Biografie - Een regenboog in mijn keel

Edith Piaf was Frankrijks belangrijkste 'chanteuse realiste' tussen de jaren 1930 en 1960. Ze werd geboren in Parijs op 19 december 1915, haar echte naam was Edith Gassion. Ze koos de artiestennaam Edith 'Piaf' (wat 'mus' betekent in het Parijse dialect) bij haar debuut in 1935.

Van ongelukkige afkomst, leefde ze haar jeugd in de ellende van de Parijse wijken van Belleville. Haar moeder was een Leghorn meisje, Line Marsa, een zangeres getrouwd met de acrobaat Louis Gassion. Volgens de legende beviel Lina van haar op straat, geholpen door een flic, een Franse politieagent.

Hij bracht een deel van zijn jeugd door in het bordeel van oma Marie in Normandië. Daarna deed hij auditie in de 'Gerny', een cabaretzaal; belangrijk was de bescherming van Louis Leplé, zijn eerste impresario die een paar jaar later op mysterieuze wijze overleed.

Ze debuteerde in 1935 met een zwarte gebreide jurk, waarvan ze de mouwen niet kon afmaken en die ze bij de schouders bedekte met een stola om niet de grote Maryse Damia, de onbetwiste koningin van het Franse lied in die tijd, te evenaren. Haar opgang naar succes begon in 1937, toen ze een contract kreeg bij het ABC Theater.

Met haar gevarieerde en caleidoscopische stem, die duizend nuances kan weergeven, liep Piaf meer dan een decennium vooruit op het gevoel van rebellie en rusteloosheid dat later belichaamd zou worden door de intellectuele kunstenaars van de 'rive gauche', waaronder Juliette Greco, Camus, Queneau, Boris Vian en Vadim.

Wat opviel bij degenen die haar hoorden zingen, was dat ze in haar vertolkingen af en toe agressieve en zure tonen wist te gebruiken, maar ook onmiddellijk wist over te schakelen naar zoete stembuigingen met tederheid, zonder die zekere vreugdevolle geest te vergeten die alleen zij kon oproepen.

Inmiddels gelanceerd in het rijk van de groten, ontmoette ze via haar tweede impresario, de geduchte Raymond Asso, het veelzijdige genie van Cocteau, die haar inspireerde voor het toneelstuk 'La belle indifferent'.

Als militant tijdens de oorlog tegen de Gestapo veroverde hij het naoorlogse Frankrijk met 'Le vagabond', 'Le chasseur de l'Hô tel' en 'Les Historie du coeur'. Hij ging zelfs op tournee door de Verenigde Staten, een land dat hem koud onthaalde, misschien onthutst door het raffinement van de kunstenaar, die brak met de gevestigde canons van de 'belle chantause' doordrenkt van exotisme.

Maar Edith Piaf is zo ver als je je kunt voorstellen van die manier van poseren verwijderd, en om haar te benaderen en haar kunst te begrijpen vereist een zekere mate van aandacht, een inspanning die je in staat stelt om verder te gaan dan oppervlakkige gegevens.

Bovendien is het universum dat in zijn teksten wordt bezongen vaak dat van de nederigen, van treurige en troosteloze verhalen gericht op het verbrijzelen van te veel gemakkelijke dromen, gezongen met een stem die de wereld van de alledaagse mensheid met zijn grenzeloze en hartverscheurende pijn overbrengt.

Belangrijke medewerkers die deze fascinerende mix zouden maken, namen die ze zelf uiteindelijk in de showbusiness zou helpen lanceren, zouden later beroemde en onherhaalbare persoonlijkheden worden zoals Yves Montand, Charles Aznavour, Eddie Constantine, George Moustaki, Jacques Pills en vele anderen.

Ze is ook actrice in een tiental films, na andere successen waaronder 'Milord', het intense 'Les amantes d'un jour' en 'La vie en rose', de laatste een lied dat haar persona symboliseert.

Na een periode van wanhoop na de dood door een ongeluk van haar derde man, bokser Marcel Cerdan, bereikte ze wereldwijd sterrendom met 'Non, je ne regrette rien'.

De grote zangeres overleed op 10 oktober 1963. Haar lichaam rust in Père Lachaise, de beroemde begraafplaats van Parijs.