Biografie - Vastberadenheid en de wil om te winnen

Stefania Belmondo, Italiaans kampioene in de nobele maar vermoeiende langlaufdiscipline, is geboren in Vinadio, in de provincie Cuneo, op 13 januari 1969.

Haar moeder Alda, een huisvrouw, en haar vader Albino, een Enel werknemer, zetten haar op 3-jarige leeftijd op haar eerste ski's.

Stefania bracht haar kindertijd door in de bergen van Cuneo en begon met skiën op de wit besneeuwde velden voor haar huis. De eerste ski's", herinnert Stefania zich, "waren van hout, rood gekleurd en met liefde gebouwd door haar vader, voor haar en haar zus Manuela. Het lijkt erop dat Stefania aanvankelijk (een beetje zoals alle kinderen) de voorkeur gaf aan de slee.

Ze ging naar de basisschool en volgde verschillende skilessen. Stefania Belmondo was van jongs af aan eigenzinnig, koppig en energiek en vond in de sport de mogelijkheid om haar energie kwijt te kunnen.

Ze begon deel te nemen aan een paar wedstrijden en behaalde meteen positieve resultaten. In 1982 werd ze lid van het regionale team van Piemonte en in 1986 van het nationale jeugdteam. Stefania Belmondo maakte haar debuut in wereldbekerwedstrijden in het seizoen 1986/87, een tijd waarin als een Italiaanse atlete in de top 30 eindigde, het een uitzonderlijke gebeurtenis genoemd kon worden.

Het seizoen daarop kwam ze bij de A-ploeg van de nationale ploeg. Begin 1988 won ze haar eerste medailles op de wereldkampioenschappen voor junioren: ze werd tweede op de 5 km en derde in de estafette. Dankzij haar resultaten werd de jonge Belmondo opgeroepen als reserve voor de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary, Canada: door de blessure van een andere atlete nam ze deel aan vier wedstrijden.

Als iemand haar nog niet opgemerkt had, begon Stefania Belmondo's naam in het nieuws te komen in het seizoen 1988/89: ze nam deel aan de Wereldkampioenschappen in Lahti (Finland) en werd tiende en elfde; ze won twee gouden medailles op de Wereldkampioenschappen voor junioren (de eerste Italiaanse vrouw die goud won op een wereldkampioenschap); ze won drie Italiaanse algemene titels.

In 1989 won ze haar eerste wereldbekerwedstrijd in Salt Lake City (VS, de eerste Italiaanse vrouw die een wereldbekerwedstrijd won) en eindigde de wereldbeker op de tweede plaats.

De reeks successen begon en leek niet meer te stoppen: in het seizoen 1990/91 won hij verschillende wereldbekerwedstrijden, op de wereldkampioenschappen van 1991 in Val di Fiemme won hij een bronzen medaille op de 15 km (zijn eerste individuele medaille) en zilver op de estafette. Het daaropvolgende seizoen beklom hij constant het podium en op de Olympische Winterspelen van 1992 in Albertville (naast een vijfde plaats op de 15 km, een vierdeOp de 5 km, een tweede op de 10 km en een derde op de estafette) won ze de langverwachte gouden medaille op de slopende 30 km (de eerste Italiaanse vrouw die een Olympische gouden medaille won). Onvermoeibaar eindigde ze de laatste World Cup op de tweede plaats. In 1992 ging Stefania bij het Staatsbosbeheer.

In 1993 nam ze deel aan haar tweede wereldkampioenschap en won ze twee individuele gouden medailles: op de 10 en 30 km. In april van datzelfde jaar onderging ze een operatie aan de hallux valgus van haar rechtervoet. Een lange lijdensweg van vier jaar begon voor Stefania Belmondo.

Na een tweede operatie vloog ze in februari 1994 naar Noorwegen voor de Olympische Spelen in Lillehammer. De Italiaanse ster was een andere grote koningin van het Italiaanse langlaufen, Manuela Di Centa, wier rivaliteit met Stefania sportjournalisten veel stof tot nadenken gaf. Manuela Di Centa nam twee gouden medailles, twee zilveren en een bronzen medaille mee naar huis. Stefania Belmondo won twee bronzen medailles:Gezien haar prestaties na de operatie raadt de dokter haar aan om te stoppen, maar Stefania's koppigheid overwint.

De goede resultaten die ze gewend was komen er niet meer, maar Stefania geeft niet op. Ze maakt een geweldige comeback tijdens het seizoen 1996/97 en wint na vele jaren weer in de klassieke techniek, waarbij de geopereerde voet nogal wat problemen oplevert. Ze neemt deel aan haar vierde wereldkampioenschap overall en wint vier zilveren medailles, allemaal achter de zeer sterke Russische Valbe. In één race heeft Stefania slechts één centimeter achterstand!

In 1988 was het de beurt aan de Olympische Spelen van Nagano in Japan: ze werd derde in de estafette en tweede op de 30 km.

Het daaropvolgende seizoen was weer buitengewoon, bezaaid met vele podiumplaatsen en bekroond met twee gouden medailles op de Wereldkampioenschappen in Oostenrijk, plus zilver op de estafette.

Stefania Belmondo's laatste competitieseizoen was 2001/02: 10 jaar na het vorige won ze een zwaarbevochten Olympische gouden medaille en een zilveren medaille op de 30 km. Ze eindigde op de derde plaats in het eindklassement van de Cup.

Stefania Belmondo was gedurende haar hele carrière een atlete met een buitengewone vasthoudendheid, die op unieke wijze de geest belichaamde van de discipline waarin ze kampioen was. Haar gezicht straalde net zo sterk vermoeidheid en inspanning uit als haar glimlach de vreugde van de overwinning op de finishlijn.

Vandaag is Stefania een gelukkige moeder (haar zoon Mathias werd geboren in 2003), is ze sociaal geëngageerd, blijft ze lid van het Staatsbosbeheer en werkt ze bij de wintersportfederatie.

In 2003 kwam zijn boek 'Sneller dan adelaars mijn dromen' uit.

Haar laatste grote sportprestatie was het spelen van de prestigieuze rol van de laatste fakkeldrager tijdens de openingsceremonie van de 20e Olympische Winterspelen in Turijn 2006; voor Stefania Belmondo was het aansteken van de Olympische fakkel een even grote sensatie als het winnen van Olympisch goud.