Biografia - Kopniak na pecha

Luiz Nazario De Lima, znany również jako Ronaldo, urodził się 22 września 1976 r. na przedmieściach Rio de Janeiro w Bento Ribeiro. Jako trzeci syn rodziny o skromnych zasobach finansowych, zaczął grać w piłkę nożną w młodym wieku, obserwując legendy ówczesnej reprezentacji Brazylii, w szczególności Zico, który szybko stał się młodym piłkarzem.Czas prawdziwego idola i przykład do naśladowania.

Po ostrzeniu sobie zębów na osiedlowych boiskach i znoszeniu butów w żmudnych meczach rozgrywanych na miejskich chodnikach, Ronaldo w końcu dołączył do prawdziwej drużyny, choć pięcioosobowej, Valqueire Tennis Club. Trener jednak, wciąż daleki od wykorzystania jego potencjału, zostawił chłopca na ławce rezerwowych i, co gorsza, przydzielił mu rolę bramkarza. Podczas rozgrywekTrudno nie ulec fascynacji jego dryblingami i szybkimi wypadami z piłką i nogą, które Ronny jest w stanie wykonać podczas niegroźnych małych gier między kolegami z drużyny, w których również wychodzi z bramki. Wkrótce więc zaczyna być również wykorzystywany w ataku, oczywiście z doskonałymi wynikami.

Tak więc, między jednym meczem a drugim, jego nazwisko zaczęło się pojawiać, choć na poziomie amatorskim, aż dotarło do uszu obserwatora z Social Ramos, drużyny nieco ważniejszej niż ta, w której grał w tamtym czasie. Ale znów była to gra halowa, na małych amatorskich boiskach lub w turniejach "siedem-a-side". Oczywiście Ronny miał tylko trzynaście lat, ale boisko "siedem-a-side" nie było takie samo.'Jedenastka' nie jest dla niego zbyt duża i szybko to udowadnia, gdy zostaje powołany przez Sao Cristovao, w końcu prawdziwy klub. Oczekiwania nie zostaną zawiedzione: w następnym roku zostaje najlepszym strzelcem mistrzostw ligi.

Prokuratorzy reprezentacji Brazylii do lat 17 natychmiast wyostrzyli wzrok i słuch, wyczuwając w młodzieńcu początkujący talent. W rzeczywistości zapewnili mu "metkę" za 7 500 dolarów. Krótko mówiąc, Ronny wywalczył sobie miejsce w młodzieżowej reprezentacji narodowej, stając się gwiazdą mistrzostw Ameryki Południowej w Kolumbii. Prokuratorzy wypromowali go i znaleźli dla niego miejsceW wieku zaledwie siedemnastu lat, w grudniu '93, Ronaldo spełnił swoje wielkie marzenie: został powołany do seniorskiej drużyny narodowej, legendarnego Selecao verdeoro. Piłka nożna stała się jego zawodem, Brazylia zaczęła szaleć na jego punkcie i w mgnieniu oka znalazł się w centrum uwagi wszystkich.narodu skierowane na niego.

W 1994 roku został powołany na Mistrzostwa Świata, te same, w których Włochy zostały pokonane w rzutach karnych przez Greenoro. Po Mistrzostwach Świata, które zakończyły się w chwale, rozpoczął swoją europejską przygodę, lądując najpierw w Psv Eindhoven (i zostając najlepszym strzelcem mistrzostw Holandii), a następnie w Interze, przede wszystkim dzięki namowom prezydenta Massimo Morattiego.

Już w Holandii mistrz skarżył się jednak na problemy z kolanem, a po serii badań okazało się, że cierpi na zapalenie kości piszczelowej, które zmusiło go do przymusowego odpoczynku i które miało być źródłem dużego dyskomfortu i znacznego spowolnienia jego kariery.

Na przykład w 1996 roku odbywały się Igrzyska Olimpijskie w Atlancie, na których zawodnikowi groziła porażka z powodu kolana. W związku z tym przeszedł wyczerpujące sesje fizjoterapeutyczne z zaufanym terapeutą, doktorem Petrone. Po wyleczeniu się z bólu dzielnie stawił czoła Igrzyskom Olimpijskim, które jednak przyniosły mu, dzięki jego występowi, miejsce na podium.W tamtym czasie Inter był już zainteresowany "Fenomenem", ale klub zrezygnował ze względu na zbyt wysokie koszty jego wynagrodzenia.

