Biografie - Boom Boom

• Boris Beckers grote successen aan het eind van de jaren 1980
• De jaren 1990
• De daling
• De jaren 2010

Hij was een tennisster, een wonderkind van het racket, maar de kronieken spreken nog maar zelden over hem. Hij is een beetje vervaagd, de 'Boom Boom' ster (zoals zijn bijnaam luidde), zoals in zekere zin normaal is voor alle kampioenen die hun carrière beëindigen. Maar misschien is hij een beetje te veel vergeten, ondanks de morbide aandacht die aan hem werd besteed.geconcentreerd toen hij in zijn carrière zat.

Boris Becker, een onmiskenbare verschijning op de tennisbanen, roodharig en wit van huid, werd geboren op 22 november 1967 in Leimen, een satellietstadje in de buurt van Heidelberg (Duitsland). Om te worden wat hij is geworden, heeft Becker natuurlijk alles opgeofferd voor tennis. Hij onderbrak zelfs zijn studie na zijn middelbare schooldiploma (maar met speciale dispensatie van het Ministerie van Onderwijs, Universiteiten en Onderzoek).openbaar onderwijs).

De inspanningen wierpen hun vruchten af, dat moet gezegd worden: de 'roodharige' met de razendsnelle knuppel had op zeventienjarige leeftijd meer liquiditeit in miljarden dan veel van zijn leeftijdsgenoten die nog over hun schoolboeken gebogen zaten. De reden is simpel: op die leeftijd zegevierde hij al op niet minder dan Wimbledon, waar hij de titel van jongste winnaar in de geschiedenis van het toernooi won.

Hij werd professioneel in augustus 1984 en werd meteen verkozen tot tennisspeler van het jaar.

De carrière van Boris Becker begon echter al op vijfjarige leeftijd, toen zijn architect-vader, een voormalig zwemmer en amateur-tennisser, hem inschreef voor een cursus. Op achtjarige leeftijd won hij zijn eerste toernooi. Daarna ging het beetje bij beetje bergopwaarts, aan de zijde van voormalig Roemeens speler Ion Tiriac en voormalig Duits teamcoach Guenther Bosch.

Aan het begin van 1984 stond hij op de wereldranglijst voor tennis slechts op nummer zevenhonderdtwintig. Het jaar daarop klom hij naar de vijfentwintigste plaats, maar door zijn snelle stijging werd hij achtste na zijn klinkende overwinning op Wimbledon.

Boris Beckers grote successen aan het eind van de jaren 1980

Onnodig te zeggen dat zijn opmars vanaf dat moment niet meer te stoppen was, maar werd ondermijnd door allerlei tegenslagen in zijn privéleven. Hij herhaalde zijn succes op Wimbledon in 1986 en opnieuw in 1989, maar werd betrapt door de belastingdienst die zijn verhuizing naar Monte Carlo niet goedkeurde: een verhuizing die riekte naar belastingontduiking (hij protesteerde er zelfs tegen in dezelfs het Duitse parlement).

Daarbij komt een paranoïde angst voor ontvoering. Boris Becker sloot bij Lloyds of London een verzekeringspolis af voor 14 miljard lire tegen ontvoering. De angst was gerechtvaardigd door de verraderlijke 'attenties' van een gek, die vele jaren later werd geïdentificeerd en veroordeeld.

De jaren 1990

Het privéleven van de Duitse kampioen werd echter gekenmerkt door zijn beslissing om naast een mooi zwart meisje te gaan wonen dat een jaar ouder was dan hij, Barbara Feltus, met wie hij op 17 december 1993 trouwde terwijl hij in verwachting was van zijn eerste kind, Noah Gabriel Becker.

Volgens Boris was het racistische klimaat om hem heen ondraaglijk. Een paar maanden voor het huwelijk was de tennisser het middelpunt van controverse omdat hij zijn eigen land bekritiseerde voor zaken als racisme en er was al sprake van dat hij Duitsland zou verlaten, wat gedeeltelijk was uitgekomen met een paar jaar in Florida.

De daling

De kampioen die negenenveertig enkelspeltitels won, waarvan zeven Grand Slams, voordat hij met pensioen ging nadat hij zijn laatste wedstrijd verloor in de vierde ronde van zijn geliefde Wimbledon-toernooi, beleefde een echt trieste neergang.

De druppel die de emmer deed overlopen was de huiszoeking door de financiële recherche in zijn villa in München en de veroordeling voor belastingontduiking die hem ook in de gevangenis deed belanden. Allemaal gebeurtenissen die de fragiele persoonlijkheid van 'Boom Boom' ondermijnden, die anders was dan de stoere persoonlijkheid die hij op de speelvelden liet zien.

Een indruk die ook wordt bevestigd door zijn autobiografie waarin hij bekent minstens vijf jaar verslaafd te zijn geweest aan pillen en alcohol tijdens zijn professionele carrière.

De jaren 2010

In 2017 worstelt hij met een door een Londense rechtbank uitgesproken faillissement. Om het financiële probleem het hoofd te bieden, verkoopt hij ook zijn trofeeën. Om justitie te omzeilen, beroept hij zich het jaar daarop via zijn advocaten op zijn status als ambassadeur voor sport en cultuur in de EU, van de Centraal-Afrikaanse Republiek.