Βιογραφία - Mystic pop

• Franco Battiato: πρώιμοι δίσκοι
• Η φωνή του δασκάλου και η δεκαετία του 1980
• Η εστίαση στο θέατρο και τη δεκαετία του 1990
• Τα έτη 2000 και 2010
• Τα τελευταία χρόνια της ζωής

Από το πειραματικό του ξεκίνημα μέχρι τις πρώτες του ηχογραφήσεις ποπ μουσικής, από τα πρωτοποριακά ηλεκτρονικά μέχρι την οπερατική και την εκκλησιαστική μουσική, όλα αυτά μπορούν να συνοψιστούν στην καριέρα ίσως του πιο ξεχωριστού, εκλεκτικού και καλλιεργημένου Ιταλού τραγουδιστή όλων των εποχών.

Όταν ο νεαρός Μπατιάτο άρχισε να βρίσκει το δρόμο του στον κόσμο της ποπ μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μάλλον κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο νεαρός θα μπορούσε να περάσει από αυτό το εύκολο και άμεσο είδος στο πειραματισμός πιο αχαλίνωτος και στη συνέχεια άλλαξε και πάλι κατεύθυνση, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία με πιο easy-listening δίσκους και αργότερα αφιερώνοντας τον εαυτό του στο κλασική μουσική και όπερα .

Franco Battiato νέος

Ο Francesco Battiato - αυτό είναι το πραγματικό του όνομα - γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1945 στην Ιωνία, μια μικρή πόλη στην επαρχία της Κατάνια. Το όνομα Franco του το πρότεινε ο Giorgio Gaber.

Franco Battiato: πρώιμοι δίσκοι

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 Franco Battiato συμμετέχει ενεργά στα ρεύματα της έρευνα και πειραματισμός Ευρωπαϊκή. πρώτες ηχογραφήσεις κυκλοφόρησε, μεταξύ 1971 και 1975, στην πειραματική εταιρεία Blah Blah και φέρουν πρωτότυπους και υποβλητικούς τίτλους όπως οι θρυλικοί πλέον "Fetus", "Pollution", "On the Strings of Aries", "Clic" και "Madamoiselle le Gladiator".

Στη συνέχεια μετακόμισε στην Ricordi με την οποία εξέδωσε και άλλα άλμπουμ με μικρή εμπορική απήχηση, όπως τα "Battiato", "Juke Box" και "L'Egitto prima delle sabbie", που περιείχε ένα αποξενωτικό κομμάτι για πιάνο που του χάρισε μάλιστα το Βραβείο Stockhausen (το βραβείο πήρε το όνομά του από τη θεότητα της καλλιεργημένη πρωτοπορία ).

Franco Battiato

Περιττό να πούμε, ωστόσο, ότι οι πωλήσεις δίσκων του Σικελιανού μουσικού βρίσκονται σε ιστορικό χαμηλό, γι' αυτό και η Ricordi τον απέλυσε. Η Emi τον ανέλαβε και η επένδυση δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη.

Battiato, στην πραγματικότητα, εγκαταλείπει την πρώιμοι εγκεφαλισμοί και επιδίδεται σε επώνυμη ποπ αν και επανεξετάζεται σε μια intellectualoid και χωρίς ποτέ να υποκύψει στο κυρίαρχο γούστο. Το 1979 κυκλοφόρησε τότε το άλμπουμ "μεταστροφής", αυτό που προοριζόταν να μπερδέψει τους επιλεγμένους θαυμαστές που είχε κερδίσει με τόσες θυσίες, το ' Η Εποχή του Λευκού Κάπρου ' Οι οπαδοί του οποίου, ελάχιστα προσκείμενοι στον κόσμο της ποπ μουσικής, είχαν ακούσει ελάχιστα από τα μεταγενέστερα, ακόμη πιο κραυγαλέα εμπορικά έργα.

Η φωνή του δασκάλου και η δεκαετία του 1980

Το 1980 ήταν η σειρά του "Patriots", που είχε ακόμα μέτρια επιτυχία, αλλά την επόμενη χρονιά ήρθε το "Patriots". Η φωνή του κυρίου "η πραγματική εμπορικό θαύμα από τον Franco Battiato. Μερικά από τα τραγούδια του άλμπουμ τον έκαναν εθνική υπόθεση (πώς μπορούμε να ξεχάσουμε φράσεις όπως "cuccurucucucu paloma" o "μόνιμο κέντρο βάρους ), ενώ το άλμπουμ παρέμεινε στην κορυφή των ιταλικών charts για ένα χρόνο, πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.

Ακολουθούν τα άλμπουμ: 'Noah's Ark' (1982), 'Lost Horizons' (1983), 'Distant Worlds' (1985), 'Echoes of Sufi Dances' (1985), τα οποία επαναλαμβάνουν εν μέρει την επιτυχία του 'Φωνή' Το 1985, εν τω μεταξύ, ο τραγουδιστής, επιθυμώντας μεγαλύτερη διαχειριστική αυτονομία, εγκαινίασε την ετικέτα "L'Ottava" σε συνεργασία με τον Longanesi και, το 1989, την ομώνυμη δισκογραφική εταιρεία αφιερωμένη στην "παραμεθόρια" μουσική.

Η εστίαση στο θέατρο και τη δεκαετία του 1990

Από δημιουργικής πλευράς, ωστόσο, ο Μπαττιάτο αλλάζει και πάλι μητρώο: θέλει πεισματικά να συνθέσει μια όπερα για το θέατρο Έτσι γεννήθηκε το "Genesis", το οποίο έκανε το ντεμπούτο του στο Teatro Regio της Πάρμας στις 26 Απριλίου 1987, το οποίο έγινε δεκτό με θριαμβευτική επιδοκιμασία από το κοινό, αλλά με μια δόση σκεπτικισμού από τους ανθρώπους του χώρου.

