Βιογραφία - Δέσμευση μιας ζωής

Ο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο γεννήθηκε στη Νάπολη στις 29 Ιουνίου 1925. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Νάπολης στα τέλη του 1947, ενώ από το 1945-1946 ήταν ήδη ενεργός στο κίνημα για τα φοιτητικά συμβούλια των σχολών και αντιπρόσωπος στο 1ο Εθνικό Πανεπιστημιακό Συνέδριο.

Ήδη από το 1942, στη Νάπολη, εγγεγραμμένος στο Πανεπιστήμιο, ήταν μέλος μιας ομάδας νέων αντιφασιστών που εντάχθηκαν στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το 1945, του οποίου ο Ναπολιτάνο θα ήταν μαχητής και αργότερα ηγέτης μέχρι την ίδρυση του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς.

Από το φθινόπωρο του 1946 έως την άνοιξη του 1948 Giorgio Napolitano Ήταν μέλος της γραμματείας του Ιταλικού Οικονομικού Κέντρου για τη Νότια Ιταλία, υπό την προεδρία του γερουσιαστή Paratore. Στη συνέχεια συμμετείχε ενεργά στο Movimento per la Rinascita del Mezzogiorno (Κίνημα για την αναγέννηση της Νότιας Ιταλίας) από την ίδρυσή του (Δεκέμβριος 1947) και για πάνω από δέκα χρόνια.

Εξελέγη για πρώτη φορά στη Βουλή των Αντιπροσώπων το 1953 και ήταν μέλος - εκτός από την 4η νομοθετική περίοδο - μέχρι το 1996, επανεκλεγόμενος πάντα στην εκλογική περιφέρεια της Νάπολης.

Η κοινοβουλευτική του δραστηριότητα έλαβε χώρα αρχικά στην Επιτροπή Προϋπολογισμού και Κρατικών Συμμετοχών, εστιάζοντας -και στις συζητήσεις στη Συνέλευση- στα προβλήματα της ανάπτυξης της Νότιας Ιταλίας και σε θέματα εθνικής οικονομικής πολιτικής.

Στην 8η (από το 1981) και στην 9η Νομοθετική περίοδο (έως το 1986) ήταν πρόεδρος της ομάδας των κομμουνιστών βουλευτών.

Στη δεκαετία του 1980, ασχολήθηκε με διεθνή και ευρωπαϊκά πολιτικά ζητήματα, τόσο στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων, ως μέλος (1984-1992 και 1994-1996) της ιταλικής αντιπροσωπείας στη Βορειοατλαντική Συνέλευση, όσο και μέσω πολυάριθμων πολιτικών και πολιτιστικών πρωτοβουλιών.

Ήδη από τη δεκαετία του 1970, έχει δώσει πολλές διαλέξεις στο εξωτερικό: σε ινστιτούτα διεθνούς πολιτικής στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία, σε πολλά πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες (Χάρβαρντ, Πρίνστον, Γέιλ, Σικάγο, Μπέρκλεϊ, SAIS και CSIS στην Ουάσιγκτον).

Από το 1989 έως το 1992 ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Στο 11ο νομοθετικό σώμα, στις 3 Ιουνίου 1992, Giorgio Napolitano εξελέγη πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων και παρέμεινε στο αξίωμα μέχρι τη λήξη της νομοθετικής περιόδου τον Απρίλιο του 1994.

Στο 12ο νομοθετικό σώμα ήταν μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και πρόεδρος της Ειδικής Επιτροπής για την αναδιοργάνωση του ραδιοτηλεοπτικού τομέα.

Στη 13η νομοθετική περίοδο ήταν υπουργός Εσωτερικών και Συντονισμού της Πολιτικής Προστασίας στην κυβέρνηση Prodi, από τον Μάιο του 1996 έως τον Οκτώβριο του 1998.

Από το 1995 είναι πρόεδρος του Ιταλικού Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Κινήματος.

Από τον Ιούνιο του 1999 έως τον Ιούνιο του 2004 ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Κατά τη 14η νομοθετική περίοδο, διορίστηκε Πρόεδρος του Ιδρύματος της Βουλής των Αντιπροσώπων από τον Πρόεδρο της Βουλής Pier Ferdinando Casini, διατηρώντας τη θέση αυτή μέχρι το τέλος της νομοθετικής περιόδου.

