Ævisaga • Lífsskuldbindingin

Giorgio Napolitano fæddist í Napólí 29. júní 1925. Hann útskrifaðist í lögfræði í lok árs 1947 frá háskólanum í Napólí, frá 1945-1946 var hann þegar virkur í hreyfingunni um Stúdentaráð deilda og situr á 1. háskólaþingi.

Síðan 1942, í Napólí, þar sem hann innritaðist í háskólann, var hann hluti af hópi ungra andfasista sem árið 1945 gengu í ítalska kommúnistaflokkinn, sem Napolitano yrði vígamaður í og ​​síðan leiðtogi. fram að stjórnarskrá flokksins demókrata til vinstri.

Frá hausti 1946 til vors 1948 var Giorgio Napolitano hluti af skrifstofu ítölsku efnahagsmiðstöðvarinnar fyrir Suður-Ítalíu undir formennsku Paratore öldungadeildarþingmanns. Síðan tók hann virkan þátt í Hreyfingu fyrir endurreisn suðursins frá stofnun hennar (desember 1947) og í yfir tíu ár.

Varstu kjörinn í fulltrúadeildina í fyrsta skipti árið 1953 og verður þú meðlimur? nema á IV löggjafarþingi - til 1996, alltaf endurstaðfest í héraðinu Napólí.

Þingstarf hans átti sér stað á upphafsstigi innan fjárlaga- og ríkisþátttökunefndar og beindist - einnig í umræðum á þinginu - að vandamálum uppbyggingar Suðurlands og að þemum þjóðhagsstefnunnar. .

Í VIII (frá 1981) og í IXLöggjafinn (til 1986) er forseti hóps kommúnistafulltrúa.

Á níunda áratugnum tók hann þátt í vandamálum alþjóða- og evrópskra stjórnmála, bæði í utanríkismálanefnd fulltrúadeildarinnar og sem meðlimur (1984-1992 og 1994-1996) í ítölsku sendinefndinni. til Norður-Atlantshafsþingsins og með margvíslegum frumkvæðisverkefnum af pólitískum og menningarlegum toga.

Snemma á áttunda áratugnum stundaði hann umfangsmikla ráðstefnustarfsemi erlendis: í stofnunum alþjóðastjórnmála í Bretlandi og Þýskalandi, í fjölmörgum háskólum í Bandaríkjunum (Harvard, Princeton, Yale, Chicago, Berkeley, SAIS). og CSIS í Washington).

Árin 1989 til 1992 sat hann á Evrópuþinginu.

Á 11. löggjafarþingi, 3. júní 1992, var Giorgio Napolitano kjörinn forseti fulltrúadeildarinnar og gegndi embættinu til loka löggjafarþingsins í apríl 1994.

Á XII löggjafarþingi sat hann í utanríkismálanefnd og forseti sérstakrar nefndar um endurskipulagningu útvarps- og sjónvarpsgeirans.

Á XIII löggjafarþingi var hann innanríkisráðherra og fyrir samhæfingu almannavarna í ríkisstjórn Prodi, frá maí 1996 til október 1998.

Síðan 1995 hefur hann verið forseti Ítalíu Ráð Evrópuhreyfingarinnar.

Frá júní 1999 til júní 2004 var hann forseti framkvæmdastjórnarinnar fyrirStjórnarskrármál Evrópuþingsins.

Á XIV löggjafarþingi var hann skipaður forseti stofnunar fulltrúadeildarinnar af forseta deildarinnar Pier Ferdinando Casini, sem hélt stöðunni til loka löggjafarþingsins.

Napolitano, sem var skipaður öldungadeildarþingmaður ævilangt 23. september 2005 af forseta lýðveldisins Carlo Azeglio Ciampi, tók við af honum 10. maí 2006 þegar hann var kjörinn forseti ítalska lýðveldisins með 543 atkvæðum. Hann sór embættiseið 15. maí 2006.

Gefur hollustu hans í málstað þingræðis lýðræðis og framlag hans til nálgunar ítalskra vinstrimanna og evrópsks sósíalisma honum verðlaunin? árið 1997 í Hannover ? af alþjóðlegu Leibniz-Ring verðlaununum fyrir " líftímaskuldbindingu ".

Árið 2004 veitti Háskólinn í Bari honum heiðursgráðu í stjórnmálafræði.

Giorgio Napolitano lagði einkum sitt af mörkum til tímaritsins "Società" og (frá 1954 til 1960) til tímaritsins "Cronache meridionali" með ritgerðum um suðurríkjadeiluna eftir frelsunina og um hugsun Guido Dorso um stefnu um landbúnaðarumbætur og um ritgerðir Manlio Rossi-Doria, um iðnvæðingu Suðurlands.

Árið 1962 gaf hann út fyrstu bók sína "Workers' Movement and State Industry", með sérstakri tilvísun í útfærslur Pasquale.Saracen.

Árið 1975 gaf hann út bókina "Interview on the PCI" með Eric Hobsbawm, sem hefur verið þýdd í yfir tíu lönd.

Bókin "In mezzo al guado" á rætur sínar að rekja til ársins 1979 og vísar til tímabils lýðræðislegrar samstöðu (1976-79), þar sem hann var talsmaður PCI og hélt uppi samskiptum við ríkisstjórn Andreotti um málefni m.a. atvinnulífsins og sambandsins.

Bókin "Beyond the old borders" frá 1988 fjallaði um vandamálin sem komu upp á árum þíðu milli austurs og vesturs, með Reagan forsetatíð í Bandaríkjunum og forystu Gorbatsjovs í Sovétríkjunum.

Í bókinni "Beyond the ford: the reformist choice" er safnað saman inngripunum frá 1986 til 1990.

Í bókinni "Europe and America after 1989", frá 1992, er safnað saman fyrirlestra sem haldnir voru í Bandaríkjunum eftir fall Berlínarmúrsins og kommúnistastjórna í Mið- og Austur-Evrópu.

Árið 1994 gaf hann út bókina, að hluta til í formi dagbókar, "Where the Republic goes - An unfinished transition" tileinkuð árum 11. löggjafarþings, lifði sem forseti fulltrúadeildarinnar.

Árið 2002 gaf hann út bókina „pólitísk Evrópa“, á hátindi skuldbindingar sinnar sem forseti stjórnskipunarmálanefndar Evrópuþingsins.

Síðasta bók hans "From the PCI to European Socialism: a Political Autobiography" kom út árið 2005.

Endir umboðs hans sem forsetilýðveldisins fellur saman við tímabilið eftir stjórnmálakosningar 2013; niðurstöður þessara kosninga sáu Pd sem sigurvegara en með svo litlum mæli miðað við andstæða flokka Pdl og MoVimento 5 Stelle - og Napolitano; hörmulegar tilraunir flokkanna til að finna og kjósa nýjan forseta leiðir til þess að Napolitano býður sig fram aftur í annað kjörtímabil. Í fyrsta skipti í sögu lýðveldisins situr sami forseti í embætti í tvö skipti í röð: 20. apríl 2013 var Giorgio Napolitano endurkjörinn. Hann sagði starfi sínu lausu 14. janúar 2015, daginn eftir lok önnarinnar þar sem Ítalía var við stjórnvölinn á leiðtogaráði Evrópusambandsins.