Αντ' αυτού, κυκλοφόρησαν τα 'Nomades', 'Fisiognomica' και το διπλό live άλμπουμ 'Giubbe rosse' για την Emi.

Το 1991, ηχογράφησε ένα ακόμη όμορφο άλμπουμ με τον μοναδικό τίτλο: "Like a Camel in a Gutter". Το άλμπουμ περιέχει, εκτός από lieder του δέκατου ένατου αιώνα και πρωτότυπα τραγούδια, αυτό το πραγματικό μανιφέστο για τη σημερινή Ιταλία που είναι " Φτωχή πατρίδα "Δούλεψε επίσης πάνω στη δεύτερη όπερά του, τον "Γκιλγκαμές", η οποία έκανε ντεμπούτο με επιτυχία στο Teatro dell'Opera της Ρώμης στις 5 Ιουνίου 1992.

Ακολουθεί η περιοδεία του "Come un cammello....": ο Battiato συνοδεύεται από μουσικούς του διαμετρήματος της ορχήστρας de I Virtuosi Italiani ο πιανίστας Antonio Ballista και ο βιολονίστας Giusto Pio. Στις 4 Δεκεμβρίου 1992 με τους Virtuosi Italiani βρέθηκε στη Βαγδάτη, σε συναυλία με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα του Ιράκ. Στόχος ήταν να χτίσει μια γέφυρα μεταξύ τόσο διαφορετικών κόσμων όπως η Μέση Ανατολή και η Δύση.

Τον Οκτώβριο του 1993, ο Franco Battiato δημοσίευσε, και πάλι για την Emi, τη συλλογή τραγουδιών "Caffè de la Paix", η οποία κατατάχθηκε ως ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς στο δημοψήφισμα του ειδικού τύπου που προωθήθηκε από το περιοδικό Musica e Dischi- την ίδια περίοδο, έκανε το ντεμπούτο του με το "Messa Arcaica", μια σύνθεση για σολίστες, χορωδία και ορχήστρα.

Ένα χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1994, κατά παραγγελία της Περιφέρειας της Σικελίας με αφορμή την όγδοη εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Φρειδερίκου Β' της Σουαβίας, η όπερα "Ο ιππότης της διανόησης", με κείμενα του φιλοσόφου Manlio Sgalambro , τακτικός συνεργάτης του και υπεύθυνος για το άλλο μελοποιημένο λιμπρέτο του Σικελιανού συγγραφέα "Η ομπρέλα και η ραπτομηχανή" - καθώς και για πολυάριθμα τραγούδια.

Το φθινόπωρο του 1996, η Polygram κυκλοφόρησε το "L'imboscata" που περιείχε, μεταξύ άλλων, το τραγούδι Η θεραπεία "Το 1997 είδε επίσης την επιστροφή του Battiato στους συναυλιακούς χώρους με μια μακρά και καταχειροκροτούμενη περιοδεία. Τον Σεπτέμβριο του 1998 κυκλοφόρησε το "Gommalacca", που περιείχε το εξαιρετικά επιτυχημένο single "Shock in my town". Το άλμπουμ αυτό συνεχίζει τον μουσικό διάλογο που ξεκίνησε με το "L'imboscata", εμπλουτίζοντάς τον περαιτέρω με σκληρούς ήχους.και γωνιακή.

Στις 22 Οκτωβρίου 1999 κυκλοφόρησε το "Fleurs", μια συλλογή από "διασκευές" που επαινέθηκε ιδιαίτερα από τους κριτικούς. Μεταξύ των τελευταίων έργων του Battiato για τη χιλιετία συγκαταλέγεται το "Campi magnetici", που κυκλοφόρησε το 2000 και περιέχει τη μουσική μπαλέτου που του ανέθεσε το Maggio Fiorentino, καθώς και το άλμπουμ "Fleurs 3", συνέχεια του επιτυχημένου άλμπουμ επανεκτελέσεων.

Τα έτη 2000 και 2010

Το 2003, ωστόσο, ο τραγουδιστής δοκίμασε επίσης τις δυνάμεις του στο κατεύθυνση γυρίσματα της ταινίας 'Perdutoamor'.

Τον Δεκέμβριο του 2004, έκανε το ντεμπούτο του ως παρουσιαστής μιας πολιτιστικής εκπομπής έξι επεισοδίων, της οποίας ήταν επίσης ο αρχισυντάκτης: Bitte, keine réclame ("Please, no publicity"), που προβλήθηκε στο δορυφορικό κανάλι Rai Doc.

Στη νέα δεκαετία, συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Sanremo το 2011 συνοδεύοντας τον Luca Madonia με το τραγούδι του "L'alieno".

Το φθινόπωρο του 2012 κυκλοφόρησε το νέο του άλμπουμ "Apriti sesamo", ενώ στις αρχές Νοεμβρίου του ίδιου έτους έγινε Σύμβουλος Τουρισμού και Ψυχαγωγίας για την περιοχή Σικελία Η εμπειρία διαρκεί μόνο λίγους μήνες και ο Battiato δεν λαμβάνει καμία αμοιβή.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής

Το 2019 κυκλοφόρησε τον τελευταίο του δίσκο: "We will come back again", μετά τον οποίο αποσύρθηκε από τη σκηνή.

Το 2020 ο συγγραφέας Aldo Nove δημοσίευσε μια βιογραφία του Σικελιανού καλλιτέχνη (Sperling & Kupfer).

Μακροχρόνια άρρωστος, ο Franco Battiato απεβίωσε σε ηλικία 76 ετών στις 18 Μαΐου 2021, στο σπίτι του στο Milo (Κατάνια).