Biografie - Een Italiaanse eeuw

Susanna Agnelli werd op 24 april 1922 in Turijn geboren als dochter van Edoardo Agnelli (1892-1935) en Virginia Bourbon del Monte (1899-1945); als derde van zeven kinderen, samen met haar broers Umberto en Gianni Agnelli, was Susanna een prominent lid van de Turijnse familie die eigenaar was van FIAT. Ze was pas 14 toen ze haar vader verloor bij een ongeluk op zee.

Twintig jaar oud, sloot ze zich aan bij het Rode Kruis tijdens de Tweede Wereldoorlog om haar hulp te bieden op schepen die gewonde soldaten vervoerden. Aan het einde van de oorlog trouwde ze met graaf Urbano Rattazzi met wie ze zes kinderen kreeg: Ilaria, Samaritana, Cristiano (die later de leiding zou krijgen over de Argentijnse Fiat in Buenos Aires), Delfina, Lupo en Priscilla. Het echtpaar zou scheiden in 1975, na een tijdje te hebben gewoond.in Argentinië (tot 1960).

Ze wijdde zich aan de politiek en was van 1974 tot 1984 burgemeester van de gemeente Monte Argentario (Grosseto). In 1976 werd ze gekozen tot afgevaardigde en in 1983 tot senator op de lijsten van de Italiaanse Republikeinse Partij.

Tijdens haar parlementaire politieke carrière was Susanna Agnelli van 1983 tot 1991 onder verschillende voorzitterschappen van de Raad staatssecretaris van Buitenlandse Zaken.

Daarna was ze minister van Buitenlandse Zaken - de eerste en enige vrouw in de Italiaanse geschiedenis op het ministerie van Buitenlandse Zaken - tijdens de regering onder leiding van Lamberto Dini tussen 1995 en 1996.

Ze studeerde literatuurwetenschappen en ontving in 1984 een eredoctoraat in de rechten van Mount Holyoke University in Massachusetts (VS).

Verkozen tijdens de Europese verkiezingen van 1979 voor de Pri (Italiaanse Republikeinse Partij) lijsten, was ze lid van de Commissie voor Externe Economische Betrekkingen. Ze werd lid van de Liberaal-Democratische fractie en bleef in functie tot oktober 1981.

In de jaren 1970 was hij voorzitter van het WWF en in de jaren 1980 was hij het enige Italiaanse lid bij de VN van de 'World Commission on Environment and Development' (Brundtland Rapport).

Ze heeft verschillende boeken geschreven: als schrijfster en memoiresmaakster wordt ze het best herinnerd voor haar autobiografie getiteld "Vestivamo alla marinara" (1975), die een bestseller werd in Italië en daarbuiten. Andere titels zijn "Gente alla deriva" (1980), "Ricordati Gualeguaychu" (1982), "Addio, addio mio ultimo amore" (1985). Gedurende enkele jaren was ze ook redactrice van een mailrubriek getiteldPrivé antwoorden' in het weekblad Oggi.

Susanna Agnelli is ook voorzitter van het bestuur van Telethon onlus sinds het begin van de jaren 90, toen de liefdadigheidsmarathon voor het eerst naar Italië kwam. In 1997 richtte ze de stichting 'Il faro' op, een organisatie die tot doel heeft Italiaanse en buitenlandse jongeren in moeilijkheden een vak te leren, zodat ze verkoopbare beroepsvaardigheden kunnen verwerven.

Susanna Agnelli stierf in Rome op 87-jarige leeftijd, op 15 mei 2009, in het Gemelli-ziekenhuis, nadat ze was opgenomen voor de nawerkingen van een traumaoperatie die ze een paar weken eerder had ondergaan.

Journalist Enzo Biagi had het volgende over haar te zeggen: " Ze is een moedige vrouw die vooral één verdienste heeft: oprechtheid ".