بیوگرافی • فرهنگ تاریخی

Ugo Ojetti در 15 ژوئیه 1871 در رم به دنیا آمد. منتقد هنری مهم، متخصص در رنسانس و قرن هفدهم، اما نه تنها، یک نویسنده، آفریسین و برجسته. پروفایل روزنامه نگار، مدیر Corriere della Sera در دوره دو ساله 1926-1927 بود. او همچنین به عنوان گالری دار، برگزارکننده رویدادهای هنری ملی و مدیر آن، کار مهمی انجام داد. او مجموعه "I Classici italiani" را برای انتشارات Rizzoli ایجاد کرد. او یکی از شناخته شده ترین روشنفکران فاشیست در زمان بیست سال بود.

هنر در خون اوست، همانطور که معمولاً در مواردی مانند این می گویند: پدرش رافائلو اوجتی یک معمار و مرمتگر ارجمند رومی بود که در محیط کاپیتولین به خاطر برخی از ساختمان های الهام گرفته از رنسانس، مانند نمای ساختمان، شهرت داشت. کاخ معروف اودسکالچی تحصیلاتی که او به پسرش می دهد عمدتاً از نوع کلاسیک است، اما بیش از همه به گفتمان ها و مضامین در حوزه هنری علاقه مند است.

پس از بزرگ شدن در محیط کاتولیک، حضور در مدرسه یسوعیان، در سال 1892، در سن بیست و یک سالگی، اوجتی جوان در رشته حقوق فارغ التحصیل شد و مدرک آکادمیک با آینده ای مشخص را به عنوان پناهگاه ترجیح داد. در صورت نیاز دوباره کشف شود. اما طبیعت و علایقش او را تقریباً به طور طبیعی به سمت روزنامه نگاری و نقد هنری سوق می دهد، موضوعی که برای آن انتخاب شده استکار او به عنوان نویسنده او همچنین بلافاصله خود را وقف ادبیات داستانی کرد و اولین رمانی که ما ردپایی از آن داریم، «سنزا دیو» است که کمتر شناخته شده است، مورخ 1894 است. مداخلات هدفمند با هدف نویسندگان معاصر، این اثر اولیه با عنوان "کشف ادبا" است که یک سال پس از اولین روایی او در سال 1895 منتشر شد. نویسندگان معروفی مانند آنتونیو فوگازارو، ماتیلده سرائو، جوسوئه کاردوچی و گابریل دآنونزیو را در آثار خود وارد بازی کرد.

این روشنفکر رومی پس از همکاری با روزنامه "La Tribuna" شروع به نوشتن مقالاتی با ماهیت هنری برای مجله "L'Illustration Italiana" کرد. سالی که این فعالیت در برگه نقد هنری شناخته شده آغاز می شود، سال 1904 است. تجربه چهار سال، تا سال 1908، با مجموعه ای از نوشته های برجسته، که توانایی تحقیق یک روشنفکر کنجکاو و هنوز فارغ از سیاست را نشان می دهد، طول می کشد. و شرطی شدن اجتماعی کار انجام شده برای "تصویرسازی" سپس در دو جلد، تحت عنوان "I capricci del conte Ottavio" که به ترتیب در سال‌های 1908 و 1910 منتشر شد، گردآوری و منتشر می‌شود. رمان دوم، در سال 1908، با عنوان"میمی و شکوه". در هر صورت، اشتیاق و کار او در سال‌های اخیر به شکلی خاص بر روی هنر ایتالیایی متمرکز شده است، با یادداشت‌ها و کتاب‌های فنی که مهارت‌های خوب او را در این زمینه خاص از مقاله‌نویسی برجسته می‌کند.

در سال 1911 "پرتره های هنرمندان ایتالیایی" را منتشر کرد، سپس در جلد دوم در سال 1923 تکرار کرد و جلد اول را تکمیل کرد. چند سال قبل، در سال 1920، "من در میان ستون ها کوتوله می کنم" منتشر شد، اثر دیگری منحصراً توسط نقد هنری سال بعد، «رافائل و قوانین دیگر» با طرحی کلاسیک، به اصطلاح، با محوریت پیکره نقاش بزرگ ایتالیایی وارد شد.

