Βιογραφία - Γνήσια τρυφερότητα

Εξαφανισμένος το 1997, οι θαυμαστές του περιμένουν και γι' αυτόν το συνηθισμένο κύμα "επανεκτίμησης" που αγγίζει εγκαίρως εκείνους τους καλλιτέχνες αξίας που ελάχιστα ή ελάχιστα υπολογίζονταν όταν ζούσαν, ίσως υπέρ πολύ πιο μέτριων χορδιστών. Κι όμως, ο Αμπρούζος (αλλά από μητέρα Σαρδηνίας) Ιβάν Γκρατσιάνι, γεννημένος στο Τέραμο στις 6 Οκτωβρίου 1945, έχει εξαπολύσει μια σειρά από τραγούδια σπουδαίας τραγουδοποιίας και αξέχασταεκφραστική τρυφερότητα (βλ. τη σειρά τίτλων που είναι αφιερωμένοι στα γυναικεία ονόματα).

Πιθανότατα, όπως σε όλα τα πράγματα, μια ελαφρώς κακοπροαίρετη μοίρα έβαλε το χεράκι της. Αφού μάσησε τη μουσική από μικρή ηλικία -ιδιαίτερα τη ροκ- ο Ιβάν Γκρατσιάνι ίδρυσε το συγκρότημα "Anonima sound" τη δεκαετία του '60, αφού αποφοίτησε από τις γραφικές τέχνες περισσότερο από καθήκον παρά από πεποίθηση. Με το συγκρότημα συμμετείχε στο Cantagiro του 1967 με το τραγούδι"Τα αγόρια επανορθώνουν την επόμενη χρονιά με το "L'amore mio, l'amore tuo" (Η αγάπη μου, η αγάπη σου), το οποίο κατέλαβε καλή θέση στο τμήμα ensemble. Ο Ivan κατάφερε τελικά να ηχογραφήσει πέντε 45άρια με το συγκρότημά του, τα οποία σημείωσαν μέτρια επιτυχία. Ωστόσο, το γεγονός ότι κατάφερε να εισέλθει στον κόσμο της επαγγελματικής μουσικής άνοιξε την πόρτα σε πολλές συνεργασίες.

Το 1974 ξεκίνησε τελικά την καριέρα του ως σόλο τραγουδοποιός με το LP "La città che io vorrei" και δύο χρόνια αργότερα έπαιξε κιθάρα στο άλμπουμ του Lucio Battisti "La batteria, il contrabbasso, eccettera". Και ήταν ο ίδιος ο μεγάλος Battisti που πίστεψε για πρώτη φορά σε αυτόν. Το 1976 κυκλοφόρησε επίσης ένα άλμπουμ από τη δισκογραφική εταιρεία Numero Uno, που ανήκε στο δίδυμο Mogol-Battisti: "Ballata per 4 stagioni".Οι πωλήσεις είναι δυστυχώς πολύ χαμηλότερες από τις προσδοκίες.

Την επόμενη χρονιά, ο Ivan Graziani προσπάθησε ξανά και το γλυκό τραγούδι "Lugano addio" βρήκε την πρώτη ανταπόκριση από το κοινό, εγκαινιάζοντας έτσι το άλμπουμ "I lupi". Ήταν η πρώτη του πραγματική ικανοποίηση, με σχεδόν δέκα χιλιάδες αντίτυπα να πωλούνται.

Το 1978 κυκλοφόρησε ένα νέο άλμπουμ, το "Pigro", το άλμπουμ του αγιασμού: τα τραγούδια "Monna Lisa", "Pigro" και "Paolina" ήταν πραγματικές επιτυχίες, που παίζονταν ξανά και ξανά από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής. Ήταν τα χρόνια κατά τα οποία ο τρυφερός Ivan Graziani βρισκόταν στην κορυφή του κύματος, τα χρόνια κατά τα οποία το κοινό τον ακολουθούσε με την αφοσίωση που μειώθηκε την επόμενη δεκαετία. Το 1979 το "Agnese" έγινεεπιτυχία, ενώ το 1980 το "Firenze (Canzone triste)" έκανε τον Ivan Graziani το μουσικό αστέρι της εποχής. Οι δεσμεύσεις γι' αυτόν πήγαν χαμένες. Τον κάλεσαν να συνθέσει το soundtrack για την ταινία "Il grande ruggito" και το 1981, εκτός από την παραγωγή του "Seni e coseni", εμφανίστηκε στην ταινία "Italian boys".

Οι επόμενες δουλειές του, το "Ivan Graziani" και το "Nove", είναι αναμφίβολα ωραία άλμπουμ, αλλά παραδόξως δεν βρίσκουν την επιθυμητή αποδοχή. Αρχίζει μια κάπως σκοτεινή και μη παραγωγική φάση: το μέτριο "Piknic" του 1986 είναι σαφής απόδειξη αυτού (μόνο το ροκ "Sola" και το κλασικό αργό "Rosanna non sei" μπορούν να σωθούν).you"), αν και λίγα χρόνια αργότερα ο τραγουδοποιός φαίνεται να αναγεννιέται ξανά οχυρωμένος και ακόμα γεμάτος ιδέες, όπως μαρτυρά το πανέμορφο "Ivangarage". Το κοινό, ωστόσο, φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει.

Οι πολύ νέοι τον ανακάλυψαν με το "Maledette Malelingue" στο Φεστιβάλ του Σανρέμο το 1994, στο οποίο ο Ιβάν είχε ήδη συμμετάσχει στη διοργάνωση του 1985 με το "Franca ti amo": οι πωλήσεις των δίσκων του παρέμειναν σε όχι και τόσο ενθουσιώδη επίπεδα. Πρέπει να πούμε ότι ο Γκρατσιάνι ήταν ένας καλλιτέχνης που δεν επιδίωξε ποτέ τη δημοτικότητα με κάθε κόστος, ούτε "μόλυνε" το καλλιτεχνικό του έργο με την υιοθέτηση λογικώνκραυγαλέα εμπορική. Ως τραγουδοποιός, παρέμεινε πάντα προσκολλημένος στην ποιητική του, που χρησιμοποιείται για να απεικονίσει την πραγματικότητα της επαρχίας. Ένα θέμα που μπορεί να μην είναι εντυπωσιακό, αλλά είναι σίγουρα αληθινό και γνήσιο.

Την 1η Ιανουαρίου 1997, ο τραγουδοποιός, που δεν ήταν ακόμη 53 ετών, έφυγε από τη ζωή στο σπίτι του στη Νοβαφέλτρια, χτυπημένος από ανίατη ασθένεια.

Το 1988 εκδόθηκε ένα μυθιστόρημα-ημερολόγιο, το "Arcipelago Chieti", η περιγραφή ενός μήνα, από τις 19 Νοεμβρίου έως τις 19 Δεκεμβρίου 1971, που πέρασε ο τραγουδοποιός στο στρατιωτικό νοσοκομείο κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας.