Biografie - Geweldige stemmen en geweldige verhalen

Enrico Caruso werd op 25 februari 1873 in Napels geboren. Zijn vader Marcello was mecanicien en zijn moeder Anna Baldini huisvrouw. Na de lagere school werkte hij als mecanicien in verschillende Napolitaanse werkplaatsen. Ondertussen ging hij naar het Giuseppe Bronzetti Oratory, waar hij als contraltino zong; dankzij avondlessen kon hij zijn schoolopleiding voortzetten. Zijn veelbelovende zang- en muzieklessen,van amateuristische aard, maakte hij zijn debuut op het toneel als Don Bronzetti in de rol van conciërge in de muzikale klucht 'I briganti nel giardino di Don Raffaele' (door A. Campanelli en A. Fasanaro).

Zijn mooie stem en karakteristieke timbre, dat later zijn handelsmerk zou worden, stelden hem in staat om als zanger te werken en op te treden in privéhuizen, cafés en rotondes aan zee, met een repertoire van Napolitaanse liederen samen met andere zangers zoals Ciccillo O'Tintore en Gerardo de Nederlander, beter bekend als de verpleger, een beroep dat hij eigenlijk uitoefent in het ZiekenhuisAscalesi.

Het was de Nederlander die Enrico Caruso liet zingen in het beroemde Caffè Gambrinus en in de badinrichting Risorgimento. Hier werd hij opgemerkt door bariton Eduardo Missiano die hem in 1891 de kans bood om regelmatiger lessen te volgen bij zangleraar Guglielmo Vergine.

Enrico en zijn leraar sloten een pact waarbij de jongeman de muzieklessen zou terugbetalen met de inkomsten die hij in de toekomst uit deze baan zou halen. Dankzij de mogelijkheid om door zijn broer vervangen te worden bij het vervullen van zijn militaire verplichtingen, bleef hij slechts 45 dagen in het artillerieregiment van Rieti. Gedurende deze tijd zong hij bij Baron Costa, een muziekliefhebber, die aangafaan Enrico Caruso de opera die het beste past bij zijn manier van zingen, 'Cavalleria Rusticana' van Pietro Mascagni.

Zijn eerste poging tot een professioneel debuut was niet erg succesvol: Enrico werd geprotesteerd door de regisseur van de opera die hij zou opvoeren in het Teatro Mercadante in Napels. Hierdoor kwam hij echter terecht in de wereld van de kleine Napolitaanse impresario's en vooral dankzij een van hen, de Siciliaan Zucchi, versloeg hij de provincie voor twee jaar.

Hij maakte zijn debuut in het grote repertoire in het Cimarosa Theater in Caserta in april 1895. Zo begon zijn muzikale carrière: hij werd bevestigd in Caserta en vervolgens in Salerno, waar hij zich ook verloofde met de dochter van de theaterdirecteur, en ondernam zijn eerste buitenlandse reizen. Zijn repertoire was enorm en varieerde van Giacomo Puccini (Manon Lescaut) tot Ruggero Leoncavallo (Pagliacci) van Ponchiellitot de Franse Bizet (Carmen) en Gounod (Faust), en natuurlijk Giuseppe Verdi (Traviata en Rigoletto) en Bellini.

Door zijn vindingrijkheid kwam hij in contact met Maestro Giacomo Puccini, met wie hij de rol van Rodolfo uit 'Bohème' repeteerde en zelfs de aria 'Gelida manina' een halve toon lager liet zingen. Tijdens de uitvoeringen werd Enrico Caruso verliefd op de zangeres Ada Giachetti Botti, die Mimì speelde. Hun relatie duurde elf jaar en er werden twee kinderen geboren; deDe eerste, Rodolfo, werd geboren in 1898, slechts een jaar nadat ze elkaar hadden ontmoet.

Het keerpunt in zijn carrière kwam met zijn triomfantelijke succes in Cilea's 'Arlesiana'. Latijns-Amerika en Rusland zetten hun theaters wijd open voor de jonge Italiaanse tenor, die zong in Sint-Petersburg en Moskou, Bueons Aires en Montevideo, waar hij 'Tosca' en 'Manon Lescaut' in Massenets versie voor het eerst onder handen nam.

Zijn eerste debuut bij La Scala met Tosca was geen succes. Er zijn echter verzachtende omstandigheden, mede door het weinig inschikkelijke karakter van Maestro Arturo Toscanini. Maar Enrico is een instinctief en gevoelig persoon, dus de mislukking deed hem lijden. Hij nam zijn gerechtvaardigde wraak met het grote succes in 'Elisir d'amore'.

Daarna ging hij op een derde tournee naar Buenos Aires met maestro Toscanini zelf. In 1901 maakte hij zijn debuut in zijn geboortestad Napels, met het inmiddels beproefde Elisir D'amore. Maar het publiek, aangevoerd door een groep snobs waar Enrico geen moeite voor deed om zich geliefd te maken, verpestte zijn optreden; hij zwoer nooit meer in zijn geboortestad Napels te zingen, een belofte die hij tot het einde van zijn leven zou houden.dagen, af te sluiten met de uitvoering van het lied 'Addio mia bella Napoli'.

Zijn carrière werd een triomf: Caruso veroverde het Angelsaksische publiek met zijn uitvoering van 'Rigoletto', nam platen op met pianobegeleiding van Ruggero Leoncavallo en debuteerde in het Metropolitan in New York, waar hij 607 keer zong in zeventien seizoenen.

Helaas gaat het privéleven niet zo goed: ondanks de geboorte van zijn tweede zoon Henry in 1904, volgt zijn vrouw hem nauwelijks en woont ze liever in hun villa in Siena. Enrico wordt ondertussen beschuldigd van wanordelijk gedrag Hij kwam ongeschonden uit de rechtszaak, maar scheidde in 1908 van zijn vrouw. Ondertussen voegde een niet nader genoemde spirituele assistent zich bij zijn entourage.

De zomer daarop werd hij in Milaan geopereerd aan laryngitis nodularis, een aandoening die waarschijnlijk van nerveuze aard is. De crisis van de tenor begon in 1911 toen hij vanwege zijn rijkdom het slachtoffer werd van een reeks afpersingspogingen door zijn ex-vrouw en andere louche figuren, waartegen de Amerikaanse onderwereld hem uiteindelijk beschermde.

Hij bleef over de hele wereld zingen voor duizelingwekkende bedragen, hoewel hij tijdens de oorlogsperiode graag optrad voor nobele doelen. Op 20 augustus 1918 trouwde hij met de jonge Amerikaanse Dorothy Benjamin met wie hij een dochter kreeg, Gloria.

Zijn persoonlijke en artistieke crisis werd acuut: hij wilde met pensioen gaan, maar ging door met tournees en optredens ondanks een toenemend ongemak door een longembolie, dat pas later gediagnosticeerd zou worden. In december 1920 werd hij geopereerd; in juni het jaar daarop keerde hij terug naar Italië met zijn vrouw, dochter en trouwe secretaris Bruno Zirato.

Enrico Caruso stierf in zijn geboortestad Napels op 2 augustus 1921, slechts 48 jaar oud.