Βιογραφία - Εξέλιξη του ποδοσφαίρου στη σύγχρονη εποχή

Γεννήθηκε το 1946 στο Φουζινιάνο, ένα μικρό χωριό της Ρομάνια, την ίδια μέρα με έναν άλλο μεγάλο ποδοσφαιριστή, τον φίλο του Αλμπέρτο Ζακερόνι. Φήμες λένε ότι στα παιδικά του χρόνια ήταν οπαδός της Ίντερ και του άρεσε να τον πηγαίνουν στο Σαν Σίρο για να δει κάποιους αγώνες των Νερατζούρι. Το σίγουρο είναι ότι από την εφηβεία του τον έλκυε αμείλικτα το ποδόσφαιρο, προσπαθώντας με κάθε τρόπο ναεντασσόταν σε ομάδες και ομάδες διαφόρων τύπων ή προσπαθούσε να λειτουργήσει "παρασκηνιακά", επισκιάζοντας έτσι τη μελλοντική του καριέρα ως προπονητής. Μια εν μέρει αναγκαστική επιλογή, καθώς οι ικανότητές του ως παίκτης δεν ήταν υψηλού επιπέδου....

Με την πάροδο του χρόνου, λοιπόν, η φιγούρα του ως προπονητής διαμορφώνεται, αν και, κάποια στιγμή, μπαίνει σχεδόν στον πειρασμό να τα παρατήσει όλα για να αφοσιωθεί σε κάτι πιο "σοβαρό" και κερδοφόρο, δηλαδή να εργαστεί μαζί με τον πατέρα του, έναν κατασκευαστή παπουτσιών, στο χονδρεμπόριο, αρχίζοντας έτσι να ταξιδεύει και να περιοδεύει στην Ευρώπη. Όπως μπορείτε εύκολα να μαντέψετε, όμως, το πάθος του για το ποδόσφαιρο τον καταβροχθίζει κυριολεκτικά,τόσο που δεν μπορεί να μείνει μακριά από τα γήπεδα και κυρίως από τον πάγκο, την υψηλότερη επαγγελματική του φιλοδοξία. Πάντα λυπημένος και γκρινιάρης ως πωλητής, αρχίζει να αισθάνεται καλύτερα όταν του αναθέτουν να διευθύνει κάποια ομάδα, έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Βρέθηκε να καθοδηγεί ομάδες όπως η Φουζινιάνο, η Αλφοζίνε και η Μπελάρια. Επειδή έδειχνε νεύρο και χαρακτήρα, καθώς και διαύγεια και επαναστατικές ιδέες, κανείς δεν εξεπλάγη όταν του ανατέθηκε ο τομέας των νέων της Τσεζένα. Η πόλη της Ρομάνια ήταν ήδη τότε ένα είδος ναού του ποδοσφαίρου. Μεταξύ άλλων, ήταν η γενέτειρα μιας διασημότητας όπως ο κόμης Αλμπέρτο Ρογκόνι, ένας ευγενής με γυαλισμένο λόγο καιαπό ενστικτώδη συμπάθεια. Ο ρόλος του Ρονιόνι, μεταξύ άλλων, αποδείχθηκε αρκετά σημαντικός, αφού όχι μόνο ξεκίνησε και διαμόρφωσε την Τσεζένα, αλλά και ηγήθηκε, για πολλά χρόνια, της δημιουργίας της COCO, της φοβερής Ομοσπονδιακής Επιτροπής Ελέγχου Ποδοσφαίρου. Ο κόμης, εξάλλου, παρά το γεγονός ότι μέχρι τότε το επίκεντρο των δραστηριοτήτων του περιστρεφόταν γύρω από τη Μίλαν, ήταν ήδη ένας από τους πρώτους μεγάλους θαυμαστές τουτου αναδυόμενου Sacchi.

Από αυτή τη στιγμή αρχίζει μια μακρά μαθητεία, την οποία συνοψίζουμε εν συντομία.

Τη σεζόν 1982/83 πήγε στο Ρίμινι στην C/1, την επόμενη χρονιά στην ομάδα νέων της Φιορεντίνα και το 1984/85 πάλι στο Ρίμινι στην C/1. Το 1985 μετακόμισε στην Πάρμα όπου παρέμεινε μέχρι το 1987.

