Βιογραφία - Simple Heart

• Massimo Troisi: φιλμογραφία

Ο Massimo Troisi γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1953 στο San Giorgio a Cremano, μια ευχάριστη πόλη τέσσερα χιλιόμετρα από τη Νάπολη. Μεγάλωσε σε μια πολυμελή οικογένεια: στο δικό του σπίτι, μάλιστα, εκτός από τους γονείς του και τα πέντε αδέλφια του, ζουν δύο παππούδες και γιαγιάδες, η θεία και ο θείος του και τα πέντε παιδιά τους.

Όσο ήταν ακόμα φοιτητής, άρχισε να ενδιαφέρεται για το θέατρο, αρχίζοντας να παίζει σε μια θεατρική ομάδα "I Saraceni", στην οποία συμμετείχαν οι Lello Arena, Enzo Decaro, Valeria Pezza και Nico Mucci. Το 1972, η ίδια ομάδα ίδρυσε το Centro Teatro Spazio σε ένα πρώην γκαράζ στο San Giorgio a Cremano, όπου παρουσιάστηκε αρχικά η παράδοση του ναπολιτάνικου θεάτρου, από τον Viviani έως τον Eduardo. 1977.Η Smorfia γεννήθηκε: οι Troisi, Decaro και Arena άρχισαν να παίζουν στο Sancarluccio της Νάπολης και η θεατρική επιτυχία μετατράπηκε σύντομα σε μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία.

Χρονολογικά, ωστόσο, η επιτυχία ήρθε πρώτα στο ραδιόφωνο με το "Cordialmente insieme" και στη συνέχεια στην τηλεόραση το 1976 με την εκπομπή "Non stop" και το 1979 με την εκπομπή "Luna Park". Από εκείνα τα χρόνια χρονολογούνται, μεταξύ άλλων, τα σκίτσα της Κιβωτού του Νώε, του Ευαγγελισμού, των Στρατιωτών και του San Gennaro. Η τελευταία θεατρική παράσταση του Η γκριμάτσα είναι "Έτσι είναι (αν θέλετε)".

Από το 1981 ξεκίνησε για την Massimo Troisi η περιπέτεια και στους κινηματογράφους με την πρώτη ταινία στην οποία είναι σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής "Ricomincio da tre". Ένας πραγματικός θρίαμβος με κριτικούς και κοινό.

Το 1984, βρέθηκε στο πλευρό του ακαταμάχητου Benigni, τόσο ως σκηνοθέτης όσο και ως ηθοποιός, στην ταινία "Non ci resta che piangere". Το 1985 είδε την περίεργη ερμηνεία του στο "Hotel Colonial" της Cinzia TH Torrini.

Περνούν δύο χρόνια (1987) και ο Μάσιμο Τροΐζι συμμετέχει και πάλι με το δικό του δικαίωμα, πίσω και μπροστά από την κάμερα, με την ταινία "Οι δρόμοι του Κυρίου τελείωσαν". Τρεις ταινίες του Έτορε Σκόλα τον βλέπουν ξανά ως ηθοποιό τα τελευταία χρόνια: "Splendor" (1989)- "What Time Is It" (1989), που του χάρισε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού (σε ζευγάρι με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) στοMostra Internazionale del Cinema di Venezia, "Il viaggio di Capitan Fracassa" (1990). Με το "Pensavo fosse Amore... invece era un calesse" (1991), το οποίο έγραψε και πρωταγωνίστησε, ο Troisi υπέγραψε την πέμπτη του σκηνοθεσία.

Στις 4 Ιουνίου 1994, στην Όστια (Ρώμη), ο Troisi πέθανε στον ύπνο του εξαιτίας της άρρωστης καρδιάς του, ένα εικοσιτετράωρο μετά το τέλος των γυρισμάτων του "Il postino" σε σκηνοθεσία Michael Radford, της ταινίας που αγαπούσε περισσότερο. Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του, σύντροφός του ήταν η Nathalie Caldonazzo.

Massimo Troisi: φιλμογραφία

Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής

• "Ημέρα της Μαρμότας, 1980/81,
• "Morto Troisi, viva Troisi", 1982 (τηλεοπτική ταινία),
• "Συγγνώμη για την καθυστέρηση", 1982/83,
• "Non ci resta che piangere", 1984 (συν-σκηνοθεσία με τον Roberto Benigni),
• "Οι δρόμοι του Κυρίου τελείωσαν", 1987,
• "Νόμιζα ότι ήταν αγάπη, αλλά ήταν ένα καρότσι", 1991,

Πρωταγωνιστής σε έργα άλλων

• "Όχι ευχαριστώ, ο καφές με εκνευρίζει", 1983 από τον Lodovico Gasparini,
• "Hotel Colonial", 1985 από την Cinzia TH Torrini,
• "Splendor", 1989 του Ettore Scola,
• "Che ora è", 1989 από τον Ettore Scola,
• "Il viaggio di Capitan Fracassa", 1990 του Ettore Scola,
• 'Il postino', 1994 του Michael Radford σε συνεργασία με τον Massimo Troisi.