Βιογραφία - Ο Prince στο πιάνο

Ντροπαλός, ανυποψίαστος και συντετριμμένος από μια τρομερή σχέση με τον πατέρα του: έτσι είναι ο 21χρονος Reginald Kenneth Dwight, διάσημος με το ψευδώνυμο Έλτον Τζον Γεννημένος στο Λονδίνο στις 25 Μαρτίου 1947, με την κλασική μουσική στην καρδιά του, ο πολύ νεαρός συνθέτης, πλαισιωμένος από τον ικανό στιχουργό Bernie Taupin (μια συνεργασία που, ανάμεσα σε σκαμπανεβάσματα, δεν θα διαλυόταν ποτέ), μόλις είχε κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή με τα singles "Lady Samantha" και "It's me that you need" (το τελευταίο αναβίωσε αργότερα στην Ιταλία από τον Maurizio Vandelli με τον τίτλο "Era lei").

Λίγα χρόνια αργότερα, το ντροπαλό αγόρι θα έδινε τη θέση του στον αεικίνητο, πολύχρωμο πιανίστα, ικανό να πυροδοτεί ολόκληρα στάδια με την παρουσία του και τα ακροβατικά του στο αγαπημένο του όργανο.

Προικισμένος με μια μοναδική και αυθόρμητη φωνή, ο Ρέτζιναλντ έμαθε να παίζει πιάνο με το αυτί σε ηλικία 3 ετών. Στα 11 του κέρδισε μια υποτροφία που του άνοιξε τις πόρτες για την περίφημη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής του Λονδίνου. Μετά από ένα πέρασμα από μια μπάντα του Λονδίνου, τους Blueslogy, ο Ρέτζιναλντ αποφάσισε να υιοθετήσει το καλλιτεχνικό όνομα με το οποίο θα γινόταν γνωστός - από τον Έλτον Ντιν, σαξοφωνίστα τωνκαι από τον "Long" John Baldry, τον ηγέτη του γκρουπ - και να επιχειρήσει σόλο καριέρα.

Σύντομα, κατάφερε να πραγματοποιήσει την πρόθεσή του: επαινεμένος από τον Τζον Λένον, χαιρετίστηκε ως το τέταρτο ροκ φαινόμενο μετά (χρονολογικά μιλώντας) τον Έλβις Πρίσλεϊ, τους Μπιτλς και τον Μπομπ Ντίλαν.

Η δεκαετία του '70 ήταν στρωμένη με μαργαριτάρια με επτά νότες, όπως τα "Your song", "Tiny dancer", "Rocket man" και πολλά άλλα- η πρώτη του εμπορική αποτυχία ήρθε το 1978 με το (αν και ενδιαφέρον) άλμπουμ "A single man", και η πανωλεθρία επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά με το αποστάτη "Victim of love".

Η υπερβολική εικόνα που συνόδευε τον Έλτον Τζον δεν αντικατόπτριζε καθόλου την προσωπικότητά του, η οποία ήταν στην πραγματικότητα συγκρατημένη μέχρις εξαντλήσεως και μπορούσε να απελευθερωθεί μόνο μέσω της μουσικής.

Κατά τη διάρκεια των συναυλιών του, ο Elton John αποδείχθηκε ικανός να συνδυάζει το μεγάλο καλλιτεχνικό του ταλέντο με απίθανες μεταμφιέσεις, σκηνικές επινοήσεις και, πάνω απ' όλα, τα περίφημα και παράλογα πλαίσια θεάματος, των οποίων εξακολουθεί να είναι συλλέκτης μέχρι σήμερα.

Το 1976, σε συνέντευξή του στο "Rolling Stone", ο παγκοσμίου φήμης πια Έλτον Τζον δήλωσε στον κόσμο την ομοφυλοφιλία του, γεγονός που προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο- στην αχαλίνωτη δεκαετία του 1980, άρχισε να κάνει βαριά κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών. Το 1985, πήρε μέρος στο Live Aid (στο οποίο δεν παρέλειψε να συγχαρεί τους Queen με επικεφαλής τον μεγάλο του φίλο Φρέντι Μέρκιουρι) και το 1986, μετά από έναένας καρκινικός όγκος στο λαιμό του, η φωνή του άλλαξε ριζικά, τελειώνοντας για πάντα το πρώτο και πιο σημαντικό κεφάλαιο της μακράς καλλιτεχνικής του παραβολής.

