Biografia - Argentyńska Madonna

Eva Maria Ibarguren Duarte urodziła się 7 maja 1919 r. w Los Toldos (Buenos Aires, Argentyna). Jej matka Juana Ibarguren pracowała jako kucharka w posiadłości Juana Duarte, z którym miała cztery córki i jednego syna (Elisa, Blanca, Erminda, Eva i Juan). "El estanciero" (jak nazywano Duarte) nigdy jednak tak naprawdę nie doprowadził jej do ołtarza, ponieważ... miał już rodzinę. I to niejednąliczne.

Evita dorasta więc w tym nieco dwuznacznym klimacie z ojcem, który nie jest prawdziwym ojcem i codziennie styka się z bardzo dwuznacznymi sytuacjami w zakresie osobistych relacji z członkami rodziny.

Na szczęście nie wydaje się to wpływać na i tak już silny charakter młodej dziewczyny. Nieślubność nie obciąża jej tak bardzo, jak wąskie horyzonty ludzi wokół niej. W wiosce krążą tylko plotki o dziwnej sytuacji, a wkrótce jej matka i ona sama stają się "przypadkiem", żywą materią do plotek. Ostateczna słoma przychodzi, gdy garnek zostaje rozbity.Pewnego dnia, gdy wchodzi do klasy, znajduje napis na tablicy: "Non eres Duarte, eres Ibarguren!" Słowa kpiny, po których następuje nieunikniony chichot innych dzieci. Ona i jej siostra, w buncie, opuszczają szkołę. Tymczasem jej matka również zostaje porzucona przez Duarte. Aby przetrwać, szyje ubrania na zamówienie sklepu.Matka Evity również ma żelazny charakter i pomimo znacznego ubóstwa, z którym musi sobie radzić, nie idzie na kompromis w kwestii porządku i czystości.

Evita, z drugiej strony, jest zdecydowanie mniej pragmatyczna. Jest marzycielką, bardzo romantyczną dziewczyną i jest skłonna przeżywać swoje uczucia z całą możliwą pełnią. Kiedy po raz pierwszy stawia stopę w kinie, widok filmu wystarczy, aby rozpalić jej pasję do kina. W międzyczasie rodzina przeniosła się do Junín. Tutaj Evita ma okazję poznać świat oddalony o lata świetlneWszystkie te rzeczy natychmiast rozpaliły jej nieokiełznaną wyobraźnię. Krótko mówiąc, stała się ambitna i karierowiczowska. Te aspiracje wkrótce zaczęły warunkować życie Evy.

Zaniedbuje szkołę, ale zamiast tego poświęca się aktorstwu z nadzieją na zostanie wielką aktorką, bardziej ze względu na podziw i idolizację niż z miłości do sztuki. Ponadto, jak to ma w zwyczaju, spazmatycznie szuka klasycznego "dobrego połowu". Po nieudanych próbach wśród dyrektorów firm, dyrektorów kolei i dużych właścicieli ziemskich, przenosi się do BuenosEvita jest jeszcze młodą dziewczyną, ma zaledwie piętnaście lat, więc nadal pozostaje tajemnicą, dlaczego i z kim przeprowadziła się do stolicy Argentyny. Najbardziej akredytowana wersja potwierdza hipotezę, że po przybyciu do Junín słynnego śpiewaka tanga Augustína Magaldiego Eva próbowała na wszelkie sposoby spotkać się z nim i porozmawiać. Po wyrażeniu chęci zostania aktorką,Ponoć błagała go, by zabrał ją ze sobą do stolicy, jednak do dziś nie wiadomo, czy młoda kobieta wyjechała z żoną piosenkarza, która również była "przyzwoitką", czy też została ukochaną artysty.

W Buenos Aires zetknął się z prawdziwą dżunglą podziemnego świata show-biznesu: aktorkami, karierowiczkami, pozbawionymi skrupułów impresariami itp. Jednak z wielką wytrwałością udało mu się zdobyć niewielką rolę w filmie "La senora de Pérez", po której przyszły inne role o drugorzędnym znaczeniu. Jednak jego istnienie, a przede wszystkim jegoW 1939 roku nastąpił wielki przełom: firma radiowa zgłosiła ją do słuchowiska radiowego, w którym zagrała główną rolę. Jej głos sprawił, że argentyńskie kobiety zaczęły marzyć, za każdym razem grając postacie kobiece o dramatycznym przeznaczeniu.z nieuniknionym szczęśliwym zakończeniem.

Ale najlepsze, jak mówią, dopiero przed nami. Wszystko zaczyna się od trzęsienia ziemi, które zrównało z ziemią miasto S. Juan w 1943 r. Argentyna mobilizuje się i w stolicy organizuje festiwal, aby zebrać fundusze dla ofiar katastrofy. Na stadionie, wśród licznych VIP-ów i polityków krajowych, obecny jest także pułkownik Juan Domingo Perón. Legenda głosi, że jest onEvę przyciągnęło poczucie ochrony, które wzbudził w niej Perón, dwadzieścia cztery lata starszy od niej, uderzyła go jej pozorna dobroć (jak stwierdzono w wywiadzie) oraz jej nerwowy i niepewny charakter.

