بیوگرافی • بلوغ هنری

وقتی جوان بود، به اتفاق نظر منتقدان و عموم مردم، یکی از زیباترین زنانی بود که روی پرده ظاهر شد. Virna Lisi با پختگی نه تنها توانسته جذابیت جاودانه ای را حفظ کند بلکه از نظر مهارت و آگاهی از نقش بازیگر نیز دچار تحول خارق العاده ای شده است.

بنابراین او در فیلمهای بزرگ و مهم شرکت کرده است، شجاعانه با گذشت زمان روبرو شده است، بدون اینکه هرگز به طرز رقت انگیزی سعی در پنهان کردن آن داشته باشد.

Virna Pieralisi (بنابراین در اداره ثبت احوال) در 8 نوامبر 1936 در Jesi (آنکونا) به دنیا آمد. او اولین فیلم خود را در سن بسیار پایین و کاملاً تصادفی انجام داد: پدرش اوبالدو که در اوایل دهه 1950 به رم نقل مکان کرد، با جاکومو روندینلا، خواننده ای آشنا شد که تحت تأثیر شخصیت استثنایی دختر، او را به یک تهیه کننده معرفی کرد. ویرنای خجالتی که در کمتر از هیچ زمانی در محیطی که مال او نبود منجنیق شد، در ابتدا در نیم دوجین فیلم ناپلی شرکت کرد: از "E Napoli canta" تا "Desiderio'e sole"، از "Piccola Santa" تا "New Moon" ". در سال 1955 نقل قول های آن به لطف بازسازی معروف «9:00: درس شیمی» که خود ماریو ماتولی در «1955» دوباره از آن بازدید می کند، افزایش یافت.

در سال 1956 او "La donna del giorno" به کارگردانی فرانچسکو مازلی بسیار جوان را بازی کرد. زیبایی آن، از خلوص خیره کننده، مناسب برای فیلم های دوره، مانند«کاترینا اسفورزا، شیر رومانیا» (1958) اثر GW Chili و «Romolo e Remo» (1961) اثر سرجیو کوربوچی. او همچنین با توتو در «عالی‌اش برای خوردن توقف کرد» (1961) اثر ماتولی همکاری می‌کند. تئاتر بزرگی مانند جورجیو استرلر (و در دهه 1960 استرلر قبلاً در این بخش یک اقتدار بود) او را برای نقش اصلی در فیلم "جاکوبینی" فدریکو زردی فراخواند، که برای آن موفقیت چشمگیری در پیکولو در میلان به دست آورد.

در تئاتر همچنین با میکل آنژ آنتونیونی و لوئیجی اسکوارزینا کار می کند، در حالی که تصویر سینمایی او در "لاله سیاه" (1963)، ساخته کریستین ژاک، با آلن دلون، و "اوا" (1962) تا بین المللی شدن رشد می کند. ) توسط جوزف لوزی. او که از هالیوود فراخوانده شده است، به عنوان یک کمدین

در «چگونه همسر خود را بکشید» (1965) اثر ریچارد کواین، در کنار جک لمون، به عنوان یک کمدین حرکت می کند. با این حال، این یک تجربه محدود است، با هدف بهره‌برداری انحصاری از استعدادهای او به‌عنوان یک بلوند پلاتینیوم، همانطور که در ادامه «U 112 - حمله به ملکه مری» (1965)، با فرانک سیناترا و «دو آس در سوراخ» تأیید شده است. 1966) با تونی کورتیس.

ورود ناخوشایند هالیوود، در بازه زمانی 1964 تا 1970، با فعالیت ایتالیایی بسیار پر جنب و جوش همراه شد، که با حضورهای حدس زده ای مشخص شد که به آن اجازه می دهد تا ابزار خود را بهتر اصلاح کند، بیش از همه در کنار حوله های چای مرتبط با رویدادهای جاری: «عروسک ها» اثر دینوبرنج، با نینو مانفردی; «زن دریاچه» اثر لوئیجی بازونی؛ «امروز، فردا و پس فردا» اثر ادواردو دی فیلیپو و «کازانووا 70» اثر ماریو مونیچلی، هر دو با مارچلو ماسترویانی. "باکره ای برای شاهزاده" نوشته پاسکواله فستا کامپانیل، با ویتوریو گاسمن. «خانم ها و آقایان» نوشته پیترو گرمی; فستا کامپانیل "دختر و ژنرال" با راد استایگر. «ساعت بیست و پنجم» هانری ورنوی با آنتونی کوئین؛ «لطیف» اثر فرانکو بروساتی; «آربلا» اثر مائورو بولونینی؛ «راز سانتا ویتوریا» اثر استنلی کرامر، با آنا مگنانی. "درخت کریسمس" ترنس یانگ با ویلیام هولدن. راد آماتو "مجسمه" با دیوید نیون. «ریش آبی» اثر لوسیانو ساکریپانتی، با بازی ریچارد برتون.

همیشه در هیکل و لبخند شادابش می درخشید، در دهه 70 نیز به دلیل نبود نقش های مناسب به عنوان یک زن بالغ، کار سینمایی او به میزان قابل توجهی کمرنگ شد. ما تحسین برانگیزترین تفاسیر را به یاد می آوریم: "فراتر از خیر و شر" (1977) اثر لیلیانا کاوانی. «ارنستو» (1978) اثر سالواتوره ساپری یا «لا سیکالا» (1980) اثر آلبرتو لاتوادا. با شروع از اواسط دهه 80 Virna Lisi به لطف چند آزمایش مهم ارائه شده در درام های تلویزیونی مجدداً راه اندازی شد ("اگر روزی در خانه ام را بزنی"؛ "و آنها نمی خواهند" برو"؛ "و اگر آنها بروند؟"؛ "پسران via Panisperna") جایی که، جدا شدن از کلیشه زن "خیلی زیبا برایدرست باشد»، این فرصت را دارد که کاملاً شخصیتی جدید و بلوغ هنری بی‌تردید را بیان کند.

پرتره نمونه یک مادر و مادربزرگ هنوز جوان نیز از همین خط پیروی می‌کند که با راهنمایی لوئیجی کومنچینی در «مبارک» ترسیم شده است. کریسمس، سال نو مبارک» (1989)، که روبان نقره ای را برای او به ارمغان می آورد. با تفسیر کاترینا دی مدیچی در «رجینا مارگو» (1994) اثر پاتریس شرو، او برنده روبان نقره ای و جایزه بهترین بازیگر زن در کن شد. «برو جایی که دلت می برد» (1996)، مینی سریال تلویزیونی «صحرای آتش» (1997) و فیلم های تلویزیونی «Cristallo di rocca» (1999) و «بالزاک» (1999) از آخرین کارهای او: بال های زندگی" (2000، با سابرینا فریلی)، "یک هدیه ساده" (2000، با موری آبراهام)، "زیباترین روز زندگی من" (2002، با مارگریتا بای و لوئیجی لو کاسیو).

در سال 2013 شخصی که او یک زندگی کامل را با او گذراند درگذشت، همسرش فرانکو پشی، معمار و رئیس سابق فوتبال رم؛ از او ویرنا لیسی صاحب پسری به نام کورادو شد که در ژوئیه 1962 متولد شد. مادربزرگ خود را از سه نوه ساخته است: فرانکو، متولد 1993 و دوقلوهای فدریکو و ریکاردو، متولد 2002. ویرنا لیسی به طور ناگهانی در سن 78 سالگی در 18 دسامبر 2014 درگذشت.