Biografie - Een leider op en naast het veld

Op een dag zei Helenio Herrera, toen hij naar een onbevredigende prestatie van een full-back keek: ' Deze jongen wordt een fundamentele pijler van mijn Inter "De in Bergamo geboren Giacinto Facchetti, geboren in Treviglio op 18 juli 1942, maakte zijn debuut in de Serie A, (21 mei 1961, Roma v Inter 0-2). Hij had niet al te veel overtuigd, maar die voorspelling bleek heel treffend, en toen hij eenmaal in het uurwerk zat dat de Nerazzurri was, zag hij zijn critici berouw tonen.

In zijn beginperiode bij Trevigliese was Giacinto Facchetti geen full-back, maar een spits, maar toen hij eenmaal bij de Nerazzurri was, plaatste de magiër Herrera hem in de verdediging.

Het geschenk van zijn vroegere positie, het schot, was het extra wapen dat hij zocht: een full-back werd opeens een vleugelspeler, oprukkend naar het doel van de rivaal.

Facchetti, een onverwachte goleador en sterk in terugvorderingen, maakte al vroeg naam in het Milanese team en schreef zijn naam op alle

prestaties van de gouden jaren van de Grote Inter.

Zonder bang te zijn het mis te hebben, zou iedereen kunnen zeggen dat er voor de rol van linkerflankspeler een Voor en een Na Facchetti was. In feite werd zijn opkomst al vroeg in overweging genomen door de nieuwe hoofdcoach Edmondo Fabbri, die hem opriep voor de kwalificatiewedstrijd voor de Europese Beker van Naties op 27 maart 1963 tegen Turkije in Istanbul (Italië won met 1-0). Voor het eerste doelpunt moest hij wachten op20 maanden, door het resultaat vrij te spelen in de eerste minuut van het uitduel met Finland, dat eindigde in 6-1 voor de Azzurri.

Het jaar 1963 bij Inter was een bijzonder jaar. De full-back uit Bergamo kreeg lof in alle talen. Er waren sterke twijfels over zijn gebruik in het nationale team in een defensieve rol, waar snelheid op een heel andere manier wordt gemeten.

De mobiliteit die Fabbri hoopte van zijn full-backs in het nationale team, en die Facchetti had, kwam niet, vooral omdat de eerste twee jaar in het shirt

blauw betekende voor hem niet de grote doorbraak die velen verwachtten.

De nieuwigheid van zijn positie zorgt ervoor dat hij lijdt onder een vreemde dualiteit met Sandro Mazzola, als een van hen niet scoort, begint men te praten over een crisis. Alsof deze kwelling nog niet genoeg is, verzuurt de relatie tussen hem en Fabbri.

Alles brak uit na de eerste vriendschappelijke wedstrijd, de tickets voor Engeland waren al binnen. Het was het juiste moment voor het Inter-team om in de tegenaanval te gaan. De coach beweerde dat hij geen module kon overzetten zonder de centrale speler - Suárez - en de spelers (Corso en Facchetti in primis) klaagden over de keuzes van de Romagnoolse coach.

" Het echte Italiaanse voetbal is dat van Inter en niet dat van het Italiaanse nationale elftal ', opent het vuur aan de Franse pers door een - op zijn zachtst gezegd - ontevreden Facchetti, die uitlegt dat hij geen doelpunten heeft gemaakt, zijn kardinale specialiteit " omdat Mr Fabbri ons verbiedt om door te gaan. Hij wil alleen maar gelijkspelen, en met gelijkspelen alleen komen we nergens in Engeland. ".

Profetische woorden. 'Giacinto Magno', zoals de grote journalist Gianni Brera hem noemde, had het moeilijk op het Engelse WK, vooral tegenover de Rus Cislenko, de vleugelspeler die het winnende doelpunt maakte voor de USSR, en niet minder tegen de Koreanen. Hij werd dus besmeurd met de meest beschamende sportieve ondergang in het Italiaanse voetbal, maar hij stond weer op. Na Korea werd hij kapitein op slechts 24-jarige leeftijd enhervat de weg met zijn gebruikelijke kracht.

Terwijl Inter in 1967 naar Mantova ging en er niet in slaagde om een historische hattrick te winnen, rukte Facchetti op naar wereldglorie. En als sommige mensen eerder twijfelden aan zijn rol en spraken van een crisis en de zogenaamde 'oorlogsvoeding', moesten ze al snel van gedachten veranderen. De wraak kwam met de eerste Europese Cup of Nations die werd gewonnen door Italië (1968).