Ale kim był Perón i jaką rolę odgrywał w Argentynie? Nieufny wobec demokratów, którzy oskarżali go o bycie faszystą i wielbicielem Mussoliniego, mocno trzymał się władzy sił zbrojnych. Jednak w 1945 r. zamach stanu w armii zmusił Peróna do rezygnacji ze stanowisk, a nawet został aresztowany. Różni przywódcy związkowi i Evita, która w międzyczasie była w Argentynie, zostali aresztowani.Wkrótce potem oboje zdecydowali się pobrać, ale Evita wciąż nosiła ciężar, który był trudny do strawienia: fakt, że była nieślubną córką. Dlatego najpierw podjęła kroki, aby pozbyć się aktu urodzenia (zastępując go fałszywym dokumentem stwierdzającym, że urodziła się w 1922 roku, w którym zmarła jej matka), a następnie została zwolniona.Wreszcie, 22 października 1945 r., dwoje kochanków bierze ślub. Jest to ukoronowanie marzeń, osiągnięty cel. Jest bogata, podziwiana, zamożna, a przede wszystkim jest żoną potężnego mężczyzny.

W 1946 r. Perón zdecydował się wystartować w wyborach powszechnych. Po wyczerpującej kampanii został wybrany na prezydenta. Evita cieszyła się, zwłaszcza że widziała, jak jej osobista władza, sprawowana w cieniu męża, rośnie. Rola "pierwszej damy" idealnie jej odpowiadała. Uwielbiała mieć szyte dla niej wymarzone sukienki i wyglądać olśniewająco u boku męża. 8 czerwca paraOdwiedziła z wielką pompą Hiszpanię generała Francisco Franco, a następnie stała się mile widziana w najważniejszych krajach europejskich, pozostawiając opinię publiczną Argentyny, która właśnie wyszła z bolesnej wojny, oszołomioną. Ze swojej strony Evita była obojętna na artystyczne cuda i całkowicie pozbawiona taktu wobec Europejczyków (niektóre z jej niedelikatnych wybuchów i "gaf" są znane),Odwiedza tylko miejskie slumsy, zostawiając duże sumy pieniędzy na pomoc potrzebującym. Kontrast między jej publicznym wizerunkiem a tymi gestami solidarności nie może być bardziej uderzający. Obładowana biżuterią przy każdej okazji, nosi futra, drogie ubrania i nieokiełznany luksus.

Po powrocie z wyprawy ponownie zabiera się jednak do pracy, której celem jest pomoc ubogim i obrona pewnych podstawowych praw. Prowadzi na przykład walkę o prawo głosu dla kobiet (które uzyskuje), zakłada fundacje na rzecz ubogich i robotników, buduje domy dla bezdomnych i osób starszych, nie zapominając przy tym o potrzebach dzieci. Cała ta gorliwa działalnośćKorzyści przyniosły jej wielką popularność i podziw. Często pojawiała się w niedzielne poranki na balkonie domu Rosada przed wiwatującym tłumem, ubrana i uczesana na dziewiątkę.

Niestety, po kilku latach tak satysfakcjonującego i intensywnego życia pojawia się epilog w postaci banalnych dolegliwości brzusznych. Początkowo uważa się, że to normalne zaburzenia równowagi spowodowane jej złymi relacjami ze stołem, ponieważ strach przed przytyciem zawsze prowadził ją do oszczędnego jedzenia, aż do granicy anoreksji. Potem, pewnego dnia, podczas kontroli zapalenia wyrostka robaczkowego iLekarze odkrywają, że w rzeczywistości jest to zaawansowany guz macicy. Evita w niewytłumaczalny sposób odmawia poddania się operacji, powołując się na wymówkę, że nie chce być przykuta do łóżka, gdy wokół jest tyle nieszczęścia i twierdząc, że ludzie jej potrzebują.

Jego stan gwałtownie się pogarszał, pogarszany przez fakt, że teraz prawie nie dotykał jedzenia. 3 listopada 1952 r. w końcu zgodził się na operację, ale wtedy było już za późno. Przerzuty guza wznowiły się zaledwie kilka miesięcy później.

Jak Peron zachował się w tej tragicznej sytuacji? Ich małżeństwo było teraz tylko fasadą. Co więcej: podczas choroby jej mąż spał w odległym pokoju i odmawiał widywania chorej kobiety, ponieważ była już w imponującym stanie zwłok. Mimo to, w przeddzień śmierci Evita nadal chciała mieć męża u boku i być z nim sam na sam. 6 lipca, mając zaledwie 33 lata, Evita zmarła.Po latach Evita umiera, wspomagana jedynie troskliwą opieką matki i sióstr. Perón, pozornie niewzruszony, pali papierosa w sąsiednim korytarzu. Śmierć zostaje ogłoszona przez radio całemu narodowi, który ogłasza żałobę narodową. Biedni, odmieńcy i zwykli ludzie popadają w rozpacz. Madonna pokornych, jak ją nazywano, znika na zawsze, podobnie jak ona sama.chęć udzielenia im pomocy.