Biografie - Echte tederheid

Verdwenen in 1997, wachten fans ook voor hem op de gebruikelijke golf van 'herwaardering' die stipt die artiesten van waarde raakt die bij leven weinig of niet in aanmerking werden genomen, misschien wel ten gunste van veel middelmatigere tokkelaars. Toch heeft de Abruzzese (maar van Sardijnse moeder) Ivan Graziani, geboren in Teramo op 6 oktober 1945, een reeks songs van grote songwriting en onvergetelijkeexpressieve tederheid (zie de serie titels gewijd aan vrouwennamen).

Waarschijnlijk heeft, zoals in alle dingen, een licht boosaardig lot hier de hand in gehad. Na van jongs af aan muziek te hebben gekauwd - met name rock - richtte Ivan Graziani in de jaren zestig, nadat hij was afgestudeerd in grafische kunsten, meer uit plichtsbesef dan uit overtuiging de groep 'Anonima sound' op. Met de groep nam hij in 1967 deel aan de Cantagiro met het nummer"De jongens maakten het het jaar daarop goed met 'L'amore mio, l'amore tuo' (Mijn liefde, jouw liefde), dat het goed deed in de ensemble sectie. Ivan slaagde er uiteindelijk in om vijf 45s op te nemen met zijn groep, die middelmatige successen waren. Maar het feit dat hij erin geslaagd was om de wereld van de professionele muziek te betreden, opende de deur naar talrijke samenwerkingen.

In 1974 begon hij eindelijk zijn carrière als solo singer-songwriter met de LP 'La città che io vorrei', en twee jaar later speelde hij gitaar op Lucio Battisti's album 'La batteria, il contrabbasso, eccettera'. En het was de grote Battisti zelf die voor het eerst in hem geloofde. In 1976 verscheen ook een album van de platenmaatschappij Numero Uno, eigendom van het duo Mogol-Battisti: 'Ballata per 4 stagioni'.De verkoop ligt helaas ver onder de verwachtingen.

Het jaar daarop probeerde Ivan Graziani het opnieuw en het zoete liedje 'Lugano addio' kreeg de eerste feedback van het publiek, waarmee hij het album 'I lupi' lanceerde. Het was zijn eerste echte bevrediging, met bijna tienduizend verkochte exemplaren.

In 1978 werd een nieuw album uitgebracht, 'Pigro', het inwijdingsalbum: de nummers 'Monna Lisa', 'Pigro' en 'Paolina' waren echte hits, keer op keer gedraaid door de radiostations van die periode. Dit waren de jaren waarin de tedere Ivan Graziani op de top van de golf zat, de jaren waarin het publiek hem volgde met de loyaliteit die in het volgende decennium afnam. In 1979 werd 'Agnese' eenhit, terwijl Ivan Graziani in 1980 met 'Firenze (Canzone triste)' de musicalster van het moment werd. De engagementen voor hem bleven uit. Hij werd gebeld om de soundtrack voor 'Il grande ruggito' te componeren en in 1981 verscheen hij, naast de productie van 'Seni e coseni', in de film 'Italian boys'.

Zijn volgende werken, 'Ivan Graziani' en 'Nove', zijn ongetwijfeld mooie albums, maar vreemd genoeg krijgen ze niet de gewenste bijval. Een ietwat obscure en onproductieve fase breekt aan: het middelmatige 'Piknic' uit 1986 is hier een duidelijk bewijs van (alleen de rock 'Sola' en de klassieke slow 'Rosanna non sei' kunnen gered worden).you'), hoewel de singer-songwriter een paar jaar later versterkt en nog steeds vol ideeën lijkt op te staan, getuige het prachtige 'Ivangarage'. Het publiek lijkt hem echter in de steek te hebben gelaten.

De allerkleinsten ontdekten hem met 'Maledette Malelingue' op het Sanremo Festival van 1994, waaraan Ivan al had deelgenomen in 1985 met 'Franca ti amo': de verkoop van zijn platen bleef op een minder dan enthousiast niveau. Het moet gezegd dat Graziani een artiest was die nooit ten koste van alles populariteit zocht, noch zijn artistieke werk 'vervuilde' door het omarmen van logica'sAls liedjesschrijver is hij altijd gehecht gebleven aan zijn poëtica, gebruikt om de realiteit van de provincies weer te geven. Een thema dat misschien niet indrukwekkend is, maar zeker waar en oprecht.

Op 1 januari 1997 overleed de singer-songwriter, nog geen 53 jaar oud, in zijn huis in Novafeltria, getroffen door een ongeneeslijke ziekte.

In 1988 verscheen het roman-dagboek 'Arcipelago Chieti', het verslag van een maand, van 19 november tot 19 december 1971, die de singer-songwriter doorbracht in het militair hospitaal tijdens zijn militaire dienst.