Een Cup gemarkeerd door toeval, een halve finale gespeeld op de toss van de munt die Facchetti zelf koos. Kapitein in voor- en tegenspoed, dus, hij is een van de uitstekende spelers die in alle drie de nationale teams heeft gespeeld: Giovanile, B (elk 1 wedstrijd) en, natuurlijk, A.

In Mexico, drie jaar later, leek het het juiste moment om zich te laten zien. Hij verloor in het begin net als de meerderheid van de Azzurri door de hoogte, de druk en de hitte, maar geleidelijk aan verbeterde zijn spel en hoewel hij in de finale zijn gebruikelijke 'animus pugnandi' had, eindigde het met een 4-1 verlies voor de Azzurri, maar met herstelde trots.

Jaren later zou hij zich herinneren: ' Ze wilden me veroordelen tot levenslange gevangenisstraf toen Korea ons versloeg in Engeland, en vier jaar later, toen we in Mexico met 4-3 wonnen van Duitsland en de finale bereikten met de Brazilianen, moest de politie een veiligheidsoperatie uitvoeren om te voorkomen dat de fans mijn vrouw zouden grijpen om ons in triomf weg te dragen. Maar naast de vele gebreken is voetbal een van de weinige dingen diehet buitenland spreekt goed over Italianen ".

Inter's Oude Garde sluit Herrera's cyclus af: hij wint een Scudetto met Invernizzi in 1971, maar zal nooit meer dezelfde zijn. Giacinto bewondert de Magiër

Hij wordt zijn vriend, zingt over zijn heldendaden, is gefascineerd door de manier waarop hij het spel benadert.

En Facchetti is op weg naar een nieuwe start. Het WK in Duitsland is zijn zwanenzang, om hem heen, bij Inter en in de nationale ploeg zijn metgezellen van vele

En hij blijft, in het besef dat hij nog steeds diegenen kan ontkrachten die hem oud en afgeschreven noemen.

Halverwege de jaren zeventig vroeg Facchetti aan Suárez - die inmiddels coach van Inter was geworden - om te proberen hem als libero in te zetten. De Spanjaard was overtuigd van de kwaliteiten van zijn voormalige partner: een beweeglijke, plastische libero, een beetje te 'ridderlijk' naar zijn smaak, maar uiteindelijk een geweldige libero. In deze hoedanigheid herwon hij zijn rechtmatige plaats en, ongelooflijk, keerde hij terug in de nationale ploeg omzijn vierde wereldkampioenschap.

Hier komt de tragedie. Spelend voor Inter raakt Facchetti geblesseerd en tandenknarsend komt hij terug, hoewel niet in volledige vorm. Als Enzo Bearzot de 22 oproept om naar Argentinië te gaan, laat de aanvoerder in een daad van grote sportiviteit en oprechtheid weten dat hij niet in ideale conditie is en vraagt de coach om iemand anders in zijn plaats te kiezen.

Facchetti ging toch, als begeleidend manager. Italië eindigde als vierde.

Op 16 november 1977, met 94 wedstrijden als aanvoerder van de Azzurri, verliet Giacinto Facchetti de nationale ploeg met dit record, dat later alleen zou worden overtroffen door Dino Zoff en Paolo Maldini.

Zijn afscheid voor Inter kwam op 7 mei 1978, een 2-1 overwinning op Foggia: in de loop van zijn zeer schone carrière werd Facchetti slechts één keer uit het veld gestuurd. Hij begon zijn carrière als manager; hij verliet Inter alleen om vice-president te worden bij Atalanta, waarna hij terugkeerde naar zijn grote liefde.

Het plan van Helenio Herrera om hem coach van Inter te maken met hem als technisch directeur mislukte.

Hij werd de buitenlandse vertegenwoordiger van Inter, daarna vice-president van Atalanta. Hij keerde terug naar Milaan naar de Nerazzurri tijdens Massimo Moratti's voorzitterschap als algemeen manager.

Hij werd benoemd tot vicepresident na de dood van Peppino Prisco en uiteindelijk tot president vanaf januari 2004, na het aftreden van Massimo Moratti.

Facchetti overleed op 4 september 2006.