Βιογραφία

Η Ρίτα Παβόνε γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1945 στο Τορίνο: έκανε το ντεμπούτο της στο θέατρο Alfieri του Τορίνο το 1959 κατά τη διάρκεια μιας παιδικής παράστασης με τίτλο "Telefoniade", που διοργάνωσε η Stipe, η τηλεφωνική εταιρεία της εποχής. Για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό, ερμήνευσε το "Swanee" του Al Jolson και το "Arrivederci Roma" του Renato Rascel. Με την πάροδο των ετώνΣτη συνέχεια, ανέβηκε στη σκηνή διαφόρων χώρων της πόλης, όπως το "Principe", το "Hollywood Dance", το "La Perla", το "La Serenella" και το "Apollo Danze", και ονομάστηκε "ο Paul Anka με φούστες", καθώς το ρεπερτόριό της προερχόταν κυρίως από τραγούδια του Καναδού καλλιτέχνη.

Το 1962, έλαβε μέρος στην πρώτη έκδοση του "Festival degli sconosciuti" στην Αρίτσια, μια εκδήλωση που χρηματοδοτήθηκε από τον τραγουδιστή Τέντι Ρίνο: γρήγορα έγινε ο Πυγμαλίων της Ρίτα, αλλά και ο σύντροφός της (παντρεύτηκαν έξι χρόνια αργότερα εν μέσω διαμάχης, λόγω της διαφοράς ηλικίας μεταξύ των δύο και του γεγονότος ότι ο άνδρας ήταν ήδη πατέρας ενός παιδιού και πολιτικά παντρεμένος). Η Ρίτα κέρδισε το φεστιβάλΑπό το εθνικό ντεμπούτο του στην εθνική φήμη ήταν ένα πολύ σύντομο βήμα: χάρη σε επιτυχίες όπως τα singles "Sul cucuzzolo", "La partita di pallone" (και τα δύο γραμμένα από τον Edoardo Vianello), "Come te non c'è nessuno", "Alla mia età", "Il ballo del mattone", "Cuore" (ιταλική εκδοχή της επιτυχίας "Heart") και "Il ballo del mattone" (ιταλική εκδοχή της επιτυχίας "Cuore").American), "It's not easy being 18", "What do I care about the world" και "Give me a hammer", μια διασκευή του "If I had a hammer".

Το 1964, ο Παβόνε κλήθηκε να παίξει στο "Il giornalino di Gian Burrasca", ένα τηλεοπτικό δράμα σε σκηνοθεσία της Λίνα Βερτμίλερ και βασισμένο στο διάσημο μυθιστόρημα του Βάμπα, σε μουσική του Νίνο Ρότα. Το τραγούδι-θέμα του προϊόντος αυτού είναι το "Viva la pappa col pomodoro", ένα τραγούδι που έμελλε να περάσει τα εθνικά σύνορα στα αγγλικά ("The man who makes the music"), στα γερμανικά ("Ich frage mainen papa") και στοΑναφέρθηκε ακόμη και στο δοκίμιο του Ουμπέρτο Έκο "Αποκαλυπτικό και ολοκληρωμένο" και το 1965 κέρδισε το "Cantagiro" με το τραγούδι "Lui", ενώ ακολούθησαν διάσημες επιτυχίες όπως τα "Solo tu", "Qui ritornerà", "Fortissimo", "Questo nostro amore", "Gira gira", "La zanzara" και "Stasera con te", το τραγούδι-θέμα για το τηλεοπτικό πρόγραμμα "Stasera Rita", σε σκηνοθεσία του Antonello Falqui.'Il geghegè', το τραγούδι του 'Studio Uno'.

