Biografia - Prawdziwa czułość

Zniknął w 1997 roku, fani czekają na niego również na zwykłą falę "ponownej oceny", która punktualnie dotyka tych wartościowych artystów, którzy byli mało lub prawie nie brani pod uwagę za życia, być może na korzyść znacznie bardziej przeciętnych strummerów. Jednak Abruzzese (ale z sardyńskiej matki) Ivan Graziani, urodzony w Teramo 6 października 1945 roku, uwolnił serię piosenek o świetnym pisaniu piosenek i niezapomnianychekspresyjna czułość (patrz seria tytułów poświęconych imionom kobiecym).

Prawdopodobnie, jak we wszystkim, lekko złośliwy los miał w tym swój udział. Po żuciu muzyki od najmłodszych lat - zwłaszcza rocka - Ivan Graziani założył grupę "Anonima sound" w latach 60. po ukończeniu studiów graficznych bardziej z obowiązku niż przekonania. Wraz z grupą wziął udział w Cantagiro w 1967 roku z piosenką"Chłopcy nadrobili to w następnym roku albumem "L'amore mio, l'amore tuo" (Moja miłość, twoja miłość), który zajął dobre miejsce w sekcji zespołowej. Ivan w końcu zdołał nagrać pięć płyt 45 ze swoją grupą, które okazały się miernym sukcesem. Jednak sukces w wejściu do świata profesjonalnej muzyki otworzył drzwi do wielu kolaboracji.

W 1974 roku w końcu rozpoczął karierę jako solowy piosenkarz i autor tekstów z LP "La città che io vorrei", a dwa lata później zagrał na gitarach na albumie Lucio Battistiego "La batteria, il contrabbasso, eccettera". I to właśnie sam wielki Battisti jako pierwszy w niego uwierzył. W 1976 roku ukazał się również album wytwórni Numero Uno, należącej do duetu Mogol-Battisti: "Ballata per 4 stagioni".Sprzedaż jest niestety znacznie poniżej oczekiwań.

W następnym roku Ivan Graziani spróbował ponownie i słodka piosenka "Lugano addio" znalazła swój pierwszy odzew ze strony publiczności, tym samym rozpoczynając album "I lupi". Była to jego pierwsza prawdziwa gratyfikacja, z prawie dziesięcioma tysiącami sprzedanych egzemplarzy.

W 1978 roku ukazał się nowy album, "Pigro", album konsekracyjny: piosenki "Monna Lisa", "Pigro" i "Paolina" były prawdziwymi hitami, granymi w kółko przez ówczesne stacje radiowe. Były to lata, w których czuły Ivan Graziani był na szczycie fali, lata, w których publiczność podążała za nim z lojalnością, która osłabła w następnej dekadzie. W 1979 roku "Agnese" stała się hitem.W 1980 roku "Firenze (Canzone triste)" uczyniło z Ivana Grazianiego muzyczną gwiazdę tamtych czasów. Zaangażowania dla niego zostały zmarnowane. Został wezwany do skomponowania ścieżki dźwiękowej do "Il grande ruggito", a w 1981 roku, oprócz wyprodukowania "Seni e coseni", wystąpił w filmie "Italian boys".

Jego kolejne dzieła, "Ivan Graziani" i "Nove", to niewątpliwie dobre albumy, ale o dziwo nie spotykają się z pożądaną aprobatą. Rozpoczyna się nieco niejasna i bezproduktywna faza: mierny "Piknic" z 1986 roku jest tego wyraźnym dowodem (tylko rockowe "Sola" i klasyczne powolne "Rosanna non sei" można uratować).you"), choć kilka lat później singer-songwriter zdaje się ponownie powstawać wzmocniony i wciąż pełen pomysłów, o czym świadczy piękny "Ivangarage". Publiczność jednak zdaje się go porzucać.

Bardzo młodzi odkryli go z "Maledette Malelingue" na festiwalu w Sanremo w 1994 r., w którym Ivan uczestniczył już w 1985 r. z "Franca ti amo": sprzedaż jego płyt pozostała na mniej niż entuzjastycznym poziomie. Trzeba powiedzieć, że Graziani był artystą, który nigdy nie szukał popularności za wszelką cenę, ani nie "zanieczyszczał" swojej twórczości logikąJako autor piosenek zawsze pozostawał przywiązany do swojej poetyki, używanej do przedstawiania rzeczywistości prowincji. Temat, który może nie jest imponujący, ale z pewnością jest prawdziwy i autentyczny.

1 stycznia 1997 roku, piosenkarz i autor tekstów, nie mając jeszcze 53 lat, zmarł w swoim domu w Novafeltria, dotknięty nieuleczalną chorobą.

W 1988 roku ukazała się powieść-pamiętnik "Arcipelago Chieti", relacja z miesiąca od 19 listopada do 19 grudnia 1971 roku, spędzonego przez piosenkarza w szpitalu wojskowym podczas służby wojskowej.