Βιογραφία - Μία, καμία, εκατό χιλιάδες

Ο David Riondino είναι ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, συγγραφέας, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και αυτοσχεδιαστής. Γνωστές είναι οι εμφανίσεις του στην εκπομπή του Maurizio Costanzo Show, όπου, όταν του ζητήθηκε από τον παρουσιαστή, ήταν σε θέση να αυτοσχεδιάσει επί τόπου μικρές κωμικές ιστορίες, συνοδεύοντας τον εαυτό του με μια φτωχή κιθάρα και παρωδώντας βραζιλιάνους τραγουδοποιούς. Οι στίχοι του έχουν εμφανιστεί σε πολλέςπεριοδικά αντικουλτούρας ή σάτιρας: από τα "κακά" "Tango", "Il Male" και "Cuore", μέχρι πιο καθαρά κωμικούς και γολιαρδικούς τίτλους όπως το "Comix". Αξέχαστες παραμένουν επίσης ορισμένες από τις παρεμβάσεις και τις συνεργασίες του με την εφημερίδα "il manifesto".

Τάξη του 1953, γεννημένος στην Τοσκάνη, όπως οι περισσότεροι Ιταλοί κωμικοί, το ξεκίνημά του τον είδε μακριά από μια καριέρα ηθοποιού. Η πρώτη του δουλειά, μάλιστα, ήταν ως βιβλιοθηκάριος, μια θέση που κατείχε για τουλάχιστον δέκα χρόνια. Ελκυσμένος από τη μουσική, και κυρίως από την παραγωγή των τραγουδοποιών που ήταν της μόδας τη δεκαετία του 1970, άρχισε να συνθέτει μόνος του μερικά τραγούδια, μέχρι που δημοσίευσε τοΤα ίδια χρόνια, ηχογράφησε το "Tango dei Miracoli", που κυκλοφόρησε μόνο στα περίπτερα με εικονογράφηση του Milo Manara, και τρία άλμπουμ για την CGD- το 1989 κυκλοφόρησε το "Racconti Picareschi", στο οποίο επιδείκνυε τις ικανότητές του στο τραγούδι και την υποκριτική. Δύο χρόνια αργότερα, ηχογράφησε το άλμπουμ "Non svegliate l'amore" (Μην ξυπνάτε την αγάπη) για τη μουσική εκδοτική εταιρεία Rossodisera. Το 1994κυκλοφόρησε, με την έκδοση της Sony, το άλμπουμ "Temporale", ενώ το επόμενο έτος ακολούθησε το "Quando vengono le ballerine", για τις μουσικές εκδόσεις EMI. Μεταξύ των τραγουδιών του ρεπερτορίου του, θα πρέπει τουλάχιστον να αναφερθούν τα "La canzone dei piedi" και "Ci ho un rapporto".

Εν τω μεταξύ, τον δρόμο του άνοιξε και η κλίση του για την κωμωδία, την οποία μπόρεσε να εκμεταλλευτεί και να κάνει πράξη σε έναν από τους πιο διάσημους και παραδοσιακούς χώρους του χώρου: το "Zelig" στο Μιλάνο. Το ντεμπούτο του έγινε το 1975, όταν ήταν μόλις 22 ετών. Η όρεξή του για έρευνα τον οδήγησε να αποφύγει όλους τους κανόνες και τα αποκωδικοποιημένα κλισέ, τόσο σε ό,τι αφορά τα κοινώς διαδεδομέναθεωρείται έργο του κωμικού και του διασκεδαστή, καθώς και για ό,τι συνήθως εννοείται με το επίθετο "διανοούμενος". Ως ευαίσθητος και εξωστρεφής καλλιτέχνης, εν ολίγοις, απέρριπτε πάντα τις βολικές ταμπέλες αλλά και τις επικίνδυνες γκουρουϊστικές συμπεριφορές. Το 1975, μαζί με τη Lu Colombo (Λουίζα Κολόμπο), έγραψε το κείμενο ενός ιστορικού τραγουδιού, Μαρακαΐμπο τραγουδισμένο από την ίδια την Colombo, το τραγούδι είδε το φως της δημοσιότητας μόλις το 1981.

