بیوگرافی • به نام خدای پو

• امبرتو بوسی در دهه 2010

امبرتو بوسی در 19 سپتامبر 1941 در کاسانو ماگناگو (Va) به دنیا آمد. ازدواج با امانوئلا و پدر چهار فرزند، فعالیت سیاسی خود را در اواخر دهه 70 به لطف ملاقاتی که در دانشگاه پاویا با برونو سالوادوری، رهبر تاریخی اتحادیه والدوتین برگزار شد، آغاز کرد. خودمختاری از نظر مطالعاتی که درباره رهبر پادان بسیار مورد بحث قرار گرفته است (عبارتی جذاب که اغلب صفحات روزنامه ها را اشغال می کند)، داده های رسمی گزارش می دهند که او در دبیرستان در دبیرستان علمی تحصیل کرد و متعاقباً تحصیلات پزشکی را انجام داد که قبل از فارغ التحصیلی رها شده بود.

به طور دقیق، سایت اینترنتی دولت به عنوان صلاحیت، "متخصص الکترونیک کاربردی در پزشکی" را گزارش می دهد.

همچنین وب سایت دولت ایتالیا در بیوگرافی اختصاص یافته به عضو محترم اطلاع می دهد که بوسی " در سال 1979 با جهان خودمختار مردم آلپ تماس گرفت و پرچمدار آنها در مناطق پو شد. ". بعدها، در اوایل دهه 1980، او به همراه جوزپه لئونی و روبرتو مارونی، لیگ لومبارد را تأسیس کرد که بوسی به عنوان دبیر آن منصوب شد. از آن لحظه یک دوره طولانی اختصاص به پرشورترین سیاست های فعال آغاز می شود که مملو از گردهمایی ها، نشست ها و برنامه ها، و مشخصه آن کار خستگی ناپذیر تبلیغ دینی به آرمان خودمختار است.

مردم متقاعد دره پو با کار صبورانه و سرسختانه توانستند اجماع بزرگی را در اطراف خود جمع کنند که بیش از هر چیز در انتخابات 1987، سال نقطه عطف تحقق یافت. در واقع، با جمع آوری تعداد زیادی آرا، که آشکارا از مناطق شمالی سرازیر شده بود، بوسی و یارانش سرانجام توانستند از آستانه پارلمان عبور کنند. پس از آن، امبرتو بوسی تنها عضو لیگ شمالی خواهد بود که وارد سنا می شود و لقب «سناتور» را که هنوز برای او استفاده می شود، به دست می آورد.

در سال 1989، به لطف اتحاد حزب با لیگ های سایر مناطق شمال، لیگ لومبارد به لیگ شمالی تبدیل شد. همچنین در این مورد، بوسی خالق و نیروی محرکه اصلی این بزرگ‌نمایی است، که در ابتدا با مخالفت طیف وسیعی از رفقای حزبی‌اش، مخالف تغییرات و بی‌اعتمادی به دیگر واقعیت‌های سیاسی مواجه شد. بوسی به لطف کار اساسی خود در انسجام، همانطور که انتظار می رفت، به عنوان وزیر فدرال منصوب شد، سمتی که او در حال حاضر نیز دارد. در همان سال به عضویت پارلمان اروپا نیز انتخاب شد.

سنگ بنای سیاستی که "سناتور" دنبال می کند، اول از همه، "تسلط" است، یعنی انتقال از دولت و اداره مرکزی ایالتی به مناطق قدرت قانونگذاری در مسائل اجتماعی بزرگ. و مانند ایمنی، بهداشت، کار و مطالعه. آبشار،در کنار این پروژه، نبرد علیه بوروکراسی و سانترالیسم رومی نیز وجود دارد.

در آوریل 1990، با تبدیل شدن لیگ به یک حزب توده ای واقعی، بوسی تظاهراتی را در پونتیدا ابداع کرد که به یک قرار ثابت برای مردم لیگ شمالی تبدیل خواهد شد. در میان این همه سلسله ابتکارات مهم، این سال‌ها نیز منتظر انفجار Tangentopoli هستند، رویدادی دوران‌ساز که بوسی را در ابتدا تحسین می‌کند و در میان سرسخت‌ترین حامیان او از گروه قضات قصد تحقیق در مورد پدیده‌ها را دارد. فساد. در میان تحقیقات مختلف، خود بوسی و لگای او نیز به دلیل سوالی در رابطه با وام غیرقانونی صد میلیون لیره ای که ظاهراً توسط مدیران وقت مونته دیسون دریافت شده بود، مورد توجه قرار می گیرد. وقتی طوفان تمام شد، زمان انتقام فرا رسیده است.

