند. ) . سال 1810 سال تغییر مذهبی این زوج است: در 22 مه انریچتا مذهب کاتولیک را پذیرفت و بین اوت و سپتامبر، مانزونیبرای اولین بار ارتباط برقرار کنید از سال 1812، نویسنده اولین چهار "سرود مقدس" را می سازد که در سال 15 منتشر خواهد شد. سال بعد شروع به نوشتن "کنت کارماگنولا" کرد.

از نظر مانزونی این دوره بسیار غم انگیزی از نظر خانوادگی (با توجه به مرگ های متعدد) اما از نظر ادبی بسیار پربار است: در دو دهه بعد (تقریبا تا 38-39). ) از جمله «لا پنطیکاست»، «مشاهدات اخلاقی کاتولیک» (که جدای از دلایل ایدئولوژیک سند گرانبهایی از حساسیت روانی مانزونی است)، تراژدی «العادلچی»، قصیده‌های «مارس 1821» می‌سازد. و «سینکو ماگیو»، «یادداشت‌هایی درباره واژگان سبوس» و شروع پیش‌نویس رمان « فرمو و لوسیا »، سپس در سال 1827 با عنوان « I promessi sposi<» منتشر شد. 5>» (اما پیش نویس دوم و قطعی آن در سال 1840 با انتشار جزوه هایی همراه با تصاویر گودین انجام خواهد شد).

کار طولانی پیش نویس رمان اساساً با تجدید نظر زبانی مشخص می شود، در تلاش برای دادن یک افق ملی به متن آن، جهت گیری خود بر روی زبان "زنده"، یعنی زبان طبقات تحصیلکرده. توسکانی معاصر برای این کار او در سال 1827 به فلورانس رفت تا "لباس ها را در آرنو آبکشی کند".

در سال 1833، همسرش درگذشت، ماتم دیگری که نویسنده را در ناامیدی جدی فرو برد. چهار سال گذشت و در سال 1837 بلهاو دوباره با ترزا بوری ازدواج می کند. با این حال، آرامش خانوادگی دور از چشم بود، به طوری که در سال 1848 پسرش فیلیپو دستگیر شد: دقیقاً به همین مناسبت بود که او درخواست میلانی ها را برای کارلو آلبرتو نوشت. دو سال بعد نامه ای به کارنا "درباره زبان ایتالیایی" است. بین سالهای 1952 و 1956 در توسکانی ساکن شد. شهرت او به عنوان یک مرد ادیب، به عنوان یک شاعر بزرگ شاعر و مفسر زبان ایتالیایی به طور فزاینده ای تثبیت می شد و به رسمیت شناختن رسمی دیری نپایید، به طوری که در سال 1860 افتخار بزرگی داشت که نامزد سناتور پادشاهی شود.

متاسفانه در کنار این رضایت مهم، درد بی‌اندازه دیگری در سطح خصوصی به وجود آمد: تنها یک سال پس از انتصاب، او همسر دوم خود را از دست داد. در سال 1862 او برای شرکت در کمیسیون یکسان سازی زبان منصوب شد و شش سال بعد گزارش "درباره وحدت زبان و ابزارهای گسترش آن" را ارائه کرد.

الساندرو مانزونی در 22 مه 1873 در میلان درگذشت و به عنوان نماینده ترین محقق ایتالیایی قرن و به عنوان پدر زبان ایتالیایی مدرن مورد احترام قرار گرفت.

برای مرگش، جوزپه وردی آهنگ شگفت انگیز و سکولار "Messa da Requiem" را ساخت.