Παρά το γεγονός ότι το έργο του είναι σημαντικά διαποτισμένο με έρευνα και πολύ προσωπικές συνδηλώσεις, David Riondino δεν είναι πρόθυμος να παραστήσει τον εαυτό του διανοούμενο ή maitre-a-penser Σε μια συνέντευξή του, μάλιστα, ο Riondino όρισε τον διανοούμενο ως εξής: "ένα φυσικό πρόσωπο, που επικοινωνεί, που συμμετέχει, που ξέρει πώς να μετατρέψει την εμπειρία του σε κάτι που εξυπηρετείεπίσης στους άλλους, που δεν μετατρέπει τη γνώση σε εξουσία, που έχει μια συναισθηματική ιδέα για την επικοινωνία και αναζητά μια νέα γλώσσα". Και ακριβώς σε αυτή την προοπτική αναπτύσσεται η έρευνα του ηθοποιού, με παραστάσεις που υλοποιούν ένα μείγμα μουσικής, γραφής και σχεδίου".

Όσον αφορά τη θεατρική του καριέρα, η εμπειρία του χρονολογείται από το 1989, όταν, μαζί με τον Paolo Rossi, ανέβασε το "Chiamatemi Kowalski" και, αργότερα, το "La commedia da due lire". Το 1991, έπαιξε στην παράσταση "Paesaggi dopo la battaglia" (Τοπία μετά τη μάχη) και το 1992, έγραψε και ανέβασε το "Seminario sulla verità" (Σεμινάριο για την αλήθεια) με τον Bob Messini. Τη θεατρική σεζόν 93/94, ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τη Sabina Guzzanti,Paolo Bessegato και Antonio Catania με το "O patria mia", σε σκηνοθεσία Giuseppe Bertolucci.

Το 1996, έκανε το ντεμπούτο του με την παράσταση που είχε ερμηνεύσει και γράψει "Solo con un piazzato bianco", μια πολύ ανεπίσημη συνάντηση με το κοινό, όπου μπαλάντες, μουσικά παιχνίδια και πορτρέτα άλλων τραγουδοποιών εναλλάσσονται με μονολόγους, οι οποίοι περιστρέφονται γύρω από το θέμα ενός τραγουδιού, εισάγοντας έναν αυτοσχεδιασμό. Το 1997, συνεργάστηκε με το μουσικό σύνολο "Suono e Oltre" στην παράσταση "Rombi e Milonghe".και ξεκίνησε μια καρποφόρα συνεργασία με τον Dario Vergassola στο "I Cavalieri del Tornio". "Recital per due", το οποίο έκανε το ντεμπούτο του στο Teatro Parioli της Ρώμης τον Απρίλιο του 2001.

Η καριέρα του στην τηλεόραση, από την άλλη πλευρά, απογειώθηκε το 1988. Μέσα από την επινόηση τρελών και ξεκαρδιστικών χαρακτήρων, στα μισά του δρόμου μεταξύ εφεύρεσης και αυτοβιογραφίας, χρωμάτισε με την παρουσία του πολυάριθμες εκπομπές, οι οποίες γρήγορα έγιναν, όπως λένε, "cult" προγράμματα. Πρόκειται για εφευρέσεις που σπάνια θα βρουν άλλα παραδείγματα ικανά να συνδυάσουν την εφεύρεση και την κωμωδίαόπως τα "Lupo Solitario", "Fuori Orario", "Va Pensiero", "Aperto per ferie", "L'Araba Fenice". Ο χαρακτήρας, ωστόσο, που πραγματικά τον καθιέρωσε στο ευρύ κοινό ήταν, όπως ήδη αναφέρθηκε, αυτός του Joao Mesquinho, του "Βραζιλιάνου τραγουδοποιού", του περίεργου καλεσμένου του θεσμικού και συμβατικού, από άποψη γλώσσας, σαλονιού του Costanzo

