Biografie - De echte stoere jongen

Ferdinando Buscaglione aka Fred werd geboren op 23 november 1921 in Turijn. Hij was de meest vernieuwende zanger van de jaren 1950.

In een tijd waarin de Italiaanse popmuziek nog steeds gebonden was aan motieven uit voorgaande decennia of afgezaagde, afgezaagde rijmpjes, barstte Buscaglione los met compleet andere liedjes, zoals 'Che bambola!', 'Teresa non sparare', 'Eri piccola così'. Zelfs het karakter dat hij neerzet is compleet anders: geen bezielde, lijdende air, geen romantische of indrukwekkende gebaren met hetIn plaats daarvan presenteert hij zich op het podium als een filmkarikatuur, met een sigaret in zijn mondhoek, een gangstersnor en de stoere poses uit Amerikaanse politiefilms.

Volgens een oude legende was Buscaglione in zijn jeugd havenarbeider geweest in de haven van Genua, misschien vanwege een overlap met de acteur die in het begin van de 20e eeuw succesvol was geweest als Maciste en 'camallo' inderdaad was geweest: Buscaglione kwam eigenlijk uit Turijn en had een zeer strenge muzikale opleiding gevolgd. Zijn muzikale opleiding was tweeledig: aan de ene kant waren zijn studiesaan het Conservatorio Verdi, en aan de andere kant een stage, nog in zijn tienerjaren, als contrabassist in jazzorkesten in de nachtclubs van de stad.

Aan het einde van de oorlog was hij zeer actief in de Turijnse muziekscene, en speelde hij in ensembles waartoe enkele van de belangrijkste jazzmuzikanten van die tijd behoorden. Het begin van zijn zangcarrière was te danken aan zijn vriend en advocaat Leo Chiosso, die er bij Fred op aandrong hetzelfde personage te spelen als hij in hun teksten. Een personage dat de clichés over de 'echte man' te schande maakteAmerikaan, een beetje Clark Gable een beetje Humphrey Bogart, een stoere vent met een teder hart die erg gevoelig is voor meerderheden: alles overgebracht en opnieuw geïnterpreteerd in een provinciale, Italiaanse stijl, zonder af te zien van de onvermijdelijke sigaret in de mondhoek die erg Amerikaans is.

Het is een elegante en afstandelijke parodie, doordrenkt van ironie, hoewel de grens tussen identificatie met het personage en ironische herinterpretatie zeker erg vaag is.

Buscaglione's eigen levensstijl draagt ongetwijfeld bij aan deze dubbelzinnigheid, bijna een fotokopie van alles wat er in de verhalen te vinden is. hardgekookt overzeese gebieden, waaronder een buitensporige liefde voor alcohol en, natuurlijk, vrouwen.

Buscaglione is een grote drinker, maar hij heeft altijd vermeden om in de valkuil van het alcoholisme te trappen, niet in de laatste plaats omdat tegen de drank kunnen een van de kenmerken is van een 'echte' stoere vent.

Leo Chiosso staat er ondertussen op dat Fred de nummers opneemt die ze samen hebben geschreven. Gino Latilla, ook uit Turijn, introduceert hen in de platenwereld, voor wie het stel 'Tchumbala-Bey' schreef.

Het zijn vooral de jongeren die als eersten de frisse wind van het duo opvangen en bijdragen aan de vorming van de 'Buscaglione-mythe', door zijn liedjes te belonen in tijden van absolute afwezigheid. battage reclame, met een verkoop berekend op ongeveer 980.000 exemplaren van 78 toeren, een hyperbolisch cijfer voor die tijd. En rekening houdend met het feit dat de radio Hitparade nog niet bestond.

In korte tijd betrad Buscaglione zo de Olympus van de meest gevraagde artiesten: soms werkte hij met andere bands, soms met groepen die hij zelf had opgericht, en heel vaak speelde hij met topmuzikanten. Het was tijdens een engagement in de Cecile in Lugano dat hij de vrouw van zijn leven ontmoette: Fatima Ben Embarek, een 18-jarig Marokkaans meisje dat hoge acrobatische nummers opvoerde encontortionisme in Robin's Trio.

Buscaglione's 'karakter' drong zich op als een echte 'cultus', in staat om imitaties en maniërismen te bevorderen. Of het nu spel of fictie is, feit blijft dat de zanger ook zijn identificatie met gedrag en 'statussymbolen' valideerde, bijvoorbeeld door rond te rijden in een Hollywoodroze Thunderbild, in een land, Italië, waar Topolino en Seicento auto's domineerden.

En het was in diezelfde auto dat hij, op het hoogtepunt van zijn carrière, op een koude woensdag in februari (3 februari 1960) om 6.30 uur 's ochtends verongelukte tegen een vrachtwagen geladen met tufsteen in een straat in de wijk Parioli in Rome. De arbeiders gingen op dat uur naar hun werk, hij kwam terug van een nacht hard feesten. Een leven op zijn best, zowel in fictie als in werkelijkheid, en een tragische dooddie Fred Buscaglione regelrecht de mythe in stuwde.