Biografie - In de naam van de god Po

• Umberto Bossi in 2010

Umberto Bossi werd geboren in Cassano Magnago (Va) op 19 september 1941. Getrouwd met Emanuela en vader van vier kinderen, begon hij zijn politieke carrière aan het eind van de jaren 1970 dankzij een ontmoeting aan de Universiteit van Pavia met Bruno Salvadori, de historische leider van de Union Valdotaine, die hem inwijdde in de problematiek van het autonomisme. Op het niveau van de veelbesproken studies van de leider van de Povlakte (een slagzindie vaak de pagina's van kranten in beslag neemt), blijkt uit officiële documenten dat hij op de middelbare school naar de wetenschappelijke middelbare school ging en later medicijnen ging studeren, wat hij opgaf voordat hij afstudeerde.

Om precies te zijn vermeldt de overheidswebsite 'gespecialiseerd in toegepaste elektronica in de geneeskunde' als kwalificatie.

Op de website van de Italiaanse regering staat in de biografie van het geachte parlementslid ook te lezen dat Bossi " in 1979 kwam hij in contact met de autonomistische wereld van de Alpenvolkeren en werd hij de vaandeldrager ervan in de Povlakte "Later, in het begin van de jaren tachtig, richtte hij samen met Giuseppe Leoni en Roberto Maroni de Lega Lombarda op, waarvan Bossi secretaris werd. Vanaf dat moment begon hij aan een lange periode die was gewijd aan de meest vurige actieve politiek, bezaaid met rally's, bijeenkomsten en programma's, en gekenmerkt door onvermoeibaar proselitisme voor de autonomistische zaak.

Met geduld en volharding slaagden de overtuigde Paduanen erin een grote consensus om zich heen te verzamelen, die vooral tot uiting kwam bij de verkiezingen van 1987, het jaar van de ommekeer. Na een groot aantal stemmen te hebben vergaard, die duidelijk afkomstig waren uit de noordelijke regio's, slaagden Bossi en zijn medestanders er uiteindelijk in de drempel van het parlement te overschrijden. Umberto Bossi was toen het enige lid van de Lega Nord-partij dat in het parlement kwam.in de Senaat, wat hem de bijnaam 'Senatur' opleverde, die vandaag de dag nog steeds tegen hem gebruikt wordt.

In 1989 werd de Lega Lombarda omgevormd tot de Lega Nord, dankzij de vereniging van de partij met de liga's van de andere regio's in het Noorden. Ook hier was het Bossi die de belangrijkste bedenker en drijvende kracht was achter deze uitbreiding, die aanvankelijk werd tegengewerkt door een grote rand van zijn partijgenoten, die vijandig stonden tegenover verandering en wantrouwend tegenover andere politieke realiteiten. Dankzij zijn fundamentele werk vanZoals verwacht wordt Bossi benoemd tot bondssecretaris, een functie die hij vandaag de dag nog steeds bekleedt. In hetzelfde jaar wordt hij ook gekozen in het Europees Parlement.

De belangrijkste pijler van het beleid van de "Senatur" is in de eerste plaats de zogenaamde "devolutie", d.w.z. de overdracht van de regering en het centrale staatsbestuur naar de regio's van wetgevende bevoegdheden in zaken van groot sociaal en individueel belang, zoals veiligheid, gezondheid, werk en onderwijs. Naast dit project is er de strijd tegen debureaucratie en Romeins centralisme.

In april 1990, toen de Liga inmiddels een echte massapartij was geworden, bedacht Bossi de Pontida-rally die een vaste afspraak van de Lega-mensen zou worden. Te midden van al deze belangrijke reeks initiatieven waren dit ook de jaren waarin het wachten was op de explosie van Tangentopoli, een baanbrekende gebeurtenis die Bossi aanvankelijk met gejuich ontving en onder zijn meest overtuigdenaanhangers van de pool van magistraten die corruptie onderzoeken. Onder de verschillende onderzoeken werden Bossi zelf en zijn Liga ook geraakt door een zaak die te maken had met een illegale financiering van honderd miljoen lire, blijkbaar ontvangen door de toenmalige directieleden van Montedison. Toen de storm eenmaal was gaan liggen, was het tijd voor verlossing.

