Biografia - Granice zła

" Niektórzy ludzie rodzą się gliniarzami, ja urodziłem się złodziejem ".

Słowo o byłym szefie Comasiny, znanym z siania terroru w Mediolanie i jego okolicach w ognistych latach 70. Słowo o Renato Vallanzasca, złożonej i sprzecznej postaci o niekwestionowanym uroku. Szemrany i odpychający urok, ale także setki listów, które "przystojny Renè", jak go nazywano, wciąż otrzymuje w więzieniu.

Urodzony w stolicy Lombardii w Walentynki, 14 lutego 1950 r., w połowie lat 60. był już szanowanym przywódcą Comasiny. W krótkim czasie, dzięki kradzieżom i włamaniom, był wystarczająco bogaty, aby pozwolić sobie na wysoki standard życia i prestiżowy dom w centrum Mediolanu, który dzielił ze swoim partnerem.

Stamtąd, wykorzystując uznaną przez wszystkich charyzmę, poprowadził swój gang, który już od końca lat 60. sprawiał kłopoty i popełniał morderstwa w całej Lombardii.

W tym czasie Vallanzasca był sympatycznie wyglądającym 20-latkiem, który już w młodym wieku miał do czynienia z prawem. W wieku ośmiu lat był już bohaterem nieprzyjemnego epizodu, który złośliwie uwolnił zwierzęta z cyrku, powodując poważne zagrożenie dla społeczności.

Później jego wybryki kosztowały go więzienie dla nieletnich (niesławne "Beccaria"), jego pierwszy kontakt z tym, co miało być jego przyszłym domem.

Kurtyna powoli zaczęła opadać na niego 14 lutego 1972 r., kiedy został aresztowany zaledwie dziesięć dni po napadzie na supermarket. Pozostał w więzieniu przez cztery i pół roku (w międzyczasie jego partnerka na wolności urodziła syna), ale trudno powiedzieć, że był wzorowym więźniem.

Bierze udział w licznych zamieszkach, ale oczywiście jego obsesją jest eskapizm.

Nie znajdując innego sposobu, zaraża się wirusowym zapaleniem wątroby poprzez masową kurację zgniłymi jajami i zastrzyki z moczu (mówi się również, że jest to zakażona krew), przez co trafia do szpitala.

W dniu 28 lipca 1976 r., między innymi dzięki współudziałowi policjanta, Renato Vallanzasca został zabity.

Znów wolny, powraca do swojego dawnego życia i wraz z obdartą bandą, którą udało mu się odbudować, ucieka na południe w poszukiwaniu schronienia.

Ślad krwi, który nosi, jest imponujący: najpierw zabójstwo policjanta na punkcie kontrolnym w Montecatini: nikt go nie widział, ale egzekucja bez wątpienia nosi jego podpis. Następnie urzędnik bankowy (Andria, 13 listopada), lekarz, policjant i trzech policjantów.

Zmęczony napadami Vallanzasca myśli o wielkim przedsięwzięciu, szuka bogatych dochodów, które pozwolą mu się ustatkować na dobre. Zwraca się ku tchórzliwej praktyce porwań. 13 grudnia 1976 r. w sieć wpada Emanuela Trapani (później szczęśliwie uwolniona 22 stycznia 1977 r. za zapłatą miliarda lirów), podczas gdy ścigany przez policję, zostawia dwóch funkcjonariuszy na ziemi na blokadzie drogowejDalmine.

Zmęczony i ranny w biodro został w końcu złapany w swojej kryjówce 15 lutego.

Tym razem trafia do więzienia i tam zostaje.

Jego nazwisko jest teraz nie tylko symbolem przestępczości, ale także heroicznego i lekkomyślnego życia, przygód daleko poza granicami legalności, tak jak popularna wyobraźnia lubi kolorować bandyckie historie.

Było więc nieuniknione, że nazwisko Renato Vallanzasca znajdzie się w tytule jakiegoś włoskiego filmu, co nastąpiło punktualnie w przypadku "La banda Vallanzasca" (1977), filmu z podpisem reżysera Mario Bianchi.

14 lipca 1979 r., w mediolańskim więzieniu San Vittore, poślubił Giulianę Brusa, "sentymentalną" przesłankę do jego drugiej i nieudanej ucieczki 28 kwietnia 1980 roku.

Dynamika próby ucieczki jest, delikatnie mówiąc, romantyczna. Najwyraźniej trzy pistolety pojawiły się podczas godziny czasu antenowego, umożliwiając więźniom wzięcie brygadiera jako zakładnika. Dotarli aż do bramy wejściowej i rozpoczęli wściekłą strzelaninę, która trwała na ulicach i w podziemnym tunelu. Vallanzasca, ranny, i dziewięciu innych zostało wkrótce złapanych, inniwięźniom udaje się ukryć.

Nigdy nie było wiadomo, kto dostarczył broń bandytom.

20 marca 1981 r., podczas pobytu w więzieniu w Novarze, Renato Vallanzasca jest autorem czynu, który ponownie szokuje opinię publiczną swoją nieuzasadnioną brutalnością: podczas zamieszek odcina chłopcu głowę i gra nią w piłkę nożną. Dla niego otwierają się bramy ciężkiego więzienia.

Były szef Comasina jest zaradnym człowiekiem i 18 lipca 1987 r. udało mu się uciec przez iluminator z promu Flaminia, który wiózł go do Asinary pod strażą: pięciu towarzyszących mu karabinierów przydzieliło mu niewłaściwą kabinę.

Udaje się z Genui do Mediolanu, gdzie udziela wywiadu dla "Radio Popolare" i znika.

W międzyczasie przyciął wąsy, rozjaśnił włosy i pozwolił sobie na krótkie wakacje w Grado, w pensjonacie Uliana, gdzie mówiono o nim jako o sympatycznej i zabawnej osobie.

7 sierpnia zostaje zatrzymany na blokadzie drogowej podczas próby dotarcia do Triestu. Jest uzbrojony, ale nie stawia oporu.

Po powrocie do więzienia rozwodzi się ze swoją żoną Giulianą, ale jego duch nie jest jeszcze oswojony. Jego fiksacją jest wolność. Jest gotów zrobić wszystko, aby uciec.

W dniu 31 grudnia 1995 r. ponownie próbował uciec z więzienia Nuoro, ale nie udało mu się to, najwyraźniej z powodu donosu.

W międzyczasie zbiera wielbicieli, i to nie tylko tych, którzy czytają o jego wyczynach w popularnych gazetach: jeden z jego "nauczycieli", prawdopodobnie zakochany w nim, zostaje oskarżony o krzywoprzysięstwo, a jego prawnik, z którym udaje mu się nawiązać bardzo głęboką relację, jest podejrzewany o pomoc w próbie ucieczki do Nuoro.

W sumie zebrał cztery wyroki dożywocia i 260 lat więzienia i jest oskarżony o siedem morderstw, z których cztery są bezpośrednio przypisywane jego ręce.

Jego biografia napisana we współpracy z dziennikarzem Carlo Boninim została opublikowana w 1999 roku.

Od 2003 r. Renato Vallanzasca przebywa w specjalnym zakładzie karnym w Voghera jako zwolniony warunkowo.

Na początku maja 2005 r., po wzięciu specjalnego trzygodzinnego urlopu, aby spotkać się ze swoją 88-letnią matką mieszkającą w Mediolanie, Renato Vallanzasca sformalizował swoją prośbę o ułaskawienie, wysyłając list do Ministra Sprawiedliwości i sędziego nadzoru w Pawii.