Το 1995, συμμετείχε στο Sanremo σε συνεργασία με τη Sabina Guzzanti με το τραγούδι "Troppo Sole". Την ίδια χρονιά, συνδιοργάνωσε με τη Daria Bignardi την εκπομπή "A tutto volume" στο Italia 1, την εκπομπή βιβλίου που έκανε την εναλλαγή ρυθμών και γλωσσών, τη συγχώνευση διαφορετικών επιπέδων επικοινωνίας (αφηγηματικό, οπτικό, μουσικό) ένα από τα δυνατά της σημεία. Και πάλι τη σεζόν 95/96, συμμετείχε στο"Giostra di fine anno" υπό τη διεύθυνση του Renzo Arbore για τη Rai International και επαναλήφθηκε στο Raiuno. Το 1997 παρουσίασε το "Gradara Ludens", συνοδευόμενο από τα μεγάλα ονόματα της ιταλικής σόουμπιζ και κουλτούρας, όπως οι Umberto Eco, Roberto Benigni, Francesco Guccini, Alessandro Bergonzoni και Stefano Bartezzaghi. Από το 1997 μέχρι σήμερα είναι συχνός καλεσμένος στην εκπομπή "Quelli che il Calcio". Το 1999 ήταν οβοηθός του Fabio Fazio στην εκπομπή "Ultimo valzer", που μεταδόθηκε στο Raidue.

Το 2000, ήταν καλεσμένος σε διάφορες εκπομπές, μεταξύ των οποίων το "Per un pugno di libri" με οικοδεσπότη τον Patrizio Roversi και το "De Gustibus", που μεταδόθηκαν από το Raitre.

Ο David Riondino, ωστόσο, παράλληλα με τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση, δραστηριοποιείται έντονα και στον κινηματογράφο. Στην πρώτη του ταινία, το "Kamikazen", πρωταγωνιστεί με τον αχώριστο Paolo Rossi, τον ίδιο σύντροφο από τις θεατρικές του περιπέτειες. Λίγο αργότερα, αναλαμβάνει το ρόλο ενός κόμη του 18ου αιώνα στο "Cavalli si nasce", το κινηματογραφικό ντεμπούτο του σκιτσογράφου Sergio Staino.Το 1991 συμπρωταγωνίστησε, μαζί με τους Giulio Brogi και Ivano Marescotti, στην ταινία "La Cattedra", βασισμένη σε δικό του θέμα, σε σκηνοθεσία του Michele Sordillo.

Το 1996, έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία "Cuba Libre (Velocipedi ai Tropici)", στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Sabina Guzzanti, Adolfo Margiotta και Antonio Catania. Την ίδια χρονιά, συμμετείχε στην ταινία "Ilona Arrives with the Rain".

Μαζί με τον Dario Vergassola, το 2007 παρουσίασε την εκπομπή "Vasco De Gama" στο Radio2, ενώ από το 2006 παρουσιάζει την εκπομπή "Il Dottor Djembe", που μεταδίδεται στο Radio3.

Το 2012, κατέθεσε ως μάρτυρας και ζημιωμένος στη δίκη κατά του Τζιανφράνκο Λάντε, του "Μαντόφ του Παριόλι" που κατηγορείται ότι εξαπάτησε χίλιους Ρωμαίους "VIP". Είπε ότι πλήρωσε 450.000 ευρώ και ότι το 2009 χρησιμοποίησε τη φορολογική ασπίδα, ένα επίμαχο μέτρο της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, για να προσπαθήσει να φέρει πίσω στην Ιταλία τα χρήματα που πήρε στο εξωτερικό και απέφυγε την εφορία. Riondino,Μιλώντας σε εκπομπή του Radio 24, είπε:

Τον Σεπτέμβριο του 2015, συμμετείχε στην πρωτοβουλία του περιοδικού Musica Jazz στη μνήμη του Sergio Endrigo για τη δέκατη επέτειο του θανάτου του: στο πλαίσιο αυτό, ερμήνευσε ένα medley από τραγούδια του τραγουδοποιού μαζί με τον Stefano Bollani στη συλλογή Στιγμές τζαζ .