Biografia

• Aldo Nove: pochodzenie pseudonimu
• Biografia
• Kanibale
• Antonello Satta Centanin
• Lata 2000
• Współpraca z Bugo
• Lata 2010
• Powieści i opowiadania Aldo Novego
• Wiersze
• Inne publikacje

Aldo Nove, anagrafe Antonio Centanin, urodzony 12 lipca 1967 r. w Viggiù, małym miasteczku liczącym 5000 mieszkańców w prowincji Varese, jest włoskim pisarzem i poetą.

Aldo Nove: pochodzenie pseudonimu

Jego pseudonim pochodzi od frazy, ALDO MÓWI 26 X 1 napisano w telegramie rozpowszechnianym przez Comitato Nazionale di Liberazione Alta Italia (CLNAI) w kwietniu 1945 r. z zamiarem poinformowania o dniu 26 i godzinie 1 rano, o której miało się rozpocząć partyzanckie powstanie w Turynie w wojnie o wyzwolenie spod okupacji hitlerowskiej. Aldo jest nazwą w telegramie, podczas gdy Dziewięć wynika z sumy trzech cyfr w wiadomości, tj. 2, 6 i 1.

Biografia

W 1996 roku, po ukończeniu studiów z filozofii moralnej, napisał "Woobinda e altre storie senza lieto fine" (Woobinda i inne historie bez szczęśliwego zakończenia), opublikowane przez Castelvecchi i ponownie opublikowane dwa lata później, w 1998 roku, przez Einaudi pod tytułem "Superwoobinda".

Kanibale

Wraz z opowiadaniem "Il mondo dell'amore", opublikowanym w antologii Gioventù cannibale (Einaudi 1996), został umieszczony w tym, co prasa określiła jako "rodzinę kanibali". gatunek pulpy tak zwanych Kanibali", wśród których wyróżnia się postać Niccolò Ammaniti.

Antonello Satta Centanin

Wkrótce potem opublikował dwa zbiory poezji pod pseudonimem Antonello Satta Centanin, łącząc nazwiska matki i ojca, a także książkę z wierszami inspirowanymi niektórymi z najbardziej znanych piosenek rockowych, zatytułowaną "W galaktykach dziś jak dziś".

Lata 2000

W 2000 roku, wraz z wydaniem "Amore mio infinito", Aldo Nove przeszedł głęboki zwrot intymistyczny i egzystencjalistyczny, który doprowadził go do porzucenia literatury "kanibali", a w kolejnych latach do poświęcenia się kwestiom społecznym związanym z niepewnością i elastycznością.

W 2005 roku opublikował ciekawy hołd dla Fabrizio De André, "Lo scandalo della bellezza", i był współautorem, wraz z Alessandro Gillioli, sztuki "Servizi & Servitori: la vita, al tempo del lavoro a tempo". W następnym roku opublikował "Mi chiamo Roberta, ho 40 anni, guadagno 250 euro al mese", za którą otrzymał nagrodę "Stephen Dedalus". Założył, wraz z TEA, wydawnictwo w Mediolanie, theSeria fikcji "Neon", zawierająca prace Giovanny Giolli, Alessandro Scottiego i Ciro Ascione.

Współpraca z Bugo

Również w 2006 roku piosenkarz i autor tekstów Bugo napisał piosenkę zatytułowaną "Amore mio infinito" (Moja nieskończona miłość), wyraźny hołd dla książki Aldo Nove, która pojawia się również w teledysku o tej samej nazwie. W 2008 roku ten sam autor ponownie pomógł piosenkarzowi napisać piosenkę "Balliamo un altro mese" (Zatańczmy kolejny miesiąc), która została opublikowana na albumie Bugo zatytułowanym "Kontakty".

Lata 2010

W 2010 roku opublikował "La vita oscena" (Obsceniczne życie), autobiograficzny tekst, który śledzi całą jego egzystencję, od dzieciństwa do dorosłości.

W 2012 roku opublikował "Giancarlo Bigazzi, il geniaccio della canzone italiana", wydany przez Bompiani, i został włączony przez Edoardo Sanguineti, wraz z Tiziano Scarpa i Giuseppe Caliceti, do jego "Atlante del Novecento Italiano", gdzie Aldo Nove jest zaliczany do awangardziści literatury włoskiej .

W tym samym roku był testerem znanej marki obuwniczej Hogan, dla której napisał slogan Wersety, które pasują jak ulał ", którego reklama pojawia się na wszystkich tylnych okładkach tomów "Bompiani inVersi", serii poetyckiej kierowanej przez tego samego twórcę Aldo Nove i Elisabetta Sgarbi.

W 2019 roku Sperling & Kupfer opublikowali biografię sycylijskiego artysty Franco Battiato .

Książka na Amazon

Nagle dotknięty poważną chorobą, która czyni go niezdolnym do pracy, ubiega się o prawo Bacchelliego: w 2022 r. otrzymuje dożywotnią rentę.

Powieści i opowiadania Aldo Novego

• Woobinda i inne historie bez szczęśliwego zakończenia (1996)
• Świat miłości, w Cannibal Youth (1996)
• Roby Vandalo to Brian Ferry na kasetach, które nagrywają w soboty w Malnate, w Labranca Remix (1997).
• Puerto Plata Market (1997)
• Potem zacząłem się dziwić, w The Jonathan Livingston Pheasant: Manifesto against the New Age (1998)
• Moja nieskończona miłość, 2000
• Największy martwy wieloryb w Lombardii, 2004 r.
• Zero the Robot, 2008
• Zbyt wiele mówi się o ciszy, 2009
• The Obscene Life, Turyn, 2010 r.
• All the Light in the World, 2014
• Dziecko płakało, 2015
• Światowa premiera, La nave di Teseo, 2016
• Profesor Viggiù, 2018 r.

Wiersze

• Powrót do krwi, 1989
• Muzyka dla czarownic, 1991
• W dzisiejszych galaktykach. Okładki, wraz z Tiziano Scarpa i Raulem Montanari, 2001
• Ogień na Babilonie, 2003
• Maria, 2007
• Wzór konstelacji, 2010
• Żegnaj mój dwudziesty wieku, 2014

Inne publikacje

• Lo scandalo della bellezza. zainspirowany twórczością Fabrizio De André, 2005
• Mediolan nie jest Mediolanem, Rzym-Bari, 2006
• Nazywam się Roberta, mam 40 lat, zarabiam 250 euro miesięcznie, 2006 r.
• Elegy, 2011
• Giancarlo Bigazzi, geniusz włoskiej piosenki, 2012
• Nazywam się..., 2013