Transfer do Barcelony, szczerze mówiąc, odbył się jednak za entuzjastyczną zgodą Ronaldo, również dlatego, że kiedy wrócił do swojej drużyny, aby zmierzyć się z Pucharem Holandii, otrzymał "zniewagę" w postaci pozostawienia go na ławce przez trenera. W ten sposób zdobył tytuł najlepszego strzelca w lidze hiszpańskiej, wygrał Puchar Zdobywców Pucharów i, na podstawie obietnic złożonych w niespodziewanych czasach, oczekiwał naTak się jednak nie stało i z numerem dziesiątym Ronaldo ostatecznie wylądował w Interze. I to właśnie w Mediolanie kibice nadali mu przydomek "Fenomeno".

Z mediolańską drużyną zdobył Scarpa d'Oro jako najlepszy bombardier we wszystkich ligach europejskich w 1997 roku, następnie prestiżową Złotą Piłkę przyznawaną przez magazyn France Football, a następnie Fifa World Player. Jednak po stronie sentymentalnej tabloidy donosiły o wszystkich szczegółach jego historii miłosnej z modelką Susaną, wkrótce przemianowaną na "Ronaldinha". Po jednym sezonieI to właśnie tutaj zaczęły się poważne problemy, z którymi Ronny musiał się zmierzyć w kolejnych latach. Już podczas mistrzostw świata widać było, że jest nieco nadszarpnięty, ale podczas finału był po prostu nie do poznania. Grał źle i apatycznie, nie był ani wyrazisty, ani pomysłowy. Po powrocie do Włoch kamery go wtedy skadrowałySchodzi ze schodów samolotu utykając i zataczając się. Jest jasne, że Fenomeno źle się czuje i nie jest w najlepszej formie, co później wyznaje przed mikrofonami. W międzyczasie kończy również swój związek z Susaną i zaręcza się z Milene.

Co więcej, w Interze pojawia się nowy trener, Marcello Lippi, z którym natychmiast pojawia się zła krew. Wystarczy powiedzieć, że w ligowym debiucie Ronny zostaje pozostawiony na ławce, ku wielkiemu przerażeniu fanów i kibiców. Epilogiem tej serii nieszczęść jest zerwanie ścięgna rzepki podczas meczu Inter-Lecce 21 listopada 1999 roku.

Na horyzoncie pojawia się operacja w Paryżu i co najmniej cztery miesiące na powrót na boisko. W międzyczasie Ronaldo żeni się z Milene, z którą spodziewa się dziecka. Po wyleczeniu kontuzji ścięgna, dla Ronaldo nieszczęścia się nie skończyły. Dopiero w kwietniu następnego roku, podczas meczu Lazio z Interem, ważnego dla finału Coppa Italia, choć zgodnie z zaleceniami wszedł na boisko tylko na dwadzieścia minut.Lekarze stwierdzili u niego całkowite zerwanie ścięgna rzepki w prawym kolanie. Następnego dnia Ronaldo przeszedł drugą operację rekonstrukcji ścięgna. Po kolejnych dwóch latach cierpienia, terapii, falstartów i wyjazdów, Fenomeno powrócił na boisko i do gry w korkach, ku wielkiej radości kibiców Interu. Ale nie wszystko złoto, co się świeci. Pomiędzy,Pozostają jeszcze mistrzostwa świata w Tokio i podziemne napięcia obecne w czarno-niebieskim klubie, do tego stopnia, że pod koniec japońskiej przygody, w której triumfował (Brazylia zdobyła mistrzostwo), Ronaldo zdecydował się opuścić mediolańską drużynę, której tak wiele zawdzięcza, aby zaakceptować kontrakt z Realem Madryt, wywołując wielkie zamieszanie w mediach i rozczarowaniewielu fanów.

Następnie, na początku 2007 roku, po pół sezonu pod wodzą Fabio Capello, przez którego nie czuł się brany pod uwagę, Ronaldo podpisał kontrakt na powrót do Milanu; Galliani i Berlusconi chcieli go, aby wzmocnić atak Milanu, który stracił zgryz i punkty w tabeli od czasu osierocenia Szewczenki.

Po kolejnej kontuzji w lutym 2008 roku, pod koniec kwietnia Ronaldo został rzekomo znaleziony w towarzystwie trzech transseksualnych prostytutek w motelu w Rio de Janeiro i po tym fakcie AC Milan zdecydował się nie przedłużać jego kontraktu na kolejny sezon; ten sam los spotkał jego wielomilionowe kontrakty z dużymi sponsorami.