Biografie - Ter verdediging van de planeet en haar bewoners

Danilo Mainardi, geboren op 25 november 1933 in Milaan, is de zoon van Enzo Mainardi, een futuristisch dichter en schilder. Danilo was hoogleraar Gedragsecologie aan de Ca'Foscari Universiteit in Venetië. Als eerste winnaar van een hooglerarenwedstrijd in 1967 was hij eerst hoogleraar Zoölogie, daarna in Algemene Biologie en ten slotte in Ethologie aan de Universiteit van Parma, aan de faculteiten Wetenschap enAan dezelfde universiteit was hij ook directeur van het Instituut voor Zoölogie en de afdeling Algemene Biologie en Fysiologie en, aan de universiteit van Ca' Foscari, van de afdeling Milieuwetenschappen.

Sinds 1973 is hij directeur van de Internationale School voor Ethologie aan het Ettore Majorana Centrum voor Wetenschappelijke Cultuur in Erice, waar hij talrijke cursussen en workshops organiseerde (Grondslagen van de Ethologie, Neuropsychologie en Gedrag, Het gedrag van menselijke zuigelingen, Muisagressie, Ethologie en Psychobiologie van angst en verdediging, Bescherming en misbruik van jongen bij dieren en mensen, Gedragsecologie vanFishes, Ontogeny of Food Preferences in Mammals, Attention and Performance, Underwater Bioacustics, Protected Areas of the Mediterranean, Behavioural Effects of Environmental Endocrine-Disrupting Chemicals, Research Techniques in Ethology and Animal Ecology, Ethology and Biomedical Research, Vertebrate Mating Systems, An economic and naturalistic integrated approach on biodiversity) wiensDe inhoud is grotendeels gepubliceerd door Plenum Press, Harwood Academic Publisher en World Scientific.

Danilo Mainardi was ook nationaal voorzitter van Lipu (Italiaanse Liga voor Vogelbescherming).

Hij was lid van academies en genootschappen, waaronder het Istituto Lombardo, het Istituto Veneto, het Ateneo Veneto, de International Ethological Society, waarvan hij voorzitter was, de Italian Society of Ethology, waarvan hij voorzitter was, en de Italian Society of Ecology. Hij was redacteur van het Italian Journal of Zoology, een orgaan van de Italian Zoological Union. Hij was voorzitter van de XIV International Ethological Society, een organisatie van de Italiaanse Zoölogische Unie.Conferentie (1975) en de conferentie 'Multidisciplinary Approaches to Conflict and Appeasement in Animals and Man', georganiseerd door de International Society for Research on Aggression (1985).

Zijn wetenschappelijke activiteit, die heeft geresulteerd in meer dan 200 publicaties, richt zich op aspecten van eco-ethologie en, vanuit theoretisch oogpunt, op de methodologische grondslagen van milieu-educatie en de rol daarvan bij de bescherming van het milieu, in relatie tot het belang van de invloed van de mens op de natuur. Zijn onderzoek heeft zich lange tijd voornamelijk gericht op ethologische aspecten (vergelijkende enevolutionair) van sociaal gedrag, met de nadruk op gedrag van kinderen.

Danilo Mainardi Hij heeft zich beziggehouden met de interactie tussen nakomelingen en ouders, moederlijke, vaderlijke en accessoire (alloparentale) ouderrollen, ouderlijke zorg en misbruik van jongeren, inclusief kindermoord. In het bijzonder heeft hij de ontogenie bestudeerd van het effect van inprenting en andere vormen van vroeg leren op het determinisme van sociaal-seksuele en voedselvoorkeuren. Hij heeft zich beziggehouden met decommunicatieve aspecten van signalen uit de kindertijd, speels-exploratief, onderwijs- en voorbeeldgedrag in de context van culturele overdracht, de effecten van gezelligheid en isolatie op de ontwikkeling van agressief gedrag.

