Βιογραφία - Επιμονή και θέληση για νίκη

Η Stefania Belmondo, Ιταλίδα πρωταθλήτρια του ευγενούς αλλά και κουραστικού σκι ανωμάλου δρόμου, γεννήθηκε στο Vinadio, στην επαρχία Cuneo, στις 13 Ιανουαρίου 1969.

Η μητέρα της Alda, νοικοκυρά, και ο πατέρας της Albino, υπάλληλος της Enel, την έβαλαν στα πρώτα της σκι στην τρυφερή ηλικία των 3 ετών.

Η Stefania πέρασε τα παιδικά της χρόνια στα βουνά του Cuneo και άρχισε να κάνει σκι στα λευκά χιονισμένα χωράφια μπροστά από το σπίτι της. Τα πρώτα σκι, θυμάται η Stefania, ήταν ξύλινα, χρωματισμένα κόκκινα και φτιαγμένα με αγάπη από τον πατέρα της, για εκείνη και την αδελφή της Manuela. Φαίνεται ότι αρχικά (όπως όλα τα παιδιά) η Stefania προτιμούσε το έλκηθρο.

Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο και σε διάφορα μαθήματα σκι. Με ισχυρή θέληση, πείσμα και ενεργητικότητα από την παιδική της ηλικία, η Stefania Belmondo βρήκε στον αθλητισμό την ευκαιρία να εκτονώσει την ενέργειά της.

Άρχισε να συμμετέχει σε λίγους αγώνες και αμέσως πέτυχε θετικά αποτελέσματα. Το 1982 εντάχθηκε στην περιφερειακή ομάδα του Πιεμόντε και το 1986 στην εθνική ομάδα νέων. Η Stefania Belmondo έκανε το ντεμπούτο της σε αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου τη σεζόν 1986/87, μια εποχή που αν ένας Ιταλός αθλητής τερμάτιζε στις πρώτες 30 θέσεις, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξαιρετικό γεγονός.

Την επόμενη σεζόν εντάχθηκε στην ομάδα Α της εθνικής ομάδας. Στις αρχές του 1988 κέρδισε τα πρώτα της μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: ήταν δεύτερη στα 5 χλμ. και τρίτη στη σκυταλοδρομία. Χάρη στα αποτελέσματά της, η νεαρή Μπελμοντό κλήθηκε ως εφεδρική για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στο Κάλγκαρι του Καναδά: λόγω του τραυματισμού ενός άλλου αθλητή πήρε μέρος σε τέσσερις αγώνες.

Αν κάποιος δεν την είχε προσέξει ακόμα, το όνομα της Stefania Belmondo άρχισε να γίνεται πρωτοσέλιδο τη σεζόν 1988/89: πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Λάχτι (Φινλανδία), καταλαμβάνοντας τη δέκατη και ενδέκατη θέση- κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων (η πρώτη Ιταλίδα που κέρδισε χρυσό σε παγκόσμιο πρωτάθλημα)- κέρδισε τρεις ιταλικούς τίτλους γενικής κατάταξης.

Το 1989, κέρδισε τον πρώτο της αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Σολτ Λέικ Σίτι (ΗΠΑ, η πρώτη Ιταλίδα που κέρδισε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου) και τερμάτισε το Παγκόσμιο Κύπελλο στη δεύτερη θέση.

Η σειρά των επιτυχιών άρχισε και φαινόταν ασταμάτητη: τη σεζόν 1990/91 κέρδισε αρκετούς αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1991 στο Βαλ ντι Φιέμμε κέρδισε ένα χάλκινο μετάλλιο στα 15 χλμ (το πρώτο του ατομικό μετάλλιο) και ένα ασημένιο στη σκυταλοδρομία. Την επόμενη σεζόν ανέβαινε σταθερά στο βάθρο και στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στο Αλμπέρτβιλ (εκτός από μια πέμπτη θέση στα 15 χλμ, μια τέταρτηστα 5 χιλιόμετρα, μια δεύτερη στα 10 χιλιόμετρα και μια τρίτη στη σκυταλοδρομία) κέρδισε το πολυαναμενόμενο χρυσό μετάλλιο στο εξαντλητικό αγώνισμα των 30 χιλιομέτρων (η πρώτη Ιταλίδα που κέρδισε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο). Ακούραστη, ολοκλήρωσε το τελικό Παγκόσμιο Κύπελλο στη δεύτερη θέση. Το 1992 η Stefania εντάχθηκε στο Κρατικό Δασικό Σώμα.