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο νέος πρόεδρος της Μίλαν, αποφάσισε να τον καλέσει στον πάγκο της ομάδας του μετά την εξαιρετική εμφάνιση της Πάρμα, με επικεφαλής τον Σάκι (τότε στη Serie B), απέναντι στη Μίλαν του Λίντχολμ στο Coppa Italia. Με την ομάδα του Μιλάνου κατέκτησε το Scudetto το 1987/88, ήρθε τρίτος το 1988/89 και δεύτερος το 1989/90 και το 1990/91- στη συνέχεια κέρδισε τοένα Σούπερ Καπ Ιταλίας (1989), δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (1988/89 και 1989/90), δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα (1989 και 1990) και δύο Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (1989 και 1990).

Πρέπει να αναλογιστεί κανείς ότι εκείνα τα χρόνια στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου βρισκόταν η Νάπολι του Μαραντόνα, η οποία, όπως και η συντριπτική πλειονότητα των ομάδων που συμμετείχαν στο κορυφαίο πρωτάθλημα, έπαιζε με τον παραδοσιακό τρόπο.

Ο Arrigo Sacchi, από την άλλη πλευρά, αντί να συμμορφωθεί με τον τακτικό καμβά που είναι στη μόδα, αποφάσισε να παρατάξει τη Μίλαν με ένα επαναστατικό 4-4-2.

Η βάση του σχεδίου του είναι να μπορέσει να δημιουργήσει μια ομάδα στην οποία κάθε παίκτης θα έχει σημαντικά καθήκοντα τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά, μια ομάδα στην οποία η συνεργασία θα είναι σημαντική πτυχή. Θα μπορέσει επίσης να επηρεάσει τη νοοτροπία με την πάροδο του χρόνου, εμφυσώντας τις έννοιες του "ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου" στα κεφάλια των παικτών του.

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο, συχνά αμφισβητείται στην Ιταλία ότι τα προγράμματα έχουν προτεραιότητα έναντι των ανδρών.

Από τις 13 Νοεμβρίου 1991 ανέλαβε τη θέση του Azeglio Vicini ως ομοσπονδιακός προπονητής της εθνικής ομάδας της Ιταλίας, την οποία οδήγησε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις ΗΠΑ, τερματίζοντας δεύτερη πίσω από τη Βραζιλία. Το 1995 οδήγησε την Ιταλία στην πρόκριση στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1996. Το 1996 ανανέωσε το συμβόλαιο που θα τον δέσμευε στην ηγεσία της εθνικής ομάδας μέχρι το τέλος του 1998, αλλά λίγο αργότερα, μετά από διαμάχη για την ηγεσία του, τονπροτίμησε να δώσει τη θέση του στον Τσέζαρε Μαλντίνι, πρώην προπονητή της εθνικής ομάδας νέων.

Τελικά, η τελευταία του αποστολή ήταν να ηγηθεί της Πάρμας. Το υπερβολικό άγχος, όμως, και η υπερβολική κόπωση και ένταση στην οποία υποβλήθηκε (λόγω και της νοσηρής προσοχής που λαμβάνει το ποδόσφαιρο στην Ιταλία), τον οδήγησαν να εγκαταλείψει τον πάγκο της ομάδας της Αιμιλίας μετά από μόλις τρεις αγώνες.

Ο Arrigo Sacchi δεν εγκατέλειψε τον κόσμο που τόσο αγαπά: εργάστηκε ως διευθυντής του τεχνικού τομέα, στα παρασκήνια του πάγκου της Πάρμας. Στη συνέχεια, στα τέλη του 2004 πέταξε για την Ισπανία, για να γίνει τεχνικός διευθυντής της Ρεάλ Μαδρίτης .

Τον Οκτώβριο του 2005, το Πανεπιστήμιο του Ουρμπίνο απένειμε στον Sacchi το πτυχίο honoris causa στην Επιστήμη και τις Τεχνικές Αθλητικής Δραστηριότητας.