Biografie - Blijvende bitterheid

" Ik wil een grof leven, het soort leven dat er zo uitziet Ik wil een leven dat me niets kan schelen, dat me niets kan schelen Ik wil een roekeloos leven, het soort dat nooit slaapt "Als Henry Charles Bukowski Als hij Vasco Rossi's beroemde liedje had gehoord, had hij er vast meteen verliefd op geworden en er waarschijnlijk zijn lijflied van gemaakt. Het lijkt misschien niet zo vergezocht voor fans van 'Hank' (zoals hij veel van de personages in zijn boeken koket noemde) om hem te vergelijken met de Italiaanse singer-songwriter, maar Bukowski, geboren op 16 augustus 1920 in Andernach (een klein stadje in deeen Duitse stad in de buurt van Keulen), heeft het roekeloze, straat- en zwerversleven waarschijnlijk het beste belichaamd, zoals weinig andere in de wereld.

Charles, zoon van een voormalige Amerikaanse boordschutter, was nog maar drie jaar oud toen zijn familie verhuisde naar Los Angeles, U.S.A. Hier bracht hij zijn jeugd door, door zijn ouders gedwongen tot bijna totale afzondering van de buitenwereld. De eerste tekenen van zijn rebelse trek en een kwetsbare, verwarde roeping tot schrijven waren al te zien. Op zesjarige leeftijd was hij een kind met een al goedformaat: verlegen en angstig, uitgesloten van honkbalwedstrijden die voor het huis gespeeld worden, bespot om zijn zachte Teutoonse accent, problemen om erbij te horen.

In 1938 studeerde Charles Bukowski zonder veel enthousiasme af aan de L.A. High School en verliet op 20-jarige leeftijd het huis van zijn vader. Zo begon een periode van zwerven die gekenmerkt werd door alcohol en een eindeloze reeks baantjes. Bukowski verbleef in New Orleans, San Francisco, St. Louis, verbleef in een bordeelpension en was student aan de Universiteit van St. Louis.van Filippijnse moordenaars, werkt hij als afwasser, bediende, portier, wordt hij wakker op bankjes in openbare parken, belandt hij zelfs een tijdje in de gevangenis. En hij blijft schrijven.

Zijn korte verhalen en gedichten vinden hun weg naar kranten als 'Story', maar vooral naar de pagina's van undergroundtijdschriften. Het is geen vluchtige of 'poëtische' creatieve lymfe die hem tot schrijven drijft, maar woede over het leven, de eeuwige bitterheid van de rechtvaardige tegenover het onrecht en de ongevoeligheid van andere mensen. De verhalen van Charles Bukowski Seks, alcohol, paardenrennen, de verloedering van marginale levens en de hypocrisie van de 'Amerikaanse droom' zijn de thema's waarop eindeloze variaties worden geweven, dankzij een snelle, eenvoudige maar uiterst felle en bijtende schrijfstijl. In dienst genomen door het postkantoor van Los Angeles en ingewijd in een stormachtige romantische relatie met JaneBaker, Bukowski bleef in de jaren 1950 en 1960 semi-clandestien publiceren, verstikt door de monotonie van het kantoorleven en ondermijnd door allerlei excessen. In september 1964 werd hij vader van Marina, geboren uit zijn vluchtige verbintenis met Frances Smith, een jonge dichteres.

Charles Bukowski

Hij begon zijn belangrijke samenwerking met het alternatieve weekblad 'Open City': zijn venijnige columns zouden worden gebundeld in de bundel 'Taccuino di un vecchio sporcaccione' (Notitieboek van een vieze oude man), dat hem veel bijval zou opleveren in protestkringen onder jongeren. De hoop om fulltime schrijver te worden gaf hem de moed om op 49-jarige leeftijd ontslag te nemen bij het ondraaglijke postkantoor (diejaren zijn samengevat in de gedenkwaardige 'Post Office'). De periode van de lezingen poëtisch, ervaren als echte kwelling.

In 1969, na Jane's tragische dood door alcohol, ontmoette Bukowski de man die voorbestemd was om zijn leven te veranderen: John Martin. Martin, manager van beroep en literatuurliefhebber van roeping, was zo onder de indruk van Bukowski's gedichten dat hij hem voorstelde zijn baan op het postkantoor op te zeggen om zich volledig aan het schrijven te wijden. Hij zou zorgen voorde organisatorische fase van de hele operatie op zich te nemen, Bukowski een periodieke cheque te betalen als voorschot op de royalty's en zich ertoe te verbinden zijn werken te promoten en op de markt te brengen. Bukowski accepteerde het voorstel.

Aangemoedigd door de goede resultaten van de eerste paar plaquettes die in een paar honderd exemplaren werden gedrukt, richtte John Martin de 'Black Sparrow Press' op, met de belofte om al het werk van Charles Bukowski uit te geven. Binnen een paar jaar was het een succes. Aanvankelijk leek de bijval beperkt tot Europa, maar toen landde de legende van 'Hank' Bukowski, de laatste vervloekte schrijver, in de Verenigde Staten. Het begon.de periode van poëzievoordrachten, door Bukowski ervaren als een ware nachtmerrie en prachtig gedocumenteerd in veel van zijn korte verhalen. Het was tijdens een van deze voordrachten, in 1976, dat Bukowski Linda Lee ontmoette, de enige onder zijn vele metgezellen die zijn zelfdestructieve neigingen kon temperen, de enige onder zijn bizarre metgezellen die in staat was Hanks gevaarlijke onvoorspelbaarheid in te tomen. De ontberingen vanvagabond lijkt voorbij te zijn: Hank is rijk en alom bekend als de bizarre schrijver van 'Stories of Ordinary Madness'.

Linda laat hem zijn dieet veranderen, vermindert zijn alcoholgebruik, moedigt hem aan om nooit voor de middag op te staan. De periode van ontberingen en omzwervingen loopt ten einde. De laatste jaren beleeft hij in grote sereniteit en welvaart. Maar de creatieve ader is er niet minder om. In 1988 wordt hij echter ziek door tuberculose en zijn lichamelijke conditie wordt steeds precairder, Charles Bukowski blijven schrijven en publiceren.

Zijn werk inspireerde twee regisseurs Marco Ferreri en Barbet Schroeder voor evenzovele verfilmingen, gedocumenteerd door zijn nu beroemde laatste woorden:

Hij stierf op 9 maart 1994, toen Bukowski 73 jaar oud was.