Biografia - zobowiązanie na całe życie

Giorgio Napolitano urodził się w Neapolu 29 czerwca 1925 r. Pod koniec 1947 r. ukończył prawo na Uniwersytecie Neapolitańskim, a w latach 1945-1946 był już aktywny w ruchu na rzecz Wydziałowych Rad Studentów i delegatem na I Narodowy Kongres Uniwersytecki.

Już w 1942 r., w Neapolu, zapisał się na uniwersytet, był częścią grupy młodych antyfaszystów, którzy w 1945 r. wstąpili do Włoskiej Partii Komunistycznej, której Napolitano był bojownikiem, a później liderem, aż do powstania Demokratycznej Partii Lewicy.

Od jesieni 1946 r. do wiosny 1948 r. Giorgio Napolitano Był członkiem sekretariatu Włoskiego Centrum Ekonomicznego dla Południowych Włoch, któremu przewodniczył senator Paratore. Następnie aktywnie uczestniczył w Ruchu na rzecz Odrodzenia Południowych Włoch (Movimento per la Rinascita del Mezzogiorno) od jego powstania (grudzień 1947 r.) i przez ponad dziesięć lat.

Po raz pierwszy został wybrany do Izby Deputowanych w 1953 r. i był jej członkiem - z wyjątkiem czwartej kadencji - do 1996 r., zawsze ponownie wybierany w okręgu wyborczym Neapol.

Jego działalność parlamentarna początkowo miała miejsce w Komisji Budżetu i Gospodarstw Państwowych, koncentrując się - również w debatach w Zgromadzeniu - na problemach rozwoju południowych Włoch i kwestiach krajowej polityki gospodarczej.

W VIII (od 1981 r.) i IX kadencji (do 1986 r.) był przewodniczącym Grupy Deputowanych Komunistycznych.

W latach 80. zaangażował się w międzynarodowe i europejskie kwestie polityczne, zarówno w Komisji Spraw Zagranicznych Izby Deputowanych, jako członek (1984-1992 i 1994-1996) włoskiej delegacji do Zgromadzenia Północnoatlantyckiego, jak i poprzez liczne inicjatywy polityczne i kulturalne.

Już od lat 70. wykładał za granicą: w instytutach polityki międzynarodowej w Wielkiej Brytanii i Niemczech, na wielu uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych (Harvard, Princeton, Yale, Chicago, Berkeley, SAIS i CSIS w Waszyngtonie).

W latach 1989-1992 był członkiem Parlamentu Europejskiego.

W 11. kadencji, w dniu 3 czerwca 1992 r, Giorgio Napolitano został wybrany na przewodniczącego Izby Deputowanych, pozostając na stanowisku do końca kadencji w kwietniu 1994 roku.

W dwunastej kadencji był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i przewodniczącym specjalnej komisji ds. reorganizacji sektora nadawczego.

W 13. kadencji był Ministrem Spraw Wewnętrznych i Koordynacji Ochrony Ludności w rządzie Prodiego, od maja 1996 do października 1998.

Od 1995 r. jest przewodniczącym Włoskiej Rady Ruchu Europejskiego.

Od czerwca 1999 r. do czerwca 2004 r. był przewodniczącym Komisji Spraw Konstytucyjnych Parlamentu Europejskiego.

W 14. kadencji został mianowany przewodniczącym Fundacji Izby Deputowanych przez przewodniczącego Izby Piera Ferdinando Casiniego, pełniąc tę funkcję do końca kadencji.

Mianowany dożywotnim senatorem 23 września 2005 r. przez prezydenta Republiki Carlo Azeglio Ciampiego, Napolitano zastąpił go 10 maja 2006 r., kiedy został wybrany na prezydenta Republiki Włoskiej 543 głosami. Został zaprzysiężony 15 maja 2006 r.

Jego oddanie sprawie demokracji parlamentarnej i wkład w zbliżenie między włoską lewicą a europejskim socjalizmem przyniosły mu w 1997 r. Międzynarodową Nagrodę Leibniza-Ringa w Hanowerze za jego zaangażowanie. życia ".

W 2004 r. Uniwersytet w Bari przyznał mu honorowy tytuł w dziedzinie nauk politycznych.

Giorgio Napolitano współpracował z czasopismem "Società" i (w latach 1954-1960) z czasopismem "Cronache meridionali", publikując eseje na temat południowej debaty po wyzwoleniu i myśli Guido Dorso, na temat polityki reformy rolnej i tez Manlio Rossi-Doria na temat industrializacji południowych Włoch.

W 1962 r. opublikował swoją pierwszą książkę "Movimento operaio e industria di Stato" (Ruch robotniczy i przemysł państwowy), ze szczególnym uwzględnieniem opracowań Pasquale Saraceno.

W 1975 roku opublikował książkę "Interview on the PCI" z Ericem Hobsbawmem, która została przetłumaczona w ponad dziesięciu krajach.

Książka "In mezzo al guado" (W środku brodu) pochodzi z 1979 r. i odnosi się do okresu demokratycznej solidarności (1976-79), podczas którego był rzecznikiem PCI i współpracował z rządem Andreottiego w kwestiach gospodarczych i związkowych.

Książka "Beyond the Old Borders" z 1988 r. dotyczyła kwestii, które pojawiły się w latach odwilży między Wschodem a Zachodem, wraz z prezydenturą Reagana w USA i przywództwem Gorbaczowa w ZSRR.

W książce "Beyond the ford: the reformist choice" zebrano przemówienia z lat 1986-1990.

Książka "Europa i Ameryka po '89" z 1992 roku zbiera wykłady wygłoszone w Stanach Zjednoczonych po upadku muru berlińskiego i reżimów komunistycznych w Europie Środkowej i Wschodniej.

W 1994 r. opublikował książkę, częściowo w formie dziennika, "Dove va la Repubblica - Una transizione incompiuta" (Dokąd zmierza Republika - niedokończona transformacja), poświęconą latom 11. kadencji, które przeżył jako przewodniczący Izby Deputowanych.

W 2002 r. opublikował książkę "Political Europe", w trakcie pełnienia funkcji przewodniczącego Komisji Spraw Konstytucyjnych Parlamentu Europejskiego.

Jego ostatnia książka "From PCI to European Socialism: A Political Autobiography" ukazała się w 2005 roku.

Koniec jego kadencji na stanowisku prezydenta Republiki zbiega się z okresem po wyborach parlamentarnych w 2013 r.; wyniki tych wyborów przyniosły zwycięstwo Pd, ale z tak niewielkim marginesem w porównaniu z partiami przeciwnymi - PDL i MoVimento 5 Stelle - że Napolitano; katastrofalna próba partii znalezienia i wybrania nowego prezydenta doprowadziła Napolitano do ponownego ubiegania się o stanowisko prezydenta.Po raz pierwszy w historii Republiki ten sam prezydent pozostaje na stanowisku przez dwie kolejne kadencje: 20 kwietnia 2013 r, Giorgio Napolitano Zrezygnował ze stanowiska 14 stycznia 2015 r., dzień po zakończeniu sześciomiesięcznej kadencji Włoch na czele Rady Europejskiej.