بیوگرافی

ریتا پاوون در 23 آگوست 1945 در تورین به دنیا آمد: اولین نمایش او در تئاتر Alfieri، پایتخت Piedmontese، در سال 1959 به مناسبت یک نمایش کودکان به نام "Telefoniade" برگزار شد. سازماندهی شده توسط Stipe، شرکت تلفن آن زمان. او برای اولین بار در مقابل عموم، ترانه «Swanee» آل جولسون و «Arrivederci Roma» اثر رناتو راسل را اجرا کرد. در سال‌های بعد در کلوب‌های مختلف شهر مانند «پرینسیپ»، «رقص هالیوود»، «لا پرلا»، «لا سرنلا» و «آپولو دانزه» به روی صحنه رفت و به «پل آنکا» ملقب شد. در یک دامن "، با توجه به اینکه کارنامه او عمدتاً از آهنگ های این هنرمند کانادایی است.

در سال 1962 او در اولین نسخه "جشنواره غریبه ها" در Ariccia شرکت کرد، رویدادی که توسط خواننده تدی رنو حمایت مالی شد: در مدت کوتاهی او پیگمالیون ریتا شد، اما همچنین شریک زندگی او شد (آنها ازدواج کردند. شش سال بعد به دلیل اختلاف سنی بین این دو و این واقعیت که مرد قبلاً پدر یک فرزند است و به طور مدنی ازدواج کرده است، با تاخیر در میان اختلاف نظرها. ریتا برنده جشنواره می‌شود و با RCA ایتالیا تست می‌شود: تست با خواندن چند آهنگ از مینا انجام شد. از اولین حضور او در سطح ملی تا شهرت، این گام بسیار کوتاه است: به لطف تک آهنگ های موفقی مانند "Sul cucuzzolo"، "The match of a ball" (هر دو نوشته ادواردو ویانلو)، "Come te non c'è"هیچ کس، «در سن من»، «توپ آجری»، «کور» (نسخه ایتالیایی «قلب»، ضربه آمریکایی)، «هجده سالگی آسان نیست»، «دنیا برای من چه اهمیتی دارد» و «ببخش» من یک چکش، جلدی از "اگر چکش داشتم".

در سال 1964، پاوون برای تفسیر "روزنامه جیان بوراسکا"، یک درام تلویزیونی به کارگردانی لینا ورتمولر و بر اساس رمان معروفی از وامبا، که توسط نینو روتا به موسیقی تنظیم شده است. تم آهنگ این محصول "Viva la pappa col pomodoro" است، آهنگی که قرار است از مرزهای ملی در انگلیسی ("مردی که موسیقی می سازد")، آلمانی ("Ich frage") عبور کند. mainen papa) و اسپانیایی ("Que ricas son le papasin") حتی در مقاله اومبرتو اکو "Apocalittici e integrati" به پایان رسید، او در سال 1965 با آهنگ "Lui" برنده "Cantagiro" شد و پس از آن آهنگ های معروفی مانند «Solo tu»، «Qui ritornerà»، «Fortissimo»، «این عشق ما»، «گیرا گیرا»، «La zanzara» و «Stasera con te»، آهنگ تم «استاسرا ریتا»، برنامه تلویزیونی به کارگردانی Antonello Falqui؛ در سال 1966، به جای آن، "Il geghegè"، آهنگ تم "Studio Uno" را ضبط کرد.

سال بعد، ریتا دوباره برنده "Cantagiro" با آهنگ نوشته لینا ورتمولر و لوئیس انریکز باکالوف "This love of ours"، موسیقی متن فیلم "Non teazzicate la Zanzara" شد. او همچنین در فیلم های "La Feldmaresciala" و "Little Rita nel West" در کنار ترنس هیل شرکت می کند. محبوبیت آن در آن زماناز مرزهای ملی عبور می کند: او پنج بار در برنامه CBS "Ed Sullivan Show" که در ایالات متحده پخش می شود دعوت می شود و خود را در کنار هنرمندانی مانند الا فیتزجرالد، دوک الینگتون، ماریان فیتفول، The Beach Boys، The Supremes، The Animals روی صحنه می بیند. و حتی اورسون ولز.

از جمله تاریخ های فراموش نشدنی، 20 مارس 1965 است، زمانی که ریتا در کنسرت در سالن کارنگی نیویورک اجرا می کند. ویکتور آمریکایی با RCA سه آلبوم منتشر می کند که در سراسر جهان توزیع می شوند: "حس بین المللی نوجوانی"، "شگفتی کوچک" و "مرا به خاطر بسپار". اما موفقیت خواننده Piedmontese به لطف «کور» و «کلمنتین چری»، موسیقی متن فیلم همنام با فیلیپ نوآره، به فرانسه نیز می رسد. با این حال، فراتر از کوه‌های آلپ، بیشترین رضایت‌ها به لطف «Bonjour la France» نوشته کلودیو باگلیونی با بیش از 650 هزار نسخه فروخته شده است. در حالی که در آلمان 45 ساله های او اغلب در جدول پرفروش ترین ها دیده می شود ("Wenn Ich ein Junge War" به تنهایی بیش از نیم میلیون نسخه فروخت) و "خداحافظ هانس" حتی به رتبه اول می رسد، آرژانتین، ژاپن، اسپانیا، برزیل و بریتانیا کشورهای دیگری هستند که اسطوره ریتا پاونه خود را تحمیل می کند: در سرزمین آلبیون بیش از هر چیز به لطف "فقط تو" که درهای برنامه های تلویزیونی را باز می کند که در آن او در کنار سیلا بلک و تام جونز ظاهر می شود. ، باBbc که حتی ویژه ای به نام "نشانه های شخصی: کک و مک" را به او اختصاص می دهد.

