Biografie

Rita Pavone werd geboren op 23 augustus 1945 in Turijn: ze maakte haar debuut in het Alfieri Theater in Turijn in 1959 tijdens een kindervoorstelling genaamd 'Telefoniade', georganiseerd door Stipe, de telefoonmaatschappij van die tijd. Voor de eerste keer voor publiek vertolkte ze Al Jolson's 'Swanee' en Renato Rascel's 'Arrivederci Roma'. In de loop der jarenVervolgens stond ze op verschillende podia in de stad, zoals de 'Principe', de 'Hollywood Dance', 'La Perla', 'La Serenella' en de 'Apollo Danze'. Ze werd 'de Paul Anka in rokken' genoemd, omdat haar repertoire voornamelijk bestond uit liedjes van de Canadese artiest.

In 1962 nam ze deel aan de eerste editie van het 'Festival degli sconosciuti' in Ariccia, een evenement gesponsord door zanger Teddy Reno: hij werd al snel Rita's Pygmalion, maar ook haar partner (ze trouwden zes jaar later te midden van controverse, vanwege het leeftijdsverschil tussen de twee en het feit dat de man al vader was van een kind en burgerlijk getrouwd). Rita won het festivalVan zijn nationale debuut naar nationale roem was een zeer korte stap: dankzij hitsingles als 'Sul cucuzzolo', 'La partita di pallone' (beide geschreven door Edoardo Vianello), 'Come te non c'è nessuno', 'Alla mia età', 'Il ballo del mattone', 'Cuore' (Italiaanse versie van de hit 'Heart') en 'Il ballo del mattone' (Italiaanse versie van de hit 'Cuore').American), 'It's not easy being 18', 'What do I care about the world' en 'Give me a hammer', een cover van 'If I had a hammer'.

In 1964 werd Pavone gevraagd om op te treden in 'Il giornalino di Gian Burrasca', een televisiedrama geregisseerd door Lina Wertmuller en gebaseerd op de beroemde roman van Vamba, op muziek van Nino Rota. Het themalied van dit product is 'Viva la pappa col pomodoro', een lied dat voorbestemd is om nationale grenzen te overschrijden in zijn Engels ('De man die de muziek maakt'), Duits ('Ich frage mainen papa') enZe werd zelfs genoemd in Umberto Eco's essay 'Apocalyptic and integrated', en in 1965 won ze de 'Cantagiro' met het lied 'Lui', gevolgd door bekende hits als 'Solo tu', 'Qui ritornerà', 'Fortissimo', 'Questo nostro amore', 'Gira gira', 'La zanzara' en 'Stasera con te', het themalied voor 'Stasera Rita', een tv-programma geregisseerd door Antonello Falqui; in 1966 nam zeIl geghegè', themalied van 'Studio Uno'.

Het jaar daarop won Rita opnieuw de 'Cantagiro' met het lied geschreven door Lina Wertmuller en Luis Enriquez Bacalov, 'Questo nostro amore', de soundtrack van de film 'Non stuzzicate la Zanzara'; ze nam ook deel aan de films 'La Feldmarescialla' en 'Little Rita nel West', naast Terence Hill. Haar populariteit in die tijd oversteeg de nationale grenzen: ze werd vijf keer uitgenodigdin het CBS-programma 'Ed Sullivan Show' in de VS en stond op het podium naast artiesten als Ella Fitzgerald, Duke Ellington, Marianne Faithfull, The Beach Boys, The Supremes, The Animals en zelfs Orson Welles.

Onder de onvergetelijke data is 20 maart 1965, toen Rita optrad tijdens een concert in de Carnegie Hall in New York. Met Rca Victor Americana bracht ze drie platen uit die wereldwijd werden gedistribueerd: 'The International teen-age sensation', 'Small wonder' en 'Remember me'. Maar het succes van de Piemontese zangeres kwam ook in Frankrijk, dankzij 'Coeur' en 'Clementine Cherie', deIn de trans-Alpijnse landen kwam de grootste tevredenheid echter met 'Bonjour la France', geschreven door Claudio Baglioni, waarvan meer dan 650.000 exemplaren werden verkocht. In Duitsland kwamen zijn 45-toerenplaten vaak voor in de best verkochte hitlijsten ('Wenn Ich ein Junge War' alleen al verkocht meer dan een half miljoen exemplaren), en 'Arrivederci Hans' bereikte zelfs de top van hetop de eerste plaats, Argentinië, Japan, Spanje, Brazilië en het Verenigd Koninkrijk zijn andere landen waar de mythe van Rita Pavone zich heeft gevestigd: in het land van Albion, vooral dankzij 'You Only You', dat ook de deur opende naar tv-programma's waarin ze verscheen naast Cilla Black en Tom Jones, waarbij de BBC zelfs een special aan haar wijdde genaamd 'Personal Signs: Freckles'.