Διορίστηκε ισόβιος γερουσιαστής στις 23 Σεπτεμβρίου 2005 από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρλο Αζέλιο Τσιάμπι και τον διαδέχθηκε στις 10 Μαΐου 2006, όταν εξελέγη πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας με 543 ψήφους. Ορκίστηκε στις 15 Μαΐου 2006.

Η αφοσίωσή του στην υπόθεση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και η συμβολή του στην προσέγγιση μεταξύ της ιταλικής αριστεράς και του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού του χάρισαν το 1997 το Διεθνές Βραβείο Leibniz-Ring στο Ανόβερο για τη δέσμευσή του " μιας ζωής ".

Το 2004, το Πανεπιστήμιο του Μπάρι του απένειμε τιμητικό πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες.

Ο Giorgio Napolitano ήταν συνεργάτης του περιοδικού "Società" και (από το 1954 έως το 1960) του περιοδικού "Cronache meridionali" με δοκίμια σχετικά με τη νότια συζήτηση μετά την απελευθέρωση και τη σκέψη του Guido Dorso, τις πολιτικές αγροτικής μεταρρύθμισης και τις θέσεις του Manlio Rossi-Doria για την εκβιομηχάνιση της νότιας Ιταλίας.

Το 1962 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο "Movimento operaio e industria di Stato" (Εργατικό κίνημα και κρατική βιομηχανία), με ιδιαίτερη αναφορά στις επεξεργασίες του Pasquale Saraceno.

Το 1975 δημοσίευσε το βιβλίο "Interview on the PCI" με τον Eric Hobsbawm, το οποίο έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα χώρες.

Το βιβλίο "In mezzo al guado" (Στη μέση της φουρτούνας) χρονολογείται από το 1979 και αναφέρεται στην περίοδο της δημοκρατικής αλληλεγγύης (1976-79), κατά την οποία ήταν εκπρόσωπος του PCI και είχε επαφές με την κυβέρνηση Αντρεότι για οικονομικά και συνδικαλιστικά θέματα.

Το βιβλίο του 1988 "Πέρα από τα παλιά σύνορα" ασχολήθηκε με τα ζητήματα που προέκυψαν στα χρόνια της απόψυξης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με την προεδρία του Ρήγκαν στις ΗΠΑ και την ηγεσία του Γκορμπατσόφ στην ΕΣΣΔ.

Στο βιβλίο "Beyond the ford: the reformist choice" συγκεντρώνονται οι ομιλίες από το 1986 έως το 1990.

Το βιβλίο "Ευρώπη και Αμερική μετά το '89" του 1992 συγκεντρώνει τις διαλέξεις που δόθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Το 1994 δημοσίευσε το βιβλίο, εν μέρει με τη μορφή ημερολογίου, "Dove va la Repubblica - Una transizione incompiuta" (Πού πηγαίνει η Δημοκρατία - Μια ημιτελής μετάβαση), αφιερωμένο στα χρόνια της 11ης νομοθετικής περιόδου, τα οποία έζησε ως πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Το 2002, δημοσίευσε το βιβλίο "Πολιτική Ευρώπη" εν μέσω της δέσμευσής του ως Πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Το τελευταίο του βιβλίο "Από το PCI στον ευρωπαϊκό σοσιαλισμό: μια πολιτική αυτοβιογραφία" κυκλοφόρησε το 2005.

Η λήξη της θητείας του ως Προέδρου της Δημοκρατίας συμπίπτει με την περίοδο που ακολούθησε τις βουλευτικές εκλογές του 2013- τα αποτελέσματα των εκλογών αυτών είδαν το Pd να κερδίζει, αλλά με τόσο μικρή διαφορά σε σχέση με τα αντίπαλα κόμματα - το PDL και το MoVimento 5 Stelle - που ο Ναπολιτάνο- η καταστροφική προσπάθεια των κομμάτων να βρουν και να εκλέξουν νέο Πρόεδρο οδήγησε τον Ναπολιτάνο να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για μιαδεύτερη θητεία. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Δημοκρατίας, ο ίδιος πρόεδρος παραμένει στη θέση του για δύο συνεχόμενες θητείες: στις 20 Απριλίου 2013, Giorgio Napolitano Παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του στις 14 Ιανουαρίου 2015, την επομένη της λήξης της εξάμηνης θητείας της Ιταλίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.