Biografie

• Familiedrama's
• De onderwijsjaren
• De terugkeer naar Parijs
• Houdt van
• Literaire activiteit
• George Sand
• De afgelopen jaren

George Sand, schrijver, wiens echte naam Amantine Aurore Lucile Dupin Ze werd geboren op 1 juli 1804 in Parijs als dochter van Maurice en Sophie Victoire Antoinette. In 1808 volgde Aurore haar vader en moeder, een soldaat in de Spaanse veldtocht, naar Madrid en verbleef in het paleis van de Spaanse koning Ferdinand VII, die door Napoleon Bonaparte was verdreven.

Familiedrama's

Kort daarna wordt de familie Dupin getroffen door een dubbel sterfgeval: eerst overlijdt Auguste, het blinde broertje van Aurore, en een paar dagen later overlijdt ook Maurice, als gevolg van een val van een paard. De twee gebeurtenissen storten Sophie Victoire in een diepe depressie en daarom wordt Aurore door haar grootmoeder naar Nohant gebracht.

De onderwijsjaren

In haar latere jaren kreeg Aurore les van Jean-François Deschartes, leerde ze schrijven en lezen en begon ze met muziek, dans en tekenen, terwijl haar ontmoetingen met haar moeder steeds zeldzamer werden, deels door de vijandigheid tussen haar moeder en grootmoeder.

In 1816 kwam Aurore, die heimwee had naar Sophie Victoire, echter in conflict met haar grootmoeder, die besloot haar in Parijs in het klooster van de Engelse Augustijner nonnen te plaatsen. Aurore trad daar op veertienjarige leeftijd in, met de bedoeling non te worden, maar keerde al in 1820 terug naar huis, op besluit van haar grootmoeder.

Ze werd een vaardige amazone, kleedt zich vaak als man en vertoont vaak twijfelachtig gedrag.

De terugkeer naar Parijs

In december 1821, na de dood van haar grootmoeder, werd ze erfgename van de landgoederen van Nohant en keerde ze terug naar Parijs, naar haar moeder. In de lente van 1822 verbleef ze enkele maanden in de buurt van Melun, in het kasteel van Plessis-Picard: tijdens dit verblijf ontmoette ze baron Casimir Dudevant, die haar ten huwelijk vroeg; het huwelijk werd op 17 september van dat jaar voltrokken.

Houdt van

Later keerde het pasgetrouwde stel terug naar Nohant en in juni 1823 beviel Aurore van haar eerste kind, Maurice. De relatie met haar man was echter niet de beste en daarom begon ze in 1825 een geheime affaire met Aurélien de Sèze, een magistraat uit Bordeaux.

In september 1828 werd Aurore moeder van haar tweede dochter, Solange, waarschijnlijk van Stéphane Ajasson de Grandsagne, een vriend van haar uit La Chatre.

Omdat ze op dat moment ontevreden was met haar leven, besloot ze naar Parijs te verhuizen, niet voordat ze haar eerste roman, getiteld " La marina " (die echter pas postuum zal worden gepubliceerd).

Na een overeenkomst met haar man om een half jaar met hun kinderen Maurice en Solange in Nohant door te brengen, waarbij ze haar man het vruchtgebruik en het beheer van haar landgoed naliet in ruil voor een inkomen van 3000 frank, ging Aurore in januari 1831 in Parijs wonen, verliefd op de jonge journalist Jules Sandeau.

Literaire activiteit

In de Franse hoofdstad begon ze samen te werken met de krant Le Figaro, waarvoor ze - samen met Sandeau - romans schreef die werden ondertekend onder het pseudoniem J. Zand In december 1831 werden 'Le Commissionaire' en 'Rose et Blanche' gepubliceerd, terwijl het jaar daarop 'Indiana', alleen geschreven door Aurore met de schuilnaam (pseudoniem) van G. Zand Het krijgt positieve kritiek en recensies.

George Sand

Sand's naam begon vervolgens rond te gaan in Parijs, waarop Aurore besloot om de naam van George Sand zelfs in het dagelijks leven.

In 1832 liep zijn relatie met Sandeau ten einde; het jaar daarop schreef Sand 'Lélia', een roman die als schandalig werd beschouwd (auteur Jules Janin noemde de roman afschuwelijk in het 'Journal des Débats') vanwege het onderwerp: dat van een vrouw die expliciet verklaart dat ze onvervuld door de geliefden die ze bezoekt .

Ondertussen heeft George Sand/Aurore een sentimentele affaire met Prosper Mérimée, voordat ze Alfred de Musset ontmoet, op wie ze verliefd wordt. De twee vertrekken samen naar Italië, waar ze eerst in Genua en vervolgens in Venetië verblijven: in die tijd wordt George Sand ziek en wordt ze de minnaar van de jonge dokter die haar behandelt, Pietro Pagello; die overigens ondertussen ook Musset behandelt....ziek met tyfus.

Eenmaal hersteld gingen Musset en Sand uit elkaar: George wijdde zich in Venetië aan nieuwe romans, waaronder 'André', 'Leone Leoni', 'Jacque', 'Le secrétaire intime' en 'Lettres d'un voyageur'.

Naarmate de jaren verstrijken, blijft Sand zeer productief.

Terug in Nohant, aan het eind van de jaren 1840, werd de schrijfster de minnares van Alexandre Manceau, een graveur die tegenover Maurice stond. In 1864 verliet ze Nohant en verhuisde ze naar Palaiseau met Manceau, die het jaar daarop stierf aan tuberculose: op welk moment George Sand besluit terug te keren naar Nohant.

De afgelopen jaren

Ze ging bijdragen aan de 'Revue des Deux Mondes' en publiceerde daar in 1871 'Le Journal d'un voyageur pendant la guerre'; ondertussen schreef ze ook voor 'Le Temps', een protestants tijdschrift.

Na het voltooien van de 'Contes d'une grand-mère' ('Verhalen van een grootmoeder'), George Sand Hij stierf op 8 juni 1876 aan een darmobstructie: zijn lichaam werd begraven op het kerkhof van Nohant, na een religieuze begrafenis die uitdrukkelijk was aangevraagd door zijn dochter Solange.

Sand wordt ook herinnerd om haar non-conformisme en om de romantische relaties die ze had met bekende persoonlijkheden uit haar tijd, zoals de schrijver Alfred de Musset en de muzikant Fryderyk Chopin .