Την επόμενη χρονιά, η Ρίτα κέρδισε και πάλι το "Cantagiro" με το τραγούδι που έγραψαν η Lina Wertmuller και ο Luis Enriquez Bacalov, "Questo nostro amore", το soundtrack της ταινίας "Non stuzzicate la Zanzara"- συμμετείχε επίσης στις ταινίες "La Feldmarescialla" και "Little Rita nel West", στο πλευρό του Terence Hill. Η δημοτικότητά της εκείνη την εποχή ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα: προσκλήθηκε πέντε φορέςστην εκπομπή "Ed Sullivan Show" του CBS στις ΗΠΑ και βρέθηκε στη σκηνή δίπλα σε καλλιτέχνες όπως η Ella Fitzgerald, ο Duke Ellington, η Marianne Faithfull, οι Beach Boys, οι Supremes, οι Animals και ακόμη και ο Orson Welles.

Ανάμεσα στις αξέχαστες ημερομηνίες είναι η 20η Μαρτίου 1965, όταν η Ρίτα έδωσε συναυλία στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Με την Rca Victor Americana κυκλοφόρησε τρεις δίσκους, οι οποίοι διανεμήθηκαν σε όλο τον κόσμο: "The International teen-age sensation", "Small wonder" και "Remember me". Η επιτυχία της Πιεμοντέζας τραγουδίστριας έφτασε όμως και στη Γαλλία, χάρη στα "Coeur" και "Clementine Cherie", τοΣτις υπερατλαντικές χώρες, ωστόσο, η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήρθε με το "Bonjour la France", σε μουσική του Claudio Baglioni, το οποίο πούλησε περισσότερα από 650.000 αντίτυπα. Ενώ στη Γερμανία, οι δίσκοι του με 45 στροφές ανά λεπτό εμφανίζονται συχνά στα charts με τις καλύτερες πωλήσεις ("Wenn Ich ein Junge War" μόνο πούλησε περισσότερα από μισό εκατομμύριο αντίτυπα), και το "Arrivederci Hans" έφτασε ακόμη και στην κορυφή τουπρώτη θέση, η Αργεντινή, η Ιαπωνία, η Ισπανία, η Βραζιλία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι άλλες χώρες όπου ο μύθος της Rita Pavone έχει εδραιωθεί: στη χώρα της Αλβιόνας, κυρίως χάρη στο "You Only You", το οποίο άνοιξε επίσης την πόρτα σε τηλεοπτικές εκπομπές στις οποίες εμφανίστηκε δίπλα στην Cilla Black και τον Tom Jones, με το BBC να της αφιερώνει μάλιστα ένα αφιέρωμα με τίτλο "Personal Signs: Freckles".

Ο γάμος με τον Teddy Reno το 1968, ωστόσο, φαίνεται να έχει μάλλον αποσταθεροποιητική επίδραση στην καριέρα της Peacock: από μια πρόσχαρη αλλά καθησυχαστική έφηβη, γίνεται μια νεαρή γυναίκα που ενώνεται με τα δεσμά του γάμου με έναν άνδρα μεγαλύτερό της και ήδη παντρεμένο. Λόγω του ενδιαφέροντος του σκανδαλοθηρικού Τύπου, ο οποίος αναφέρεται στα γεγονότα γύρω από το χωρισμό των γονιών της, ηΟ χαρακτήρας της Ρίτα τίθεται υπό αμφισβήτηση. Μετά την αποχώρησή της από την RCA, η τραγουδίστρια πηγαίνει στην Ricordi, με την οποία ηχογραφεί παιδικά τραγούδια που περνούν απαρατήρητα. Το 1969, φτάνει στο Φεστιβάλ του Σανρέμο, αλλά το τραγούδι της, "Zucchero", δεν ξεπερνά τη δέκατη τρίτη θέση. Έχοντας γίνει μητέρα του πρωτότοκου γιου της Αλεσάντρο, η Ρίτα μιμείται τη Σάντρα Μοντάνι στο "Canzonissima", ενώ ο σύζυγός της δεν συμπαθεί τοτη μίμηση στο "Doppia coppia" του Alighiero Noschese. Επίσης, για τον λόγο αυτό, οι τηλεοπτικές του εμφανίσεις έγιναν λιγότερες.