ازدواج با تدی رنو در سال 1968، با این حال، به نظر می‌رسد که تأثیر نسبتاً بی‌ثبات‌کننده‌ای در حرفه پاوون ایجاد می‌کند: از یک نوجوان گستاخ اما اطمینان‌بخش، او تبدیل به زن جوانی می‌شود که با مردی مسن‌تر از او ازدواج می‌کند و قبلاً ازدواج کرده است. به لطف علاقه مطبوعات تبلوید، که رویدادهای مربوط به جدایی والدینش را گزارش می کند، شخصیت ریتا زیر سوال می رود. پس از ترک RCA، خواننده به Ricordi می رسد و با آن آهنگ هایی را برای کودکان ضبط می کند که مورد توجه قرار نمی گیرند. در سال 1969 او به فستیوال Sanremo می رسد، اما آهنگ او، "Zucchero" از رتبه سیزدهم فراتر نمی رود. ریتا پس از تبدیل شدن به مادر الساندرو، پسر بزرگش، توسط ساندرا مونداینی در "Canzonissima" تقلید می شود، در حالی که همسرش از تقلید در "زوج دو نفره" توسط Alighiero Noschese خوشش نمی آید. همچنین به همین دلیل، حضور او در تلویزیون نادر است.

راه اندازی مجدد در دهه 1970، با آهنگ های "Finalmente libera" (کاور آهنگ "آزاد دوباره" توسط باربارا استرایسند) و با "Ciao Rita"، ویژه روی صفحه نمایش کوچک که هنرمند در آن آواز می خواند، آغاز شد. ارائه، تقلید و رقصیدن. او با "La suggestione" (نوشته باگلیونی) در "Canzonissima" شرکت کرد و در سال 1972 با "Amici mai" به سان رمو بازگشت. در نیمه دوم این دهه آثاری مانند "...E zitto zitto" ارائه می شود.و "اسم من سیب زمینی است"، آهنگ تم برنامه با کارلو داپورتو "Rita ed io". بسیار تاسف بارتر، شرکت در «چه ترکیبی» بود، برنامه‌ای که در ساعات پربیننده از شبکه دوم پخش می‌شد، به دلیل احساس بد با رهبر ارکستر دیگر جیانی کاوینا: با این حال، این برنامه به طور متوسط ​​دوازده میلیون بیننده دارد و استفاده می‌کند. از حروف اول "Mettiti con me" و "Prendimi" که توسط خود پاوون ساخته شده است.

در دهه 1980، خواننده روی نقش خود به عنوان ترانه سرا با "Rita e l'Anonima Ragazzi" و "Dimensione donna" اصرار داشت، در حالی که آهنگ "Finito" او به عنوان آهنگ اصلی "Sassaricando" تبدیل شد. این سریال در برزیل از تلویزیون گلوبو پخش شد. در سال 1989 "Gemma e le altre" آخرین آلبوم منتشر نشده او منتشر شد. از آن لحظه، ریتا از استراحت شایسته‌ای برخوردار می‌شود و به طور متناوب با شرکت‌های تئاتری متعددی همراه است: او نقش ماریا را در «شب دوازدهم» ویلیام شکسپیر، در کنار رنزو مونتانیانی و فرانکو برانچیارولی در سال 1995، و جلسومینا در «لا استرادا» بازی می‌کند. در کنار فابیو تستی در سال 1999.

در سال 2000 و در سال 2001 در کانال 5، او میزبان "پسران مقاومت ناپذیر" بود، یک مجموعه موسیقی که مائوریتزیو واندلی، تونی کوچولو و آدریانو پاپالاردو را نیز به ایفای نقش می‌رساند. فرصتی برای دوئت کردن، از جمله، با خوزه فلیسیانو و برونو لاوزی: همیشه در شبکه پرچمدار Mediaset، او قهرمان نمایش تئاتری "Giamburrasca" است که در آن بازی می کند.جیانینو استوپانی، در کنار آمبرا آنجیولینی، کاتیا ریچیارلی و گری اسکاتی. در سال 2006، او تصمیم خود را برای بازنشستگی به زندگی خصوصی در "L'anno chevenire" رسمی کرد، برای آخرین بار در ملاء عام اجرا کرد و برای منطقه خارجی درخواست داد (از آنجایی که در سوئیس زندگی می کند، کشوری که او نیز شهروند آن است) در انتخابات مجلس سنا در لیست میرکو ترماگلیا "برای ایتالیا در جهان".

او در 6 اکتبر 2010 به همراه رناتو زیرو در کنسرتی در رم، به مناسبت شصتمین سالگرد تولد خواننده و ترانه سرای رومی، بازمی گردد و از جمله آهنگ های فورتیسیمو، می وندو و بیا هیچکس اونجا نیست." در سال 2011 در شانزدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم کاپری - هالیوود جایزه "جایزه افسانه کاپری 2011" را دریافت کرد.

او پس از 48 سال غیبت برای آواز خواندن روی صحنه آریستون در جشنواره سان رمو 2020 بازگشت: آهنگ "Niente (Resilienza 74)" نام دارد.