Naast publicaties in vaktijdschriften publiceerde hij, of werkte hij als auteur en/of redacteur mee aan, de volgende essays over bovengenoemde onderwerpen: "La scelta sessuale nell'evoluzione della specie" (Boringhieri), "L'animale culturale" (Rizzoli), "Intervista sull'etologia" (Laterza), "Sociobiology: behyond nature/nurture?" (Amer.Ass.Adv.Sc.), "The biology of aggression" (Sijtoff & Nordhoff), "Thebehaviour of human infants' (Plenum), 'Fear and Defence' (Harwood), 'Infanticide and Parental care' (Harwood), 'Food preferences' (Harwood), 'Behavioural ecology of fishes'(Harwood), 'Vertebrate mating systems' (World Scientific), 'The irrational animal' (2001, Mondadori).

Parallel aan de onderzoeksactiviteit Danilo Mainardi heeft zich intensief beziggehouden met popularisering. Onder de televisieprogramma's die het vermelden waard zijn, zijn "Dalla parte degli animali", in TG1's Almanac en de Quark-serie (Danilo Mainardi was een goede vriend van Piero Angela ).

Wat betreft schriftelijke publicaties zijn "Zoo privato" (Capri Prize) Longanesi, "Il cane e la volpe" (Glaxo Prize) en "Lo zoo aperto" (Gambrinus Prize) vermeldenswaard, onlangs herdrukt door Einaudi, die ook de "Dizionario di Etologia", "Novanta animali disegnati da Danilo Mainardi" (Bollati-Boringhieri), "Del cane, del gatto e di altri animali" (Mondadori), "La strategiavan de adelaar" (2000, Mondadori) en fictie "Een onschuldige vampier" en "De hoorn van de neushoorn" (1995, Mondadori).

Hij heeft samengewerkt met Corriere della Sera, Il Sole 24 Ore en de maandbladen Airone en Quark.

Voor zijn academisch werk en zijn inzet als popularisator ontving hij in 1986 de Anghiari-prijs 'Een leven voor de natuur'. De vereniging van radio- en televisiecritici kende hem in 1987 de Chiancianoprijs toe als beste auteur van culturele televisieprogramma's; in 1989 won hij de Grolla d'Oro (Sint-Vincentiusprijs) voor de beste documentairefilm met Marco Visalberghi.wetenschappelijke televisie; in 1990 won hij de Guidarello-prijs voor een artikel gepubliceerd in de Corriere della Sera; in 1991 de Columbus-Florence en Ascot-Brum (Milaan) prijzen; in 1992 de Rosone d'Oro en in 1994 de Fregene-prijs voor zijn algemene onderzoeks- en populariseringsactiviteiten; in 1995 de Federnatura en Stambecco d'Oro (Progetto Natura - Cogne Festival) lifetime achievement awards; in 1996de Internationale Blauwe Elba; in 1999 de Premio Ambiente (Milaan), in 2000 de Prijs van de Naturalistenfederatie (Bologna) en de Bastetprijs (Rome), in 2001 de Internationale 'Le Muse'-prijs, Florence.

Zijn meest recente boeken zijn "Arbitri e galline" (2003, Mondadori) en "Arbitri e galline" (2003, Mondadori) gepubliceerd door Cairo Publishing:

• 2006 - In de geest van dieren
• 2008 - De duivenvanger
• 2008 - De mooie zoölogie
• 2009 - De intelligentie van dieren
• 2010 - De hond volgens mij
• 2010 - Een onschuldige vampier
• 2012 - Hoorns van Caesar
• 2013 - De mens, boeken en andere dieren. Dialoog tussen een etholoog en een geleerde, met Remo Ceserani
• 2013 - Wij en zij. 100 verhalen over kleine dieren
• 2015 - De mens en andere dieren
• 2016 - Stad van Dieren

Danilo Mainardi is op 8 maart 2017 op 83-jarige leeftijd overleden in Venetië.