Biografie - In canto d'incanto

Francesco Tricarico werd geboren in Milaan op 31 december 1971. Als zoon van een vliegenier, die stierf toen Francesco nog een kind was, begon hij muziek te spelen als jongen en studeerde af in dwarsfluit aan het conservatorium van Milaan.

Hij toerde door Milanese clubs met een kleine band die jazz speelde en trad ook een paar maanden op in Parijs.

Tricarico maakte zijn debuut in de nationale popmuziek in 2000 met het autobiografische nummer 'Io sono Francesco', dat nummer één werd in de bestverkochte singles chart: het werd bekroond met platina en verschillende erkenningen en nominaties (één bij de P.I.M. als 'Song van het Jaar' en één bij de Italian Music Awards eerste en tweede editie). Vanwegesommige inhoud van zijn lied lijdt onder censuur op de radio (in het lied definieert Tricarico ' hoer "zijn leraar op de basisschool omdat hij zijn gevoelens kwetste door hem te dwingen een opstel over zijn vader te maken, terwijl hij wist dat die niet meer leefde).

Francesco Tricarico was aanvankelijk van plan om geen album uit te brengen, maar alleen singles op te nemen, met een maximum van twee nummers. 'Drago' is zijn tweede single, gekenmerkt door zijn zeer allegorische teksten die, ondanks het feit dat ze banaal en kinderachtig lijken op het eerste gehoor, verschillende positieve kritieken krijgen, hoewel het succes van zijn debuutnummer niet wordt geëvenaard.

De derde single werd uitgebracht in 2001 en heet 'La pesca': het nummer krijgt positieve recensies die het grote artistieke profiel van de auteur bevestigen.

In juni 2001 was hij te gast op de 'Premio Città di Recanati - Nuove tendenze della Canzone Popolare e d'Autore' waar Tricarico voor het eerst live optrad met 'Io sono Francesco' en 'La Neve Blu' (een nummer uit de single 'Drago') met piano en zang.

In juli ontving hij de Lunezia-prijs in Aulla: de jury verkoos 'Io sono Francesco' tot beste tekst van een opkomende auteur. Zijn nieuwe werk, getiteld 'Musica', was een goed succes, ook al blonk het niet uit in de verkoop.

Na andere singles die minder populair waren, bracht hij in 2002 zijn eerste gelijknamige album uit, 'Tricarico': het album combineert de tot dan toe uitgebrachte singles en tracks en verzamelt ze als in een boxset, samen met nieuwe tracks, zoals de reis door de sterren van 'Caffé' of het ontroerende 'Musica', een ware liefdesverklaring aan het leven (dat muziek hem redde). Hij nam deel aan deFestivalbar riep Jovanotti hem vervolgens op als supporter om de concerten van zijn 'Quinto Mondo Tour' te openen: Tricarico begon zo aan een live activiteit die hem de kans gaf om zijn debuut te maken op de live scène door zijn eerste album aan het grote publiek te presenteren.

In 2004 bracht hij de single 'Cavallino' uit, die voorafging aan de release van zijn tweede album 'Frescobaldo nel recinto', ontstaan uit de ontmoeting met Patrick Benifei (Casino Royale, Soul Kingdom) en Fabio Merigo (Reggae National Tickets) met wie hij dit nieuwe werk produceerde en arrangeerde. Het is een album met 10 nummers, variërend van funk tot soul, overgaand van punk-rock tot singer-songwriter song. Thema'szijn universalia als oorlog, liefde, zorgeloosheid, puberale fantasie en dromen. Tricarico bevestigt zichzelf opnieuw als een charmeur die in staat is om met zijn muziek 'je geest te stelen' en de luisteraar te plaatsen voor al het geluk en de melancholie in de wereld, waardoor hij zich goed voelt.

In 2005 begon een samenwerking met Leonardo Pieraccioni, die de tekst van 'Musica' gebruikt op een beslissend punt in de film 'Ti amo in tutte le lingue del mondo'; voor dezelfde film schreef Francesco het lied 'Solo per te' voor de eindcredits, dat werd genomineerd voor de Nastro d'Argento 2006. Voor hetzelfde lied ontving hij de Mario Camerini 'Best Film Song' award in Castelbellino.

De muziek van Tricarico, een afwijkende singer-songwriter die moeilijk onder te brengen is in een bepaald muzikaal genre, wordt gekenmerkt door een sterke autobiografische stempel die het zeer gevoelig en origineel maakt: om zijn muziek volledig te begrijpen, moet je zijn karakter leren kennen, een onconventionele artistieke persoonlijkheid die in staat is om de diepste akkoorden te raken met een zeldzame gevoeligheid.van de ziel met woorden, soms kinderlijke uitdrukkingen, die erin slagen gevoelens heel delicaat uit te drukken.

Na jaren van artistiek onderzoek en persoonlijke groei wordt het jaar 2007 van de artiest gekenmerkt door vernieuwing: met nieuw management door Adele Di Palma voor 'Cose di Musica', verandert Tricarico van platenmaatschappij en komt terecht bij Sony Bmg. Hij verschijnt opnieuw op de scène met de single 'Un'altra possibilità', die met onmiddellijk succes de radiostations bereikt en wordt uitgebracht op een enkele cd,Samen met het onuitgebrachte 'Libero' komt daar nog een samenwerking bij op het album van Adriano Celentano, waarvoor hij 'La situazione non è buona' schrijft, wat het meest originele en impactvolle nummer op de CD van de springman blijkt te zijn.

In 2008 nam hij deel aan het Sanremo Festival met 'Vita tranquilla', waarmee hij de prijs van de critici won (en beroemd werd door zijn gevecht met Federico Zampaglione, de zanger van Tiromancino, tijdens een aflevering van 'Dopo Festival') en bracht hij 'Giglio' uit, zijn derde album. Hij keerde terug naar Sanremo in 2009 met het nummer 'Il bosco delle fragole' en op Sanremo 2011 met 'Tre colori'.

In 2021 brengt Tricarico zijn achtste album uit; de titel is Geboren voor de pandemie .