Biografie - De liefdes van de cinema

Stefania Sandrelli werd op 5 juni 1946 geboren in Viareggio (Lucca). Haar ouders, Florìda en Otello, hadden een klein pension en Stefania droomde er al op jonge leeftijd van om dans en muziek te studeren aan de school van maestro Ugo Dallara in Genua, net als haar oudere broer Sergio, die een gewaardeerd musicus zou worden. Maar het lot gaf uiteindelijk toe aan haar passie voor cinema. ADe passie is zo intens dat ze zich vermomt om naar theaters te gaan waar films voor volwassenen worden vertoond. Stefania experimenteert met haar acteervaardigheden door 8mm-films op te nemen met haar broer.

Toen ze slechts vijftien jaar oud was won ze een schoonheidswedstrijd in haar geboortestad; het was de eerste stap die haar naar de filmwereld leidde. Een fotograaf die in Viareggio passeerde, Paolo Costa, nam een foto van haar die in het weekblad "Le Ore" terecht kwam. Pietro Germi, na het zien van de foto, belde haar voor een auditie, maar wachtte twee maanden voordat hij een beslissing nam. In de tussentijd nam Stefania Sandrelli deel aan tweefilms: 'Gioventù di notte' van Mario Sequi en 'Il federale' van Luciano Salce.

Ondanks de teleurstelling dat Stefania niet kon wachten, besloot Germi haar op te roepen om de hoofdrol te spelen in zijn film 'Divorce Italian Style' (1961), die een Oscar won voor het beste scenario. Ondertussen werd Stefania Sandrelli, slechts zestien jaar oud, smoorverliefd op de zanger Gino Paoli, met wie ze een intense liefdesaffaire had.

Germi schreef haar opnieuw voor de film 'Seduced and Abandoned' (1964). Ze werd gedwongen naar Sicilië te vertrekken voor de opnames van de film, en de afstand maakte de relatie met Gino Paoli zo moeilijk dat hij, in een moment van wanhoop en mist door alcoholmisbruik, zichzelf verwondde met een schotwond. Stefania haastte zich naar zijn bed, en de situatie tussen de twee werd opnieuw aangewakkerd.Dankzij de geboorte van hun dochter Amanda in 1964 werd ook zij in de filmwereld bekend als Amanda Sandrelli, waarbij ze de achternaam van haar moeder aannam.

De vrede tussen Stefania en de Genuese zanger was van korte duur: de twee hopten in 1968 voorgoed uit elkaar. Als haar liefdesleven moeilijk werd, nam haar carrière een vlucht, ook op internationaal niveau, met de film 'The Conformist' (1970) van Bernardo Bertolucci. De gelukkige beproeving met Bertolucci werd gevolgd door een reeks belangrijke films zoals: 'We were so loved' (1974) van Ettore Scola en 'Those strangegelegenheden' (1976) met Alberto Sordi.

Ondertussen trouwde Stefania Sandrelli in 1972 met de sportman Nicky Pende, met wie ze in 1974 haar tweede kind kreeg, Vito. Maar Pende was een frequente bezoeker van het Romeinse nachtleven en hun toch al moeilijke relatie kwam definitief in een crisis door Stefania's korte affaire met de Franse acteur Gerard Depardieu, die ze ontmoette op de set van Bernardo Bertolucci's film 'Novecento' (1976).scheidde van Pende na slechts vier jaar huwelijk.

Vanaf dit moment begint een gecompliceerde periode, die bestaat uit korte relaties met de Abruzzese beeldhouwer Mario Ceroli, de Franse producent Humbert Balsan en een oude jeugdvriendin, Dodo Bertolli. Zelfs vanuit werkoogpunt maakt de actrice gewaagde keuzes die haar lichaam in het middelpunt van haar acteren plaatsen: in 1983 draait ze de film 'The Key' van Tinto Brass. De film heeft een geweldigpubliek succes en laat de meer transgressieve kant van Stefania zien, die al eerder volledig naakt op tv was verschenen in de film 'Lulu' (1980) van Mario Missiroli.

1983 was ook een belangrijk jaar voor haar privéleven omdat ze de tot dan toe onuitgesproken liefde ontdekte van Giovanni Soldati, zoon van de beroemde schrijver Mario Soldati. Giovanni deed er alles aan om haar te krijgen in zijn televisieversie van 'I racconti del maresciallo', gebaseerd op de gelijknamige roman van zijn vader. Op de set verklaarde de regisseur zijn liefde voor haar en de twee zijn sindsdien niet meer uit elkaar geweest.

Na de ervaring met "La chiave" keerde Stefania Sandrelli terug naar het acteren in niet-erotische films waaronder "Mi faccia causa" (1984) van Steno, "Segreti segreti" (1985) van Giuseppe Bertolucci, "Speriamo che sia femmina" (1986) van Mario Monicelli, "Mignon è partita" (1988) van Francesca Archibugi, "Per amore solo per amore" (1993) van Giovanni Veronesi, "Matrimoni" (1998) van Cristina Comencini, "La cena" (1998).van Ettore Scola, 'L'ultimo bacio' (2001) van Gabriele Muccino.

Aan het begin van de jaren 90 kleedde ze zich weer uit voor een filmrol en speelde ze de rol van een sterk transgressieve vrouw. De film, 'Prosciutto Prosciutto' (1992), werd getekend door Bigas Luna en Stefania speelde naast Penelope Cruz en Anna Galiena.

Naast haar filmervaring heeft Stefania Sandrelli ook veel televisie-ervaring, zoals de drie series van 'Il maresciallo Rocca' en de serie 'Il bello delle donne'.

In 2010 maakte ze haar debuut als regisseur met de biografische film 'Christine Cristina', waarin haar dochter Amanda Sandrelli de hoofdpersoon Cristina da Pizzano speelt.

Tot haar filmwerk als actrice in de jaren 2010 behoort de film 'Tutta colpa della musica' (2011) van Ricky Tognazzi. Latere films zijn 'Il giorno in più' (2011, van Massimo Venier); 'Il pesce pettine' (2013, van Maria Pia Cerulo); 'Questione di karma' (2017, van Edoardo Falcone); 'Il crimine non va in pensione' (2017, van Fabio Fulco); 'A casa tutti bene' (2018, van Gabriele Muccino);"Good Girls" (2019, door Michela Andreozzi, met Ambra Angiolini e Ilenia Pastorelli ).

In 2021 werkte ze mee aan de film 'Lei mi parla ancora' van Pupi Avati.