Biografija • Ruski duh

Ruski državnik Boris Jeljcin (Borís Nikoláevič Él'cin) rođen je 1. februara 1931. godine u skromnom selu u Sovjetskim Socijalističkim Republikama, sa iskrivljenim i nepravilnim imenom Bukta.

Njegovi intelektualni darovi i briljantne sposobnosti u naučnim predmetima omogućavaju mu da se upiše na Uralski politehnički univerzitet; Studije će mu kasnije omogućiti da se posveti karijeri građevinskog inženjera, čak i ako ga uskoro prevlada politička strast.

Pridružio se Komunističkoj partiji Sovjetskog Saveza 1961. godine i, zahvaljujući svojoj dijalektičkoj i zanosnoj karizmi, ubrzo je postao partijski sekretar Sverdlovske oblasti. Sada su 70-te i dok cijeli svijet doživljava kontradiktorne, ali i uzbudljive procese, od kojih su mnogi pod zastavom komunističke ideologije, Rusija je u dramatičnom stanju bijede i siromaštva, nesposobna da se ekonomski oporavi zbog zagušene politike svoje menadžeri.

Imidž u javnosti o Borisu Jeljcinu u ovom periodu izgleda malo narušen, ali, onoga koji će biti glavni protivnik reformatora Gorbačova, u Centralni komitet uvodi upravo ovaj (da bi mu se potom pridružili novi sekretar ekonomije Rižkov). Jeljcin, međutim, šape i loše se prilagođavatu ulogu, iako prestižnu.

Godine 1985. nalazimo ga unapređen u šefa moskovske sekcije partije.

Govornik istančane vene, sklon zaokruživanju uglova u verbalnoj polemici, kao iu osmišljavanju reformskog rada, Boris Jeljcin je, međutim, jednako tvrdoglavo odlučan da se bori protiv korumpiranih mehanizama koje generiše moskovska politika, ogromna "organizam" birokratski koji radi praktično u mitu. Kada uspe da bude izabran u Politbiro, on sledi isti cilj sa odvažnim ubeđenjem, odlučno idući protiv plime dominantne "loše navike".

Zaista kritičan trenutak manifestovao se 1987. godine kada je na plenarnoj sednici Centralnog komiteta kritikovao lidere konzervativne stranke, optužujući ih da se zavaljuju protiv važne ekonomske reforme koju je sproveo Gorbačov (tako- pod nazivom Perestrojka); zbog ove vatrene intervencije degradiran je u skromni čin generalnog direktora pošte.

Međutim, njegovo ime se vratilo u prvi plan 1989. godine kada je izabran u novi Kongres poslanika Sovjetskog Saveza, a u junu 1991. čak i za predsjednika Ruske Federacije.

Inovacije i reforme koje je uveo Mihail Gorbačov uvelike su uznemirile nosioce sovjetske vlasti, toliko da je ova potonja dostigla krajnju posljedicu planiranja državnog udara protiv njegovihoštećenja. Međutim, Jeljcin uspeva da odvrati konzervativce od nepromišljenog gesta, sa direktnom posledicom da njegov politički uticaj enormno raste. Međutim, rusku krizu dodatno pojačava sada napuklo jedinstvo koje drži državu na nogama i koje bi se ubrzo razvuklo u unutrašnji lom, a koje će dovesti do uspostavljanja brojnih satelitskih država.

Uprkos tome, Jeljcinova reformatorska akcija nikada ne prestaje, čak i ako joj se kontinuirano i otvoreno suprotstavljaju, kao što je spomenuto, konzervativni eksponenti sovjetske hijerarhije.

Potom raspisuje referendum kako bi ispitao javno mnijenje o svojim planovima, predlažući novi ustav Rusije.

Posljednjih godina Vašeg predsjedavanja, popularnost i konsenzus pretrpjeli su ozbiljan udarac zbog uporne ekonomske krize od koje se Rusija, čini se, ne može oporaviti, te zbog odluka donesenih u vezi sa Čečenijom, koje će dovesti do rat i oštar kontrast sa nezavisnim borcima te zemlje.

U avgustu 1999. godine, kada je počeo drugi rat u Čečeniji, Jeljcin je imenovao Vladimira Putina za premijera i njegovog "nasljednika". Krajem godine će podnijeti ostavku, prenijevši vlast na Putina.

Tokom godina nije bilo moguće zanemariti ozbiljne zdravstvene probleme koji su uvijek mučili Jeljcina (neki se zloćudno pripisuju zloupotrebialkohol), a koji su mu u stvari bili najveći problem tokom njegove vlade 1997. Boris Jeljcin je umro u 76. godini 23. aprila 2007. od srčanih komplikacija.