بیوگرافی • صفحات نئورئالیسم

واسکو پراتولینی در 19 اکتبر 1913 در فلورانس به دنیا آمد. خانواده او از طبقه کارگر بودند و واسکو کوچک مادرش را زمانی که تنها پنج سال داشت از دست داد. بنابراین او در نهایت دوران کودکی خود را با پدربزرگ و مادربزرگ مادری خود می گذراند. پس از بازگشت از جبهه، پدر دوباره ازدواج می کند، اما واسکو نمی تواند در خانواده جدید جا بیفتد. درسش نامنظم است و خیلی زود مجبور می شود سر کار برود. او به عنوان کارگر در یک چاپخانه کار می کند، اما همچنین به عنوان پیشخدمت، فروشنده خیابانی و نماینده کار می کند.

این سالها، ظاهراً عقیم، برای شاگردی ادبی او اساسی خواهد بود: آنها در واقع به او این فرصت را می دهند تا زندگی آن مردم عادی را که بعداً قهرمان رمان های او می شوند، مشاهده کند. در هجده سالگی کار خود را ترک کرد و خود را وقف یک آمادگی شدید خودآموز کرد.

در سالهای 1935 تا 1937 تشخیص داده شد که او به سل مبتلا شده و در یک آسایشگاه بستری شد. در سال 1937 به فلورانس بازگشت، او شروع به رفت و آمد به خانه نقاش اوتون رزای کرد که او را بر آن داشت تا در مجله "Il Bargello" درباره سیاست و ادبیات بنویسد. او مجله "Campo di Marte" را با دوست شاعرش آلفونسو گاتو تأسیس کرد و با الیو ویتورینی ارتباط برقرار کرد که باعث شد او بیشتر بر ادبیات تمرکز کند تا سیاست.

واسکو پراتولینی در این بین به رم نقل مکان کرد و در آنجا بود1941 اولین رمان خود را به نام فرش سبز منتشر کرد. او فعالانه در مقاومت شرکت می کند و پس از مدت کوتاهی در میلان که به عنوان روزنامه نگار فعالیت می کند، به ناپل نقل مکان می کند و تا سال 1951 در آنجا می ماند. 1947). ایده رمان به سال 1936 برمی گردد. نقطه شروع، همانطور که خود پراتولینی نقل می کند، زندگی ساکنان via del Corno است، جایی که او با پدربزرگ و مادربزرگ مادری اش زندگی می کرد. خیابانی به طول پنجاه متر و عرض پنج که به نوعی واحه است، جزیره ای مصون از خشم مبارزه فاشیستی و ضد فاشیستی. در سال 1954 کارلو لیزانی فیلمی همنام را از این رمان خواهد کشید.

دوره ناپل به ویژه از نقطه نظر ادبی پربار است. پراتولینی این رمان‌ها را می‌نویسد: «قهرمان زمان ما» (1949) و «دختران سن فردیانو» (1949)، که توسط والریو زورلینی در سال 1954 به نمایش درآمد.

رمان‌های او به عنوان نئورئالیست‌ها تعریف می‌شوند برای توانایی توصیف مردم، محله، بازار و زندگی فلورانسی با پایبندی کامل به واقعیت. پراتولینی با سبک ساده‌اش دنیای اطرافش را توصیف می‌کند و خاطرات زندگی‌اش در توسکانی و درام‌های خانوادگی مانند مرگ برادرش را به یاد می‌آورد که در رمان «Cronaca famiglia» (1947) با او گفت‌وگوی تخیلی واقعی برقرار می‌کند. از رمان والریو زورلینی رسم الففیلم در سال 1962.

اغلب قهرمانان رمان های پراتولینی در شرایط بدبختی و ناراحتی به تصویر کشیده می شوند، اما همه آنها با اعتقاد و امید به اینکه بتوانند خود را به همبستگی جمعی بسپارند متحرک هستند.

او در سال 1951 به طور قطعی به رم بازگشت و "متلو" (1955) را منتشر کرد، اولین رمان از سه گانه "داستان ایتالیایی" که با آن قصد داشت دنیاهای مختلف را توصیف کند: دنیای کار با متلو، بورژوازی با «Lo scialo» (1960) و روشنفکران در «تمثیل و تمسخر» (1966). این سه گانه با استقبال نه چندان گرم منتقدان روبرو شد که هنوز آن را بسیار فلورانسی و نه ایتالیایی تعریف می کنند.

نویسنده با داستان متلو کارگر غیر ماهر، آرزو دارد از محدوده باریک محله ای که تا به حال قهرمان رمان هایش بوده فراتر رود. پراتولینی تلاش می کند تا تصویر کامل تری از جامعه ایتالیا از اواخر قرن نوزدهم ارائه دهد. در متلو، در واقع، داستان قهرمان داستان دوره‌ای از زمانی را در بر می‌گیرد که از سال 1875 تا 1902 می‌گذرد. ​​

او همچنین خود را وقف فعالیت فیلمنامه‌نویسی می‌کند و در فیلم‌نامه‌های «Paisà» اثر روبرتو شرکت می‌کند. روسلینی، «روکو و برادرانش» اثر لوچینو ویسکونتی، و «چهار روز ناپل» نوشته نانی لوی.

انتشار این سه گانه با یک دوره سکوت طولانی همراه بود که تنها در سال 1981 با انتشار کتاب قطع شد."Il mannello di Natascia" حاوی شهادت ها و خاطرات مربوط به دهه سی.

واسکو پراتولینی در 12 ژانویه 1991 در سن 77 سالگی در رم درگذشت.