Βιογραφία - Ο πραγματικός σκληρός τύπος

Ο Ferdinando Buscaglione ή αλλιώς Fred γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1921 στο Τορίνο και ήταν ο πιο καινοτόμος τραγουδιστής της δεκαετίας του 1950.

Σε μια εποχή που η ιταλική ποπ μουσική εξακολουθούσε να είναι δεμένη με μοτίβα προηγούμενων δεκαετιών ή με τετριμμένες, τετριμμένες ρίμες, ο Buscaglione εισέβαλε στη σκηνή με εντελώς διαφορετικά τραγούδια, όπως τα "Che bambola!", "Teresa non sparare", "Eri piccola così". Ακόμη και ο χαρακτήρας που παρουσιάζει είναι εντελώς διαφορετικός: όχι εμπνευσμένος, ταλαιπωρημένος αέρας, όχι ρομαντικές ή εντυπωσιακές χειρονομίες με τοΑντιθέτως, παρουσιάζεται στη σκηνή ως κινηματογραφική καρικατούρα, με τσιγάρο στη γωνία του στόματός του, γκανγκστερικό μουστάκι και πόζες σκληρού τύπου που βλέπουμε στις αμερικανικές αστυνομικές ταινίες.

Ο αστικός θρύλος λέει ότι στα νιάτα του ο Μπουσκάλιανε ήταν λιμενεργάτης στο λιμάνι της Γένοβας, ίσως λόγω μιας επικάλυψης με τον ηθοποιό που στις αρχές του 20ού αιώνα είχε πετύχει ως Ματσίστε και "καμάλο" ήταν πράγματι ένας: ο Μπουσκάλιανε καταγόταν στην πραγματικότητα από το Τορίνο και είχε ακολουθήσει πολύ αυστηρές μουσικές σπουδές. Η μουσική του εκπαίδευση ήταν διπλή: αφενός οι σπουδές τουστο Conservatorio Verdi, και από την άλλη μια μαθητεία, ακόμα στην εφηβεία του, ως κοντραμπασίστας σε ορχήστρες τζαζ στα νυχτερινά κέντρα της πόλης.

Στο τέλος του πολέμου, ήταν πολύ ενεργός στη μουσική σκηνή του Τορίνο, παίζοντας σε σύνολα που περιλάμβαναν μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ της εποχής. Η αρχή της καριέρας του ως τραγουδιστής οφείλεται στον φίλο του και δικηγόρο Leo Chiosso, ο οποίος παρότρυνε τον Fred να υποδυθεί τον ίδιο χαρακτήρα που έπαιζε στους στίχους τους. Έναν χαρακτήρα που ντρόπιαζε τα κλισέ για τον "πραγματικό άντραΑμερικανός, λίγο Κλαρκ Γκέιμπλ λίγο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ένας σκληρός τύπος με τρυφερή καρδιά που είναι πολύ ευαίσθητος στις πλειοψηφίες: όλα μεταφέρονται και επανερμηνεύονται σε ένα επαρχιακό, ιταλικό στυλ, χωρίς να απαρνιέται το ακατάλυτο τσιγάρο στη γωνία του στόματός του που είναι πολύ αμερικανικό.

Πρόκειται για μια κομψή και αποστασιοποιημένη παρωδία, εμποτισμένη με ειρωνεία, αν και η γραμμή μεταξύ της ταύτισης με τον χαρακτήρα και της ειρωνικής επανερμηνείας είναι σίγουρα πολύ θολή.

Ο ίδιος ο τρόπος ζωής του Μπουσκαλιόνε συμβάλλει αναμφίβολα σε αυτή την ασάφεια, σχεδόν μια φωτοτυπία όλων όσων συναντάμε στις ιστορίες σκληρά βρασμένο στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένης της υπερβολικής αγάπης για το αλκοόλ και, φυσικά, για τις γυναίκες.

Μεγάλος πότης, ο Buscaglione, ωστόσο, πάντα απέφευγε να πέσει στην παγίδα του αλκοολισμού, όχι μόνο επειδή το να κρατάει το ποτό του είναι ένα από τα χαρακτηριστικά ενός "πραγματικού" σκληρού άντρα.

Ο Leo Chiosso επιμένει εν τω μεταξύ να ηχογραφεί ο Fred τα τραγούδια που έγραψαν μαζί. Τους εισάγει στον κόσμο της δισκογραφίας ο Gino Latilla, επίσης από το Τορίνο, για τον οποίο το ζευγάρι έγραψε το "Tchumbala-Bey".

Είναι κυρίως οι νέοι που είναι οι πρώτοι που αντιλαμβάνονται την ανάσα φρέσκου αέρα που εισάγει το δίδυμο, καθώς και που συμβάλλουν στη διαμόρφωση του "μύθου Buscaglione", επιβραβεύοντας τα τραγούδια του, σε περιόδους απόλυτης απουσίας του battage διαφήμιση, με τις πωλήσεις να υπολογίζονται σε περίπου 980.000 αντίτυπα 78 στροφών, αριθμός υπερβολικός για την εποχή. Και λαμβάνοντας υπόψη ότι το ραδιοφωνικό Hit Parade δεν υπήρχε ακόμη.

Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο Buscaglione μπήκε έτσι στον Όλυμπο των πιο περιζήτητων καλλιτεχνών: άλλοτε δούλευε με άλλα συγκροτήματα, άλλοτε με γκρουπ που είχε δημιουργήσει ο ίδιος, και πολύ συχνά έπαιζε με κορυφαίους μουσικούς. Ήταν κατά τη διάρκεια ενός αρραβώνα στο Cecile στο Λουγκάνο που γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του: τη Fatima Ben Embarek, μια 18χρονη Μαροκινή που εκτελούσε υψηλά ακροβατικά νούμερα καικοντορσιονισμός στο τρίο του Ρομπέν.

Ο "χαρακτήρας" του Buscaglione επιβλήθηκε ως μια πραγματική "λατρεία", ικανή να προωθήσει μιμήσεις και μανιέρες. Είτε πρόκειται για παιχνίδι είτε για μυθοπλασία, το γεγονός παραμένει ότι ο τραγουδιστής επικύρωνε επίσης την ταύτισή του με συμπεριφορές και "σύμβολα status", για παράδειγμα οδηγώντας ένα χολιγουντιανό ροζ Thunderbild, σε μια χώρα, την Ιταλία, όπου κυριαρχούσαν τα αυτοκίνητα Topolino και Seicento.

Και ήταν με αυτό ακριβώς το αυτοκίνητο που, ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, συγκρούστηκε στις 6.30 π.μ., μια κρύα Τετάρτη του Φεβρουαρίου (3 Φεβρουαρίου 1960), με ένα φορτηγό φορτωμένο με τούφες σε έναν δρόμο της συνοικίας Παριόλι της Ρώμης. Οι εργάτες πήγαιναν στη δουλειά εκείνη την ώρα, εκείνος επέστρεφε από μια νύχτα σκληρού γλεντιού. Μια ζωή στα καλύτερά της, τόσο στη μυθοπλασία όσο και στην πραγματικότητα, και ένας τραγικός θάνατοςπου έφερε τον Fred Buscaglione κατευθείαν στον μύθο.