Biografie - Hebben communisten kinderen gegeten?

De bekende foto's van hem zijn allesbehalve geruststellend. Blijkbaar wilde hij zo overkomen op zijn arme slachtoffers, gelokt op de meest minzame en zachte manieren. Niet in de laatste plaats omdat velen van hen niet meer waren dan arme, weerloze kinderen. Helaas voor hen konden ze zich niet voorstellen dat de 'goede' heer voor hen helaas de geschiedenis zou ingaan als een van de meermonsterlijke bekende seriemoordenaars.

Andrei Chikatilo, geboren op 16 oktober 1936 in Oekraïne als zoon van boeren, groeide op in een klein dorp. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd zijn vader gevangen genomen door de Duitsers: hij zou pas vele jaren later naar huis terugkeren. Er is echter heel weinig bekend over zijn jeugd en de vragen die de geneeskunde over hem stelt, tollen als een gek op zoek naar hoe een persoonlijkheidzo gestoord kan zijn ontstaan.

Het enige houvast is het gerucht dat Chikatilo zich buitensporig stoorde aan het verhaal over de dood van zijn broer Stepan, die eerst werd gedood en daarna opgegeten door hongerige menigten tijdens een grote hongersnood in de Oekraïne in 1930. Er is echter geen document dat het bestaan van de vermeende broer heeft kunnen bewijzen. Deze vermeende tragedie, voor hemNaast deze familienachtmerrie leed Andrei aan een seksuele stoornis waardoor hij impotent werd.

Anderen interpreteren zijn verhaal echter als het zieke product van de glasnost Sovjet-Unie en de daaruit voortvloeiende ontbinding van levenslang gelovige idealen (Chikatilo schuwde politiek engagement niet, want hij was actief lid van de Communistische Partij), zoals bijvoorbeeld te zien is in de recente film die op hem gebaseerd is, het angstaanjagende 'Evilenko'.

Terugkijkend op de fasen van zijn leven vinden we zeker een reeks mislukkingen die zijn fragiele psychische evenwicht kunnen hebben ondermijnd, maar die in het licht van rationaliteit niet zo ernstig lijken.

In 1954 schreef Andrei Chikatilo zich in voor de rechtenfaculteit van de Universiteit van Moskou, maar hij werd niet toegelaten. Toen hij naar een klein stadje ten noorden van Rostov verhuisde, vond hij werk als telefonist, maar zijn integratie met de plaatselijke bevolking verliep moeizaam en onzeker. Toch was zijn imago onberispelijk, net als zijn trouw aan de partijpraktijken.

In 1963 trouwde hij met Fayina, een vriendin van zijn zus Tatjana, bij wie hij twee kinderen kreeg (in 1965 Ljoedmilla en in 1969 Joeri). In 1971 behaalde Chikatilo, na veel opofferingen, eindelijk een graad in Russische Literatuur aan de Vrije Universiteit voor Kunst in Rostov en kon zo een meer bevredigende carrière als leraar beginnen.

Helaas blijken zijn relaties met de leerlingen al snel kritisch te zijn. Hij wordt bespot door zijn eigen leerlingen, niet geliefd zoals zoveel leraren, maar niets wijst erop dat achter deze al te geïntegreerde persoon een moordenaar schuilgaat.

Toch was deze anonieme en onbeduidende bourgeois, verborgen in de grijze plooien van de maatschappij waarin hij leefde, een maniak die meer dan tweeënvijftig mensen, voornamelijk kinderen, vermoordde na ze gemarteld en verminkt te hebben. In sommige gevallen teisterde hij zijn slachtoffers zelfs na hun dood, met episodes van kannibalisme.

Hij werd ter dood veroordeeld en op 16 februari 1994 in Moskou geëxecuteerd.

Twee psychiatrische instellingen vroegen om zijn lijk als studie en boden grote sommen geld. Onbevestigde geruchten zeggen dat zijn overblijfselen nu in een of ander instituut rusten om door de wetenschap geëvalueerd te worden.