Βιογραφία - Αιώνια πικρία

" Θέλω μια αγενή ζωή, το είδος της ζωής που μοιάζει με αυτό Θέλω μια ζωή που δεν νοιάζεται, που δεν δίνει δεκάρα Θέλω μια ριψοκίνδυνη ζωή, το είδος που δεν κοιμάται ποτέ "Αν Henry Charles Bukowski είχε ακούσει το διάσημο τραγούδι του Βάσκο Ρόσι, μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι θα το είχε ερωτευτεί αμέσως και πιθανότατα θα το είχε κάνει ύμνο του. Μπορεί να μην φαίνεται πολύ τραβηγμένο στους θαυμαστές του "Χανκ" (όπως συχνά αποκαλούσε κοκέτα πολλούς από τους χαρακτήρες των βιβλίων του) να τον συγκρίνουν με τον Ιταλό τραγουδοποιό, αλλά ο Μπουκόφσκι, που γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1920 στο Άντερναχ (μια μικρή πόλη στομια γερμανική πόλη κοντά στην Κολωνία), η ριψοκίνδυνη, οδοιπορική και αδέσποτη ζωή την έχει ίσως ενσαρκώσει στα καλύτερά της, όσο λίγες άλλες στον κόσμο.

Γιος ενός πρώην πυροβολητή των αμερικανικών στρατευμάτων, ο Κάρολος ήταν μόλις τριών ετών όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Λος Άντζελες των Η.Π.Α. Εδώ πέρασε τα παιδικά του χρόνια αναγκασμένος από τους γονείς του σε σχεδόν πλήρη απομόνωση από τον έξω κόσμο. Ήδη φαίνονταν τα πρώτα σημάδια της επαναστατικής του τάσης και μιας εύθραυστης, συγκεχυμένης κλίσης για τη συγγραφή. Σε ηλικία έξι ετών, ήταν ένα παιδί με ήδη καλάμορφή: ντροπαλός και φοβισμένος, αποκλείεται από τους αγώνες μπέιζμπολ που παίζονται μπροστά από το σπίτι, χλευάζεται για την απαλή τευτονική προφορά του, εκδηλώνει δυσκολίες προσαρμογής.

Το 1938, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι αποφοίτησε από το Λύκειο του Λος Άντζελες χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό και εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι σε ηλικία 20 ετών. Έτσι ξεκίνησε μια περίοδος περιπλάνησης που σημαδεύτηκε από το αλκοόλ και μια ατελείωτη σειρά από περιστασιακές δουλειές. Ο Μπουκόφσκι βρέθηκε στη Νέα Ορλεάνη, στο Σαν Φρανσίσκο, στο Σεντ Λούις, έμεινε σε πανσιόν οίκου ανοχής και ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Σεντ Λούις.των Φιλιππινέζων μαχαιροβγάλτηδων, εργάζεται ως λαντζιέρης, παρκαδόρος, αχθοφόρος, ξυπνάει σε παγκάκια σε δημόσια πάρκα, για κάποιο διάστημα καταλήγει ακόμα και στη φυλακή. Και συνεχίζει να γράφει.

Τα διηγήματα και τα ποιήματά του βρίσκουν το δρόμο τους σε εφημερίδες όπως το "Story", αλλά κυρίως στις σελίδες των underground περιοδικών. Δεν είναι μια φευγαλέα ή "ποιητική" δημιουργική λέμφωσή του που τον ωθεί στο γράψιμο, αλλά ο θυμός για τη ζωή, η αιώνια πικρία των δικαίων απέναντι στα λάθη και την αναλγησία των άλλων ανθρώπων. Οι ιστορίες του Τσαρλς Μπουκόφσκι Το σεξ, το αλκοόλ, οι ιπποδρομίες, η αθλιότητα των περιθωριακών ζωών και η υποκρισία του "αμερικανικού ονείρου" είναι τα θέματα πάνω στα οποία υφαίνονται ατελείωτες παραλλαγές, χάρη σε ένα γρήγορο, απλό αλλά εξαιρετικά άγριο και διαβρωτικό στυλ γραφής. Προσλαμβάνεται από το ταχυδρομείο του Λος Άντζελες και εγκαινιάζει μια θυελλώδη ρομαντική σχέση με την ΤζέινBaker, ο Μπουκόφσκι πέρασε τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 συνεχίζοντας να εκδίδει ημι-απόρρητα, πνιγμένος από τη μονοτονία της γραφειοκρατίας και υπονομευμένος από κάθε είδους υπερβολές. Τον Σεπτέμβριο του 1964 έγινε πατέρας της Μαρίνας, που γεννήθηκε από τη φευγαλέα ένωσή του με τη Φράνσις Σμιθ, μια νεαρή ποιήτρια.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Ξεκίνησε τη σημαντική συνεργασία του με το εναλλακτικό εβδομαδιαίο περιοδικό "Open City": οι δηλητηριώδεις στήλες του θα συγκεντρωθούν στον τόμο "Taccuino di un vecchio sporcaccione" (Σημειωματάριο ενός βρώμικου γέρου), που θα του χαρίσει μεγάλη αναγνώριση στους κύκλους διαμαρτυρίας της νεολαίας. Η ελπίδα να γίνει συγγραφέας πλήρους απασχόλησης του έδωσε το κουράγιο να παραιτηθεί από το αφόρητο ταχυδρομείο σε ηλικία 49 ετών (οιχρόνια συμπυκνώνονται στο αξέχαστο "Ταχυδρομείο"). Η περίοδος της αναγνώσεις ποιητική, βιώνεται ως πραγματικό μαρτύριο.