در طول جنگ جهانی اول در میان مداخله جویان تصمیم می گیرد به صورت داوطلبانه در ارتش ایتالیا شرکت کند. سپس در سال 1920 مجله هنری معروف «ددالو» را تأسیس کرد. دو سال بعد رمان «پسرم راه آهن» منتشر شد.

همکاری با Corriere della Sera در سال 1923 آغاز شد، زمانی که منتقد برجسته رومی فراخوانده شد تا خود را وقف نقد هنری کند، در زمانی که به اصطلاح "صفحه سوم" روزنامه شروع به افشای تمام مطالب خود کرد. اهمیت، جذاب برای روشنفکران ایتالیایی. با این حال، منافع او توسط رژیم فاشیستی هدایت می شد که در این سال ها دوره نهادینه شدن خود را آغاز کرد - دوره ای به نام "ونتنیو" - همچنین و بیش از همه بر اساس فرهنگ ملی عمل کرد. هرچند اوجتی،او با عضویت موافقت می کند و مانیفست روشنفکران فاشیست را در سال 1925 امضا می کند و سپس در سال 1930 به عنوان آکادمیک ایتالیا منصوب می شود. او یکی از روشنفکران رژیم است و این امر باعث بی اعتباری تدریجی او و فراموشی ذاتی می شود. ارزش آثار او به ویژه برش هنری.

در همین حال در سال 1924 "نقاشی ایتالیایی قرن هفدهم و هجدهم" را منتشر کرد و سال بعد جلد اول "Atlante di storia dell'arte italiana" منتشر شد که بعداً به اثر دوم 1934 اضافه شد. از سال 1929 اثر تک نگاری "نقاشی ایتالیایی قرن نوزدهم" بود.

از سال 1933 تا 1935، اوجتی مجله ادبی "پان" را اداره کرد که بر اساس خاکستر تجربه قبلی فلورانسی "Pègaso" بررسی ادبیات و هنر تاسیس شد. سپس در سال 1931، منتقد و روزنامه نگار رومی، پس از کار در تئاتر، به همراه همکارش رناتو سیمونی، برای شصتمین سالگرد تولدش، حجم اندکی از کلمات قصار با عنوان «سیصد و پنجاه و دو پاراگراف شصت» را «خود» می دهد. که فقط در سال 1937 منتشر خواهد شد. برخی از کلمات قصار که به معنای واقعی کلمه از او باقی مانده است بسیار معروف هستند، از جمله آنها را به یاد می آوریم: " فقط در مورد دشمن خود خوب بگویید فقط اگر مطمئن باشید که آنها به او خواهند گفت " و " اگر می‌خواهید حریفی را آزار دهید، او را با صدای بلند به خاطر ویژگی‌هایی که فاقد آن است تحسین کنید .

سال قبل از مجموعه فوق، در سال 1936،یک کتاب فنی جدید منتشر شده است که سعی دارد بین دو قرن بسیار مهم از نظر هنری نظم بخشد، به نام "اتوسنتو، نوسنتو و غیره".

یکی از آخرین نشریات، با شیب غیرصادقانه تر و اندکی قبل از اخراج از عرصه روزنامه نگاری به دلیل همدستی با رژیم، اثری است که اوجتی در سال 1942 با عنوان "در ایتالیا، هنر انجام می دهد" منتشر می کند. باید ایتالیایی بود؟"

در سال 1944، در بحبوحه بازسازی، منتقد و مدیر سابق Corriere della Sera از فهرست روزنامه نگاران حذف شد. او دو سال بعد در سن 74 سالگی در 1 ژانویه 1946 در ویلای دل سالویاتینو در فلورانس درگذشت. به یاد او، دکل سابقش در via Solferino فقط دو خط را به او اختصاص می دهد.

تنها بعدها بسیاری از بهترین مداخلات او در کوریره در کار "چشم انداز کوز" با مقالاتی از 1921 تا 1943 جمع آوری شد.

در سال 1977 دخترش، پائولا اوجتی، نیز او روزنامه نگار، به Gabinetto di Vieusseux فلورانس، کتابخانه غنی پدری، که شامل حدود 100000 جلد است، اهدا شد. این صندوق نام Ugo و Paola Ojetti را می گیرد.