Το 1993, έλαβε μέρος στο δεύτερο Παγκόσμιο Πρωτάθλημά της και κέρδισε δύο χρυσά ατομικά μετάλλια: στα 10 και 30 χλμ. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για το hallux valgus του δεξιού της ποδιού. Μια μακρά τετραετής δοκιμασία ξεκίνησε για τη Stefania Belmondo.

Μετά από μια δεύτερη επέμβαση, πέταξε για τη Νορβηγία τον Φεβρουάριο του 1994 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λίλεχαμερ. Η Ιταλίδα σταρ ήταν μια άλλη μεγάλη βασίλισσα του ιταλικού σκι ανωμάλου δρόμου, η Manuela Di Centa, η αντιπαλότητα της οποίας με τη Stefania έδωσε στους αθλητικούς δημοσιογράφους πολλά να σκεφτούν. Η Manuela Di Centa έφερε δύο χρυσά μετάλλια, δύο ασημένια και ένα χάλκινο. Η Stefania Belmondo κέρδισε δύο χάλκινα μετάλλια:Λαμβάνοντας υπόψη τις μετεγχειρητικές της επιδόσεις, ο γιατρός τη συμβουλεύει να σταματήσει, αλλά το πείσμα της Στεφανίας υπερισχύει.

Τα σπουδαία αποτελέσματα στα οποία είχε συνηθίσει δεν έρχονται πια, αλλά η Στεφανία δεν το βάζει κάτω. Κάνει μια μεγάλη επιστροφή κατά τη διάρκεια της σεζόν 1996/97 και μετά από πολλά χρόνια κερδίζει ξανά στην κλασική τεχνική, στην οποία το χειρουργημένο πόδι της προκαλεί αρκετά προβλήματα. Συμμετέχει στο τέταρτο συνολικά Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και κερδίζει τέσσερα ασημένια μετάλλια, όλα πίσω από την πολύ δυνατή Ρωσίδα Βάλμπε. Σε μια κούρσα η Στεφανία μένει πίσω μόλις ένα εκατοστό!

Στη συνέχεια, το 1988 ήταν η σειρά της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ναγκάνο στην Ιαπωνία: ήρθε τρίτη στη σκυταλοδρομία και δεύτερη στα 30 χιλιόμετρα.

Η επόμενη σεζόν ήταν άλλη μια εξαιρετική, γεμάτη με πολλά βάθρα και επισφραγισμένη με δύο χρυσά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αυστρίας, καθώς και ένα ασημένιο στη σκυταλοδρομία.

Η τελευταία αγωνιστική περίοδος της Stefania Belmondo ήταν το 2001/02: 10 χρόνια μετά την προηγούμενη, κέρδισε ένα δύσκολο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, καθώς και ένα ασημένιο μετάλλιο στα 30 χλμ. Τερμάτισε στην τρίτη θέση στην τελική κατάταξη του Κυπέλλου.

Η Stefania Belmondo ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της μια αθλήτρια με εξαιρετική επιμονή, η οποία ενσάρκωνε μοναδικά το πνεύμα του αγωνίσματος στο οποίο ήταν πρωταθλήτρια. Το πρόσωπό της εξέφραζε την κούραση και την προσπάθεια εξίσου έντονα όσο το χαμόγελό της εξέφραζε τη χαρά της νίκης στη γραμμή του τερματισμού.

Σήμερα η Στεφανία είναι μια ευτυχισμένη μητέρα (ο γιος της Ματίας γεννήθηκε το 2003), είναι κοινωνικά δεσμευμένη, συνεχίζει να είναι μέλος του Κρατικού Δασικού Σώματος και εργάζεται με την Ομοσπονδία Χειμερινών Αθλημάτων.

Το 2003 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Τα όνειρά μου πιο γρήγορα από τους αετούς".

Το τελευταίο της μεγάλο αθλητικό επίτευγμα ήταν να παίξει τον διάσημο ρόλο της τελευταίας λαμπαδηδρόμου στην τελετή έναρξης των 20ών Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Τορίνο το 2006.Για τη Stefania Belmondo, το άναμμα της Ολυμπιακής λαμπάδας ήταν τόσο μεγάλη συγκίνηση όσο και η κατάκτηση του Ολυμπιακού χρυσού.