Na zeven jaar van verzet tegen de centrale politieke macht en " Rome die steelt "De verkiezingen van 1992 zagen een ware exponentiële groei van de Liga, die erin slaagde maar liefst tachtig parlementsleden naar Rome te halen. Op dat moment stemde Bossi er onder andere voor het eerst mee in om persoonlijk deel uit te maken van de uitvoerende macht (dankzij de eerste regering-Berlusconi), en dus zitting te nemen in de gehate 'Romeinse' macht. De federalistische passie van de 'Senatur' bleef echter uit.zeker gesust, dus hier is hij dan, in juni 1995, instemmend met de grondwet van het Parlement van de Povlakte, dat voor het eerst bijeenkomt in Bagnolo San Vito in de provincie Mantua.

Enkele maanden later lokte de Liga de val van de regering-Berlusconi uit, een manoeuvre die de geschiedenis zou ingaan als de 'ribaltone'. Bossi, die inmiddels geen deel meer uitmaakt van de uitvoerende macht en een ware politieke aardbeving had veroorzaakt, gaf in september 1996 het startsein voor de viering van de 'Po-god' (zoals hij hem noemt), bestaande uit het naspelen van oude riten uit de Povlakte en het verzamelen, door middel vanampul, van water uit die rivier dat vervolgens per estafette naar Venetië werd gebracht om in de Lagune te worden gegoten als symbool en getuigenis van de 'zuiverheid' van het Noorden.

Daarna ontwikkelden Bossi en Berlusconi opnieuw een verstandhouding, gebaseerd op substantiële beloften van 'devolutie' van de politicus-ondernemer naar de felle federalist. Na het sluiten van de overeenkomst behaalde de Liga samen met Forza Italia vleiende resultaten bij de verkiezingen van 13 mei 2001. De 'Senatur' kreeg daarom, opnieuw in de regering met Silvio Berlusconi, de post van minister voor deInstitutionele hervormingen.

Umberto Bossi met Silvio Berlusconi

In 2004 nam hij ontslag als minister en als lid van het Europees Parlement en koos hij voor de Europarlementaire zetel in Straatsburg.

In datzelfde jaar werd hij getroffen door een beroerte die longoedeem en zuurstofgebrek in de hersenen veroorzaakte; de revalidatie dwong hem tot een lang ziekenhuisverblijf in Zwitserland en een inspannende revalidatie. Als gevolg daarvan moest hij zijn politieke activiteiten onderbreken.

Bossi keerde begin 2005 terug op het politieke toneel. In de verkiezingscampagne van 2006 keerde hij terug om te spreken op bijeenkomsten en openbare vergaderingen, om de Legahistische kandidaten voor het parlement te steunen. Hij werd verkozen als parlementslid, maar wees zijn zetel af om in het parlement te blijven.

Umberto Bossi in 2010

Van mei 2008 tot medio november 2011 was hij minister zonder portefeuille voor Hervormingen en Federalisme. Op 5 april 2012 trad hij af als secretaris van de Noordelijke Liga: precies 20 jaar na de verkiezingen van 1992, die herinnerd worden als de eerste echte politieke overwinning van de Noordelijke Liga, trad de 'senatùr' af als gevolg van de onderzoeken die justitie uitvoerde naar depenningmeester van de partij (Francesco Belsito) die leidde tot een vermeende verduistering van fondsen ten gunste van de familie van de politieke leider.

Na zijn aftreden als secretaris trok hij zich terug van de politieke scène. Ook zijn optredens werden steeds minder frequent. In maart 2013 werd hij herkozen in de Kamer van Afgevaardigden. Zijn publieke terugkeer op de politieke scène werd gemarkeerd tijdens de Pontida-rally in 2013. Aan het eind van het jaar deed hij mee aan de voorverkiezingen van de Liga voor het Noorden, maar hij werd verslagen door de andere mededinger, Matteo Salvini, die won.Bossi blijft desondanks actief in de partij: in de algemene verkiezingen van 2018 stelde hij zich opnieuw verkiesbaar en werd hij gekozen in de Senaat.