Biografie - Een levenslange verbintenis

Giorgio Napolitano werd op 29 juni 1925 in Napels geboren. Hij studeerde eind 1947 af in de rechten aan de Universiteit van Napels en was van 1945-1946 al actief in de beweging voor facultaire studentenraden en afgevaardigde in het 1e Nationale Universitaire Congres.

Al in 1942 maakte hij in Napels, ingeschreven aan de universiteit, deel uit van een groep jonge antifascisten die zich in 1945 aansloten bij de Italiaanse Communistische Partij, waarvan Napolitano een militant en later leider zou zijn tot de oprichting van de Democratische Linkse Partij.

Van de herfst van 1946 tot de lente van 1948 Giorgio Napolitano Hij maakte deel uit van het secretariaat van het Italiaanse Economisch Centrum voor Zuid-Italië, voorgezeten door senator Paratore. Vervolgens nam hij actief deel aan de Movimento per la Rinascita del Mezzogiorno (Beweging voor de Wedergeboorte van Zuid-Italië) vanaf de oprichting (december 1947) en gedurende meer dan tien jaar.

Hij werd voor het eerst gekozen in de Kamer van Afgevaardigden in 1953 en was lid - behalve in de 4e zittingsperiode - tot 1996, steeds herbevestigd in het kiesdistrict Napels.

Zijn parlementaire activiteiten vonden aanvankelijk plaats in de Commissie Begroting en Staatsholdingen, waarbij hij zich - ook in debatten in de Assemblee - richtte op de problemen van de ontwikkeling van Zuid-Italië en op kwesties van nationaal economisch beleid.

In de 8e (vanaf 1981) en 9e zittingsperiode (tot 1986) was hij voorzitter van de communistische fractie.

In de jaren tachtig raakte hij betrokken bij internationale en Europese politieke kwesties, zowel in de Commissie Buitenlandse Zaken van de Kamer van Afgevaardigden, als lid (1984-1992 en 1994-1996) van de Italiaanse delegatie in de Noord-Atlantische Vergadering, en door middel van talrijke politieke en culturele initiatieven.

Al sinds de jaren 1970 geeft hij veel lezingen in het buitenland: aan internationale beleidsinstituten in Groot-Brittannië en Duitsland, aan talloze universiteiten in de Verenigde Staten (Harvard, Princeton, Yale, Chicago, Berkeley, SAIS en CSIS in Washington).

Van 1989 tot 1992 was hij lid van het Europees Parlement.

In de 11e zittingsperiode, op 3 juni 1992, Giorgio Napolitano werd verkozen tot voorzitter van de Kamer van Afgevaardigden en bleef in functie tot het einde van de zittingsperiode in april 1994.

In de 12e zittingsperiode was hij lid van de Commissie Buitenlandse Zaken en voorzitter van de Speciale Commissie voor de reorganisatie van de omroepsector.

In de 13e zittingsperiode was hij minister van Binnenlandse Zaken en Coördinatie van Civiele Bescherming in de regering-Prodi, van mei 1996 tot oktober 1998.

Sinds 1995 is hij voorzitter van de Italiaanse Raad van de Europese Beweging.

Van juni 1999 tot juni 2004 was hij voorzitter van de Commissie constitutionele zaken van het Europees Parlement.

In de 14e zittingsperiode werd hij door de voorzitter van de Kamer van Afgevaardigden, Pier Ferdinando Casini, benoemd tot voorzitter van de Stichting van de Kamer van Afgevaardigden, een functie die hij bekleedde tot het einde van de zittingsperiode.

Napolitano werd op 23 september 2005 tot senator voor het leven benoemd door de president van de Republiek Carlo Azeglio Ciampi en volgde hem op 10 mei 2006 op toen hij met 543 stemmen werd verkozen tot president van de Italiaanse Republiek. Hij werd op 15 mei 2006 beëdigd.

Zijn toewijding aan de zaak van de parlementaire democratie en zijn bijdrage aan de toenadering tussen Italiaans links en het Europese socialisme leverden hem in 1997 de Leibniz-Ring Internationale Prijs in Hannover op voor zijn inzet ". van een mensenleven ".

In 2004 verleende de Universiteit van Bari hem een eredoctoraat in politieke wetenschappen.

Giorgio Napolitano leverde bijdragen aan het tijdschrift "Società" en (van 1954 tot 1960) aan het tijdschrift "Cronache meridionali" met essays over het zuidelijke debat na de bevrijding en over het denken van Guido Dorso, over het landbouwhervormingsbeleid en de stellingen van Manlio Rossi-Doria over de industrialisatie van Zuid-Italië.

In 1962 publiceerde hij zijn eerste boek 'Movimento operaio e industria di Stato' (Arbeidersbeweging en Staatsindustrie), met een speciale verwijzing naar de uitwerkingen van Pasquale Saraceno.

In 1975 publiceerde hij het boek 'Interview on the PCI' met Eric Hobsbawm, dat in meer dan tien landen is vertaald.

Het boek 'In mezzo al guado' (In het midden van de doorwaadbare plaats) dateert uit 1979 en verwijst naar de periode van democratische solidariteit (1976-79), waarin hij woordvoerder van de PCI was en contacten onderhield met de regering Andreotti over economische en vakbondskwesties.

Het boek 'Voorbij de oude grenzen' uit 1988 behandelde de problemen die ontstonden in de dooijaren tussen Oost en West, met het presidentschap van Reagan in de VS en het leiderschap van Gorbatsjov in de USSR.

In het boek 'Beyond the ford: the reformist choice' zijn de toespraken van 1986 tot 1990 verzameld.

Het boek 'Europe and America after '89' uit 1992 verzamelt de lezingen die in de Verenigde Staten werden gegeven na de val van de Berlijnse Muur en de communistische regimes in Centraal- en Oost-Europa.

In 1994 publiceerde hij het boek, deels in de vorm van een dagboek, 'Dove va la Repubblica - Una transizione incompiuta' (Waar de Republiek heengaat - Een onvoltooide overgang), gewijd aan de jaren van de 11e zittingsperiode, die hij beleefde als voorzitter van de Kamer van Afgevaardigden.

In 2002 publiceerde hij het boek "Politiek Europa", midden in zijn engagement als voorzitter van de Commissie constitutionele zaken van het Europees Parlement.

Zijn laatste boek 'From PCI to European Socialism: A Political Autobiography' kwam uit in 2005.

Het einde van zijn termijn als president van de republiek valt samen met de periode na de algemene verkiezingen van 2013; de uitslag van deze verkiezingen was een overwinning voor de Pd, maar met zo'n kleine marge ten opzichte van de tegenpartijen - de PDL en MoVimento 5 Stelle - dat Napolitano; de rampzalige poging van de partijen om een nieuwe president te vinden en te kiezen, bracht Napolitano ertoe zich opnieuw kandidaat te stellen voor het presidentschap.Voor het eerst in de geschiedenis van de Republiek blijft dezelfde president twee opeenvolgende termijnen in functie: op 20 april 2013, Giorgio Napolitano Hij trad af op 14 januari 2015, de dag na het einde van de zes maanden dat Italië aan het roer stond van de Europese Raad.