Το 1969, μετά τον τραγικό θάνατο της Τζέιν από το αλκοόλ, ο Μπουκόφσκι γνώρισε τον άνθρωπο που έμελλε να αλλάξει τη ζωή του: τον Τζον Μάρτιν. Μάνατζερ στο επάγγελμα και λάτρης της λογοτεχνίας από κλίση, ο Μάρτιν εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τα ποιήματα του Μπουκόφσκι που του πρότεινε να αφήσει τη δουλειά του στο ταχυδρομείο για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Θα φρόντιζε νατης οργανωτικής φάσης της όλης επιχείρησης, καταβάλλοντας στον Bukowski μια περιοδική επιταγή ως προκαταβολή για τα πνευματικά δικαιώματα και αναλαμβάνοντας να προωθήσει και να διαθέσει στην αγορά τα έργα του. Ο Bukowski αποδέχθηκε την πρόταση.

Ενθαρρυμένος από τα καλά αποτελέσματα που είχαν οι πρώτες πλακέτες που τυπώθηκαν σε μερικές εκατοντάδες αντίτυπα, ο Τζον Μάρτιν ίδρυσε την "Black Sparrow Press", υποσχόμενος να εκδώσει όλα τα έργα του Τσαρλς Μπουκόφσκι. Μέσα σε λίγα χρόνια, η επιτυχία ήταν μεγάλη. Αρχικά, η αναγνώριση φαινόταν να περιορίζεται στην Ευρώπη, τότε ο θρύλος του "Χανκ" Μπουκόφσκι, του τελευταίου καταραμένου συγγραφέα, προσγειώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξεκίνησε.η περίοδος των ποιητικών αναγλύφων, που ο Μπουκόφσκι βίωσε ως έναν πραγματικό εφιάλτη και κατέγραψε με όμορφο τρόπο σε πολλά από τα διηγήματά του. Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις αναγλύφους, το 1976, ο Μπουκόφσκι γνώρισε τη Λίντα Λι, τη μόνη από τις πολλές συντρόφους του που μπόρεσε να μετριάσει την αυτοκαταστροφική του τάση, τη μόνη από τις παράξενες συντρόφους του που ήταν ικανή να περιορίσει την επικίνδυνη απρόβλεπτη συμπεριφορά του Χανκ. Οι κακουχίες τουvagabond φαίνεται να έχει τελειώσει: ο Χανκ είναι πλούσιος και παγκοσμίως γνωστός ως ο παράξενος συγγραφέας των "Ιστοριών συνηθισμένης τρέλας".

Η Λίντα τον αναγκάζει να αλλάξει τη διατροφή του, μειώνει την κατανάλωση αλκοόλ, τον ενθαρρύνει να μην σηκώνεται ποτέ πριν από το μεσημέρι. Η περίοδος των κακουχιών και της περιπλάνησης φτάνει στο τέλος της. Τα τελευταία χρόνια τα ζει σε μεγάλη γαλήνη και ευμάρεια. Αλλά η δημιουργική φλέβα δεν μειώνεται. Αρρωσταίνει από φυματίωση το 1988, ωστόσο, σε όλο και πιο επισφαλή φυσική κατάσταση, Τσαρλς Μπουκόφσκι να συνεχίσει να γράφει και να δημοσιεύει.

Τα έργα του ενέπνευσαν δύο σκηνοθέτες, τον Μάρκο Φερέρι και την Μπάρμπετ Σρέντερ, για ισάριθμες κινηματογραφικές διασκευές, οι οποίες τεκμηριώνονται από τα διάσημα πλέον τελευταία λόγια του:

Ο θάνατος τον βρήκε στις 9 Μαρτίου 1994, όταν ο Μπουκόφσκι ήταν 73 ετών.