پس از هفت سال مخالفت با قدرت سیاسی مرکزی و " رم دزد "، انتخابات 1992 رشد تصاعدی واقعی اتحادیه را ثبت کرد که توانست 80 نماینده پارلمان را به خود اختصاص دهد. به رم در آن مقطع، از جمله، بوسی برای اولین بار پذیرفت که شخصاً (به لطف اولین دولت برلوسکونی) وارد قوه مجریه شود و در نتیجه در قدرت منفور «رومی» مستقر شود. در هر صورت، شور فدرالیستی "سناتور" قطعا فروکش نکرد، بنابراین او در ژوئن 1995 در حال رقابت بر سرقانون اساسی پارلمان دره پو که برای اولین بار در باگنولو سان ویتو در استان مانتوا تشکیل جلسه می دهد.

چند ماه بعد، لیگ باعث سقوط دولت برلوسکونی می شود، مانوری که با عنوان "وارونگی" در اخبار منتشر خواهد شد. بوسی اکنون از قدرت اجرایی خارج شده و پس از ایجاد یک زلزله واقعی سیاسی، در سپتامبر 1996، به جشن های "خدای پو" (به قول خودش)، که شامل اجرای مجدد آیین های باستانی دره پو است، جان می بخشد. این مجموعه با استفاده از یک قلاب، آب آن رودخانه را به صورت رله ای به ونیز می بردند تا به عنوان نماد و گواهی بر پاکی شمال به تالاب ریخته شود.

متعاقباً، بوسی و برلوسکونی بار دیگر تفاهمی را بر اساس وعده‌های مستمر "تسلیم قدرت" از سیاستمدار-کارآفرین به فدرالیست خشن ایجاد کردند. پس از انجام این توافق، اتحادیه به همراه فورتزا ایتالیا در انتخابات 13 مه 2001 به نتایج رضایت بخشی دست یافت.

اومبرتو بوسی با سیلویو برلوسکونی

در سال 2004 از سمت وزیر و معاونت استعفا داد و انتخاب کرد که برود و کرسی را پر کند. پارلمان اروپا استراسبورگ

در همان سال یک سکته مغزی به او برخورد کرد که باعث ادم ریوی شد.و بی اکسیژنی مغز؛ توانبخشی او را مجبور به بستری طولانی مدت در بیمارستان در سوئیس و دوره نقاهت خسته کننده می کند. در نتیجه باید فعالیت سیاسی را متوقف کند.

بوسی در آغاز سال 2005 به صحنه سیاسی بازگشت. در مبارزات انتخاباتی 2006 او برای مداخله در تجمعات و جلسات عمومی برای حمایت از نامزدهای لیگ شمال برای پارلمان بازگشت. او به عنوان معاون انتخاب شد اما از ماندن در پارلمان اروپا خودداری کرد.

اومبرتو بوسی در دهه 2010

از مه 2008 تا اواسط نوامبر 2011 وزیر اصلاحات و فدرالیسم بدون مسئولیت بود. در 5 آوریل 2012 او از سمت دبیر لیگ شمال استعفا داد: دقیقاً بیست سال پس از انتخابات 1992 که به عنوان اولین پیروزی سیاسی واقعی لیگ شمال از آن یاد می شود، "سناتور" در نتیجه تحقیقات انجام شده توسط قوه قضائیه استعفا داد. خزانه دار حزب (فرانچسکو بلسیتو) که منجر به انحراف ادعایی بودجه به نفع خانواده رهبر سیاسی شد.

پس از استعفا از سمت منشی، از صحنه سیاسی دور شد. حتی حضورهای او کمتر و کمتر می شود. او در مارس 2013 دوباره به مجلس نمایندگان انتخاب شد. بازگشت عمومی به صحنه سیاسی در راهپیمایی پونتیدا در سال 2013 مورد تایید قرار گرفت. در پایان سال، او برای انتخابات مقدماتی لیگ شمال نامزد شد، امامغلوب دیگر مدعی، متئو سالوینی، که 82 درصد از اولویت ها را به دست آورد، شکست خورد. با این حال، بوسی همچنان در حزب فعال است: در انتخابات سیاسی 2018 او دوباره انتخاب شد و به سنا انتخاب شد.