بیوگرافی • در سیستم ستاره ای با شور و اشتیاق

جوزف پل دی ماجیو - برای همه جو دی ماجیو - که نام اصلی او جوزپه پائولو دی ماجو است، در 25 نوامبر 1914 در دهکده به دنیا آمد. از ماهیگیران مارتینز، در کالیفرنیا (ایالات متحده آمریکا). پدر و مادر او مهاجران ایتالیایی از ایزولا دل فم، پالرمو هستند و جو در یک خانواده نسبتاً بزرگ بزرگ می شود: او در خانه کوچکی که تنها از چهار اتاق تشکیل شده است با چهار برادر و چهار خواهر مشترک است. به دلیل شرایط سخت اقتصادی خانواده، جو مجبور می شود به پدر و برادرانش که تجارت ماهیگیری دارند کمک کند. اما او اصلاً از ماهیگیر بودن خوشش نمی آید، بنابراین از فرصتی که یکی از برادرانش به نام وینس به او پیشنهاد داده، استفاده می کند و او را به مدیر تیم بیسبال که در آن بازی می کند توصیه می کند.

جو از سن هفده سالگی با حقوق ماهیانه 250 دلار شروع به بازی می کند. او خودش این فرصت را دارد که اعلام کند: « به ثمر رساندن یک سرویس برنده مهمتر از خوردن، نوشیدن یا خوابیدن است ». در سال 1934 به نظر می رسد که کار او تقریباً به پایان خط رسیده است، هنگامی که هنگام پیاده شدن از اتوبوس برای رفتن به شام ​​با یکی از خواهران، رباط های زانوی چپ خود را پاره کرد.

علیرغم تصادف، استعدادیاب نیویورک یانکیز متقاعد شده است که جو دی ماجیو می تواند پس از مصدومیت بهبود یابد و استعداد خود را در زمین نشان دهد. بعد ازگذراندن تست زانو، قرارداد 25000 دلاری می گیرد. ما در سال 1936 هستیم. هنگامی که او سرانجام در میدان یانکیز ظاهر شد، با 25000 پرچم سه رنگ که توسط هموطنان ایتالیایی-آمریکایی اش به اهتزاز درآمده بود، از او استقبال کرد.

موفقیت بزرگ در میان طرفداران عمومی باعث شد تا او یک سری نام مستعار محبت آمیز از جمله "Joltin Joe"، به دلیل قدرت فوق العاده شوخی هایش، و "Yankee Clipper" به ارمغان آورد. لقب اخیر توسط مفسر ورزشی آرک مک دونالد در سال 1939 به دلیل سرعت شوخی هایش در مقایسه با هواپیمای جدید Pan American Airlines به او داده شد. جو دی ماجیو با برنده شدن 9 عنوان یانکی ها در سیزده سال، محبت هواداران را متقابلاً جبران می کند. پیراهن او با شماره نه، که بعداً با پنج جایگزین شد، محبوب ترین پیراهن همه بچه های آمریکایی می شود و جو پس از رکوردهای ورزشی رکوردهای ورزشی را جمع می کند.

در ژانویه 1937 او با دوروتی آرنولد بازیگر سر صحنه فیلم "Manhattan Merry go round" که جو نقش کوچکی در آن داشت ملاقات کرد. این دو در سال 1939 ازدواج کردند و صاحب یک پسر به نام جوزف پل سوم شدند.

دی ماجیو تا سن 36 سالگی همیشه و فقط با یانکی ها به بازی ادامه داد. پس از ترک حرفه رقابتی خود، او به عنوان مربی اوکلند اتلتیک به بیسبال بازگشت.

در سال 1969 او را "بزرگترین بازیکن زنده بیسبال" نامیدند، عنوانی که پس از یکنظرسنجی محبوب ماکسی که به سوابق ورزشی او ادای احترام می کند: جو در طول دوران حرفه ای خود 2214 شوت برنده به ثمر رساند!

زندگی خصوصی او، مانند زندگی ورزشی اش، توجه عمومی را به ویژه پس از ملاقات با مرلین مونرو، که در ابتدا به نظر می رسد حتی از ملاقات با قهرمان بزرگ امتناع می ورزد، جلب می کند. با این حال، این دو در نهایت در سال 1954 در تالار شهر سانفرانسیسکو با هم ملاقات می کنند و این بلافاصله عشق است. ازدواج متأسفانه فقط نه ماه طول می کشد. به نظر می رسد علت دعواهای مداوم عدم درک جو از نوع کار مرلین و حسادت های مداوم ناشی از سبک زندگی این بازیگر باشد. کاهی که کمر شتر را می شکند، صحنه معروف فیلم «عروس داغ» بیلی وایلدر است که در آن مرلین با درماندگی بالا آمدن دامن خود را از بالای زانو تماشا می کند.

بعد از جدایی از مرلین مونرو، یک سری دوست دختر به بازیکن سابق بیسبال نسبت داده می شود و روزنامه های شایعه سازی چندین بار عروسی را اعلام می کنند. در سال 1957 شایعه شد که جو در شرف ازدواج با خانم زیبای آمریکا، ماریان مک نایت است. در واقع او هرگز دوباره ازدواج نخواهد کرد و عمیقاً به مرلین وابسته است و عملاً پس از پایان ازدواج این بازیگر با نمایشنامه‌نویس آرتور میلر به زندگی او باز می‌گردد.

جو دی ماجیو ترخیص مرلین از کلینیک را تضمین می کندروانپزشکی در سال 1961. بنابراین مرلین در فلوریدا به او می پیوندد. این دو به سادگی خود را دوست می دانند، حتی اگر شایعات ازدواج جدیدشان به سرعت منتشر شود.

دقیقاً پسر جو است که در شب خودکشی مرلین تلفنی با مرلین صحبت کرد و گزارش داد که این بازیگر برای او آرام به نظر می رسید. در هنگام تشییع جنازه این بازیگر، قهرمان بزرگ بار دیگر به عشق خود اعتراف می کند و هر روز شروع به فرستادن شش گل رز قرمز به قبر او می کند. او این عادت عاشقانه را تا تاریخ مرگش حفظ خواهد کرد.

در سال 1998، جو دی ماجیو به دلیل سرطان ریه در بیمارستان بستری شد و برای اقامت بسیار طولانی که 99 روز به طول انجامید در بیمارستان ماند: او در 9 مارس 1999 در سن 84 سالگی درگذشت.