Het huwelijk met Teddy Reno in 1968 lijkt echter een nogal destabiliserend effect te hebben op de carrière van Peacock: van een parmantige maar geruststellende tiener wordt ze een jonge vrouw die in het huwelijk is verbonden met een man die ouder is dan zij en al getrouwd is. Door de belangstelling van de roddelpers, die verslag doet van de gebeurtenissen rond de scheiding van haar ouders, wordt deRita's karakter komt in het geding. Na haar vertrek bij RCA gaat de zangeres naar Ricordi, met wie ze kinderliedjes opneemt die onopgemerkt blijven. In 1969 komt ze op het festival van Sanremo, maar haar liedje, 'Zucchero', komt niet verder dan de dertiende plaats. Nadat ze moeder is geworden van haar eerstgeboren zoon Alessandro, wordt Rita geïmiteerd door Sandra Mondaini op 'Canzonissima', terwijl haar man niet houdt vande imitatie in 'Doppia coppia' van Alighiero Noschese. Mede daarom werden zijn tv-optredens minder.

De opleving kwam in de jaren 1970, met de nummers 'Finalmente libera' (een cover van Barbra Streisand's 'Free again') en met 'Ciao Rita', een special voor het kleine scherm waarin de artieste zong, presenteerde, imiteerde en danste. Ze nam deel, met 'La suggestione' (geschreven door Baglioni), aan 'Canzonissima', en keerde terug naar Sanremo in 1972 met 'Amici mai'. De tweede helft van het decennium bracht successen als 'E zitto zitto' en"Mijn naam is aardappel", thematune van het Carlo Dapporto-programma "Rita ed io". Veel ongelukkiger was de deelname aan "Che combinazione", een programma dat op het tweede kanaal in prime time werd uitgezonden, vanwege de slechte chemie met de andere presentator Gianni Cavina: het programma kreeg echter gemiddeld twaalf miljoen kijkers en bevatte de thematunes "Mettiti con me" en "Prendimi", gemaakt doorPauw zelf.

In de jaren 80 benadrukte de zangeres haar rol als singer-songwriter met 'Rita e l'Anonima Ragazzi' en 'Dimensione donna', terwijl haar nummer 'Finito' het themalied werd van 'Sassaricando', een soap die in Brazilië werd uitgezonden op Tv Globo. In 1989 verscheen 'Gemma e le altre', haar laatste plaat met onuitgebrachte nummers. Sindsdien geniet Rita van een welverdiende rust, afgewisseld met talrijke theateroptredens:Ze speelde Maria in William Shakespeare's 'Twelfth Night', tegenover Renzo Montagnani en Franco Branciaroli in 1995, en Gelsomina in 'The Road', tegenover Fabio Testi in 1999.

In 2000 en 2001 presenteerde hij 'I ragazzi irresistibili' op Canale 5, een muzikale variétéshow met Maurizio Vandelli, Little Tony en Adriano Pappalardo, waarin hij onder andere een duet mocht zingen met Josè Feliciano en Bruno Lauzi.Zij aan zij met Ambra Angiolini, Katia Ricciarelli en Gerry Scotti. In 2006 maakte hij zijn besluit om zich terug te trekken uit het privéleven officieel met 'L'anno che verrà', waarbij hij voor de laatste keer in het openbaar optrad, en stelde hij zich kandidaat voor het kiesdistrict Buitenland (omdat hij in Zwitserland woont, een land waarvan hij ook de nationaliteit heeft) bij de verkiezingen voor de Senaat op de lijst 'Per l'Italia nel mondo' van Mirko Tremaglia.

Op 6 oktober 2010 trad hij opnieuw op met Renato Zero tijdens een concert in Rome ter gelegenheid van de 60e verjaardag van de Romeinse singer-songwriter, waarbij hij onder andere 'Fortissimo', 'Mi vendo' en 'Come te non c'è nessuno' zong. In 2011 ontving hij de 'Capri Legend Award 2011' tijdens de 16e editie van het 'Capri - Hollywood International Film Festival'.

Hij keert terug om te zingen op het Ariston podium op het 2020 Sanremo Festival, na 48 jaar afwezigheid: het lied is getiteld 'Niente (Resilienza 74)'.