Biografie - Romantisch

Robert Alexander Schumann werd op 8 juni 1810 geboren in Zwickau, Duitsland.

Hoewel hij een kort leven had, wordt hij door velen beschouwd als de meest representatieve componist van de Romantische muziek, en de hoofdpersoon van een belangrijke generatie kunstenaars die meesters als Chopin, Liszt, Wagner en Mendelssohn omvat.

Robert Schumann kwam al op zeer jonge leeftijd in aanraking met poëzie, literatuur en muziek: als zoon van een uitgever vond hij in deze omgeving zijn eerste interesses, vooral in het lezen van E.T.A. Hoffmann. Hij maakte de tragedie van de zelfmoord van zijn zusje mee; na de dood van zijn vader voltooide hij in 1828 zijn middelbare schoolopleiding en verhuisde hij naar Leipzig. Hij volgde een rechtenstudie aan de universiteit van Leipzig, maar voltooide deze niet.Ondertussen studeerde hij piano bij Friedrich Wieck, de vader van zijn toekomstige vrouw.

Door een ongeluk raakt hij verlamd aan een aantal vingers van zijn rechterhand; Schumann wordt gedwongen zijn briljante carrière als virtuoos muzikant te onderbreken: hij gaat zich wijden aan het componeren.

In 1834, toen hij begin twintig was, richtte hij het tijdschrift 'Neue Zeitschrift fuer Musik' op waarvoor hij talloze artikelen schreef als criticus. Het tijdschrift zou de jonge Brahms fortuin maken en hij werd een regelmatige bezoeker en vriend van Schumanns familie.

Hij begon zijn liefdesrelatie met Clara Wieck: lange tijd tegengewerkt door haar vader, werd de relatie positief opgelost door een huwelijk in 1840.

In 1843 werd hij pianoleraar aan het conservatorium van Leipzig. Na korte tijd verliet hij zijn post om eerst in Dresden en daarna in Düsseldorf als dirigent te gaan werken.

In 1847 richtte hij de Chorgesangverein (koorzangvereniging) op in Dresden.

In 1850 werd hij directeur van muziek en symfonieconcerten van de stad Düssendorlf, een functie die hij in 1853 moest opgeven vanwege de eerste tekenen van geestelijke onevenwichtigheid.

Robert Schumann leed aan zenuwaandoeningen die na verloop van tijd verergerden. In 1854 deed hij een zelfmoordpoging door in de Rijn te springen, wat resulteerde in zijn opname in de psychiatrische kliniek in Endenich, vlakbij Bonn, waar hij zijn laatste jaren doorbracht, bijgestaan door zijn vrouw en vrienden Brahms en Joseph Joachim. Hij stierf op 29 juli 1856.

Schumann componeerde een opera, vier symfonieën, verschillende orkestouvertures, piano-, viool- en celloconcerten, koorwerken, pianowerken en liederen.

Hoog gecultiveerd, diep verbonden met de poëzie en filosofische concepten van zijn tijd, maakte Schumann zijn muzikale inspiratie vaak ondergeschikt aan een literair motief. Als aanhanger van het romantische ideaal van de perfecte overeenstemming tussen vorm en fantastische intuïtie, kwam hij het best tot zijn recht in de talloze korte pianostukken ('Carnaval', 1835; 'Kinderszenen', 1838; 'Kreisleriana', 1838;"Novellette", 1838) en in de meer dan 250 Lieder, waaronder de cycli "Liefde en vrouwenleven" (1840, teksten van A. von Chamisso) en "Dichtersliefde" (1840, teksten van H. Heine) eruit springen.