Biografie - Klasse en verfijning

Gordon Matthew Sumner, alias Sting, is geboren op 2 oktober 1951 in Wallsend, Northumberland, in het industriegebied van Newcastle, in een praktiserend katholiek gezin van Ierse afkomst. Als zoon van een kapper en een ingenieur is hij de oudste van vier kinderen (twee broers en twee zussen). In zijn jeugd werd zijn vader ondanks zijn hoge vaardigheden ontslagen van zijn baan.Toen hij plotseling zijn gezin moest helpen, nam hij de meest onwaarschijnlijke baantjes aan, zoals toen hij werd aangenomen bij de plaatselijke melkfabriek.

Het is geen toeval dat zijn ambitie en ongewone intelligentie bekend zijn bij het publiek dat hem volgt. Het gebied waarop hij besluit zich toe te leggen (na toch al leraar te zijn geweest, voetbaltrainer van een plaatselijk team en een baantje als 'greppelgraver'), is een van de moeilijkste en meest risicovolle, mitsWe hebben het natuurlijk over de kunst van de zeven noten, een industrie die tientallen muzikanten heeft zien verhongeren, gereduceerd tot het spelen in kleine clubs.

De jonge Sting speelt een beetje piano dankzij de lessen van zijn moeder, maar hij speelt ook elektrische bas, nadat hij de gitaar (die hij leerde uit een verlangen om het repertoire van de jonge muziek van het moment aan te pakken: Beatles en Rolling Stones vooral) had verlaten voor de liefde voor jazz. Aan het begin van zijn carrière, naast het spelen in verschillende ensembles, richtte hij ook zijn eigen jazzgroep op, deThe Phoenix Jazzplayers', een constante aanwezigheid in een pub genaamd 'Wheatsheaf', en het was rond deze tijd dat iemand hem de bijnaam Sting gaf.

Hij vertelt: ' Er was een trombonist die me met mijn geel en zwart gestreepte voetbalshirt op een hommel vond lijken. Hij begon me Stinger ('degene die steekt') te noemen, wat hij later afkortte tot Sting ('steek'). Het publiek vond het leuk en dus hield ik deze naam "Later speelde hij in een bekende Newcastle jazzband, 'The Riverside Men'. Ook speelde hij in die jaren in de 'Newcastle Big Band', een groep die twee jaar lang deelnam aan verschillende jazzfestivals in Spanje en Frankrijk.

In 1972 verlieten hij en drie andere elementen van de 'Newcastle Big Band' de groep en vormden de 'Last Exit' waarvan Sting, de leider en zanger is (Sting's eerste voorbeeld van zangoptreden is de single 'Whispering voices').

In 1976 stopte het toekomstige rockidool met lesgeven, wat hij nog steeds deed om rond te komen op een taalschool voor meisjes, om zich volledig aan de muziek te wijden. Dat jaar verhuisde Last Exit naar Londen om een platencontract te krijgen, hoewel ze, gezien de teleurstellende resultaten, terugkeerden naar Newcastle, waar ze werden uitgenodigd om als voorprogramma van 'Manchester' te spelen.Symphony Orchestra', waarvan gitarist Andy Summers lid was.

Het was ook in deze periode dat hij Stewart Copeland ontmoette, die tijdens een tournee met 'Curved Air' een uitvoering van 'Last Exit' in een pub bijwoonde en positief onder de indruk was van Stings sterke aanwezigheid. Copeland overtuigde Sting er al snel van om de eerste 'Police'-bezetting te vormen met hem en zijn Henry Padovani. Padovani zou al snel worden vervangen door Andy Summers: deband domineerde de muziekscene tussen de jaren 1970 en 1980.

The Police' was inderdaad een uniek en onherhaalbaar fenomeen in de rockscene, maar na tien jaar en vele memorabele albums (denk aan: 'Outlandes D'Amour', 'Reggatta De Blanc', 'Zenyatta Mondata', 'Ghost in the Machine', 'Syncronicity') besloot Sting tussen 1985 en 1986 om een solocarrière na te streven. Er waren al enkele aanwijzingen van een verlangen naar meer autonomie:Hij had een versie van de klassieker uit de jaren 1930 'Spread a little happiness' opgenomen voor de film 'Brimstone and Treacle' en had meegewerkt aan de Dire Straits hit 'Money for nothing'. Ook werkte hij samen met Phil Collins op het album 'No jacket required'.

In zijn eerste solowerk, 'The dream of the blue turtles' - een plaat die de twee grote hits 'If You Love Somebody' en 'Russians' bevat - combineert Sting zijn verhalen met die van vier belangrijke jazzmuzikanten, Branford Marsalis op saxofoon, Kenny Kirkland op keyboards, Omar Hakim op drums en Darryl Jones op bas.

In 1986 filmde Michael Apted de tournee van Sting en de Blue Turtles. Uit deze ervaring kwam het dubbele live-album 'Bring on the night' voort. Daarna was het de beurt aan 'Nothing like the sun', waarin een pareltje als 'They dance alone' zit, en het melancholische 'Fragile', dat een van de klassiekers van zijn repertoire is geworden.

In 1988 nam Sting deel aan de Amnesty International-tournee en wijdde hij de volgende twee jaar aan de bescherming van het Amazonewoud. In 1991 verscheen 'Soul cages' (met de nieuwe hit 'All this time'), een autobiografisch album net als het daaropvolgende 'Ten summoner's tales', met onder andere twee niet te missen hits als 'If I ever lose my faith in you' en 'Fields of gold'.

Na een lange pauze verscheen de Engelse zangeres weer in 1996 met 'Mercury Falling', een kwikzilveren en rusteloos album, zoals de titel al aangeeft, terwijl het drie jaar later de beurt was aan 'Brand New Day', een werkelijk gedenkwaardig album, waarop het enigmatische en verfijnde Engelse genie een caleidoscopische wereld van muzikale stijlen en talen verkent, met echo's van Miles Davis en Gregoriaans gezang.middeleeuwse, Algerijnse pop en Amerikaanse countrymuziek.

Sting is een veelzijdig personage: hij heeft samengewerkt met tal van internationale artiesten, waaronder de Italiaanse Zucchero, en heeft ook in een aantal films gespeeld, waaronder de film cult Dune' (1984, onder de visionaire hand van regisseur David Lynch), een film gebaseerd op de roman van Frank Herbert.

Hij houdt van Italië en bezit een prachtige villa in Toscane. Sting wordt vaak genoemd in ondeugende roddels omdat hij beweert (bevestigd in interviews met zijn vrouw) dat hij een beoefenaar is van de tantrische seksdiscipline en opschept over erotische optredens die meer dan vijf uur aaneengesloten duren.