Η αναγέννηση ήρθε τη δεκαετία του '70, με τα τραγούδια "Finalmente libera" (διασκευή του "Free again" της Barbra Streisand) και με το "Ciao Rita", ένα αφιέρωμα σε μικρή οθόνη, στο οποίο η καλλιτέχνιδα τραγουδούσε, παρουσίαζε, μιμούνταν και χόρευε. Συμμετείχε, με το "La suggestione" (γραμμένο από τον Baglioni), στο "Canzonissima" και επέστρεψε στο Σανρέμο το 1972 με το "Amici mai". Το δεύτερο μισό της δεκαετίας έφερε επιτυχίες όπως το "E zitto zitto" και το"My name is Potato", μουσική μελωδία της εκπομπής του Carlo Dapporto "Rita ed io". Πολύ πιο ατυχής ήταν η συμμετοχή στο "Che combinazione", μια εκπομπή που προβαλλόταν στο δεύτερο κανάλι στην prime time, λόγω της κακής χημείας με τον άλλο παρουσιαστή Gianni Cavina: η εκπομπή, ωστόσο, κέρδισε δώδεκα εκατομμύρια τηλεθεατές κατά μέσο όρο και περιείχε τις μουσικές μελωδίες "Mettiti con me" και "Prendimi", που δημιούργησε οΤο ίδιο το παγώνι.

Στη δεκαετία του 1980, η τραγουδίστρια επέμεινε στο ρόλο της ως τραγουδοποιός με τα τραγούδια "Rita e l'Anonima Ragazzi" και "Dimensione donna", ενώ το τραγούδι της "Finito" έγινε το τραγούδι του τίτλου της σαπουνόπερας "Sassaricando", που προβάλλεται στη Βραζιλία από το Tv Globo. Το 1989 κυκλοφόρησε το "Gemma e le altre", ο τελευταίος δίσκος με ακυκλοφόρητα τραγούδια της. Έκτοτε, η Rita απολαμβάνει μια καλοπληρωμένη ανάπαυση, εναλλάσσοντας τις εμφανίσεις της με πολυάριθμες θεατρικές παραστάσεις:Έπαιξε τη Μαρία στην παράσταση "XII Notte" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, απέναντι από τους Renzo Montagnani και Franco Branciaroli το 1995, και την Gelsomina στην παράσταση "La strada", απέναντι από τον Fabio Testi το 1999.

Το 2000 και το 2001, παρουσίασε το "I ragazzi irresistibili" στο Canale 5, ένα μουσικό σόου με τους Maurizio Vandelli, Little Tony και Adriano Pappalardo, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε την ευκαιρία να τραγουδήσει ντουέτο με τον Josè Feliciano και τον Bruno Lauzi, μεταξύ άλλων.πλάι στην Ambra Angiolini, την Katia Ricciarelli και τον Gerry Scotti. Το 2006, επισημοποίησε την απόφασή του να αποσυρθεί στην ιδιωτική ζωή στο "L'anno che verrà", εμφανιζόμενος για τελευταία φορά δημόσια, και κατέβηκε στις εκλογές για τη Γερουσία με τη λίστα του Mirko Tremaglia "Per l'Italia nel mondo" για την εκλογική περιφέρεια του εξωτερικού (καθώς ζει στην Ελβετία, χώρα της οποίας έχει επίσης την υπηκοότητα).

Επέστρεψε στις 6 Οκτωβρίου 2010 για να εμφανιστεί μαζί με τον Renato Zero, σε συναυλία στη Ρώμη, με την ευκαιρία των 60ων γενεθλίων του Ρωμαίου τραγουδοποιού, τραγουδώντας μεταξύ άλλων τα "Fortissimo", "Mi vendo" και "Come te non c'è nessuno". Το 2011, έλαβε το "Capri Legend Award 2011", κατά τη διάρκεια της 16ης έκδοσης του "Capri - Hollywood International Film Festival".

Επιστρέφει για να τραγουδήσει στη σκηνή του Ariston στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο το 2020, μετά από 48 χρόνια απουσίας: το τραγούδι έχει τίτλο "Niente (Resilienza 74)".