Στην 30ετή και πλέον καριέρα του Έλτον Τζον τα έχει δει όλα: έχει σκηνοθετήσει έναν ψεύτικο γάμο με μια γυναίκα, έχει εισπράξει ένα τεράστιο βραβείο για συκοφαντική δυσφήμιση από τη βρετανική εβδομαδιαία εφημερίδα "The Sun", έχει στήσει έναν πλειστηριασμό το 1988, έχει παραδεχτεί ότι ήταν ναρκομανής, αλκοολικός και βουλιμικός και αποτοξινώθηκε το 1990, συμμετείχε στο "Freddie Mercury Tribute" το 1992, θρήνησε τοθάνατο του φίλου του Versace, τραγούδησε στην κηδεία της πριγκίπισσας Diana Spencer μια νέα εκδοχή του "Candle in the wind" (το οποίο έγινε το single με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία), έγινε βαρονέτος από τη βασίλισσα της Αγγλίας, αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικό έργο, ιδίως στην ενημέρωση για το AIDS.

Στη συνέχεια κάτι άλλαξε. Τη δεκαετία του 1990, συνεχίζοντας μια διαδικασία παρακμής που είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό, ο Έλτον Τζον απομακρύνθηκε όλο και περισσότερο από τη μουσική και μετατράπηκε σε έναν κοσμικό, έναν ταμπλόιντ χαρακτήρα- τα άλμπουμ του, ενώ διατηρούσαν διακριτές ιδιότητες, έχασαν τον αντίκτυπο και την απρόβλεπτη συμπεριφορά τους. Το εξαιρετικό άλμπουμ του 2001 "Songs from the West Coast" δεν ήταν αρκετό για νανα σηκώσει το κεφάλι του και να αναβιώσει τις δόξες του παρελθόντος- θυμηθείτε μόνο την εκδοχή του "Sorry seems to be the hardest word", μια από τις πιο οδυνηρές συνθέσεις του, τραγουδισμένη με ένα boyband!

Για εκείνους που τον γνώρισαν όπως ήταν κάποτε, για εκείνους που είχαν αγαπήσει έντονα μια μικρή ιδιοφυΐα, παραμένει η αναγνώριση του 1997, όταν η Βασιλική Ακαδημία Μουσικής υποδέχτηκε τον Reginald Dwight ως επίτιμο μέλος (ένα τέτοιο προνόμιο είχε χορηγηθεί προηγουμένως μόνο στους Strauss, Liszt και Mendelssohn).

Τα μεγαλύτερα αριστουργήματά του, ίσως κάπως ξεχασμένα σήμερα, παραμένουν τα "Elton John" και "Tumbleweed connection" (1970), "Madman across the water" (1971), "Honky chateâu" (1972), "Goodbye Yellow Brick Road" (1973), "Captain Fantastic & The Brown Dirt Cowboy" (1975) και "Blue Moves" (1976).

Ίσως είναι καλό να θυμηθούμε το μεγαλείο ενός αδέξιου μουσικού που ωστόσο παραμένει αξέχαστος με το εξώφυλλο του άλμπουμ "Captain Fantastic": ο Έλτον χαμογελαστός, μαζί με τον πιο αληθινό, αμφιλεγόμενο και απαραίτητο σύντροφο της ζωής του: το πιάνο.

Στις 21 Δεκεμβρίου 2005, την πρώτη ημέρα στην Αγγλία για την εγγραφή συμφώνου συμβίωσης, ο κόσμος της ψυχαγωγίας γιόρτασε την ένωση του Sir Elton John με τον αρραβωνιαστικό του (επί 12 χρόνια) David Furnish.

Στα τέλη Μαΐου 2019, η βιογραφική ταινία " Rocketman "Τον Έλτον Τζον υποδύεται ο Τάρον Έγκερτον και σκηνοθετεί ο Ντέξτερ Φλέτσερ.

Μετά το τελευταίο του στούντιο άλμπουμ το 2016, "Wonderful Crazy Night", επιστρέφει το 2021 με το "The Lockdown Sessions", ένα άλμπουμ που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, γεμάτο συνεργασίες.